| 6 - 1
1308 คำ
เมื่อทรงโปรดขับรถพาต้องมนตร์มาถึงคอนโดแล้ว เขาก็หันมาบอกกับเธอว่า "เธอขึ้นไปพักก่อนเถอะนะ เดี๋ยวฉันมีธุระต้องไปจัดการต่อ"
หญิงสาวกำลังจะปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากตัวพอดี แต่เพราะคำว่า 'ธุระ' ของเขา ทำให้เธอนึกสังหรณ์ใจขึ้นมาครามครัน "ธุระ...เรื่องอะไรคะ"
"ก็เรื่องของพี่ชายเธอนั่นแหละ"
"ทำไมคะ...พี่โรจน์ ทางตำรวจได้ความคืบหน้าเรื่องพี่โรจน์แล้ว..."
ทรงโปรดส่ายหน้าแล้วรีบบอก "เปล่าหรอก แต่มีข้อมูลเพิ่มจากคนที่ฉันให้เขาเข้ามาช่วยจัดการในเรื่องนี้อีกทาง"
ชายหนุ่มเอ่ยเพียงเท่านี้ แล้วก็ลอบถอนหายใจเล็กน้อย เพื่อเอ่ยด้วยความหนักใจต่อไปว่า "เราให้เจ้าหน้าที่ตำรวจจัดการตามกระบวนการได้ แต่นั่นมันก็ยังช้าเกินไป ไม่ทันใจฉัน ฉันห่วงเธอมากนะรู้มั้ย ทุกวินาทีที่นาที่พี่ชายของเธอยังรอด มันก็เท่ากับว่าทุกวินาทีที่เธอยังตกอยู่ในอันตราย..."
เขาพูดจบ ต้องมนตร์เอียงตัวหลบหลังมือหนาที่เฉียดมาตรงแก้มเกือบไม่ทัน เธอเสมองมือหนาของเขาที่ชะงักค้างอยู่ด้วยท่านี้ ด้วยความเผลอตัวระหว่างที่เขาได้พูดถึงภัยอันตรายที่เธออาจจะประสบ เธอไม่ได้รังเกียจเขา แต่เพราะเรื่องของพ่อ ยังเป็นเสมือนสิ่งที่กีดขวางทางของจิตใจเธอที่มีต่อเขาอยู่ดี
สีหน้าของทรงโปรดดูเสียไปเล็กน้อย ก่อนจะดึงมือข้างนั้นกลับมาจับพวงมาลัย ที่น่าแปลกใจเธอก็พลอยใจเสียไปด้วยนี่สิ ว่าแล้วต้องมนตร์ก็รีบทำลายบรรยากาศนี้ลง ด้วยการถามว่า "คุณจะเล่นงานพี่โรจน์นอกกฎหมายหรือคะ จะใช้กระบวนการของศาลเตี้ยเข้ามาจัดการเอง"
"ก็ถ้ามันจำเป็น..." ทรงโปรดกัดฟันตอบ น้ำเสียงแฝงความเหี้ยมเกรียมอยู่ไม่น้อย ซึ่งไม่บ่อยเลยที่หญิงสาวจะเห็นเขาในมุมแบบนี้
"งั้น... ขอต้องไปกับคุณด้วยได้มั้ย!" เธอขออนุญาตอย่างกระตือรือร้น
ทรงโปรดเลิกคิ้ว เพราะเห็นความอิดโรยในแววตาทั้งคู่ ตั้งแต่เกิดเรื่องกับย่าเธอ หญิงสาวก็แทบไม่ค่อยอยากกินอยากนอน จนน้ำหนักตัวลดลงไปจนสังเกตได้ทีเดียว
"แต่...ตั้งแต่เกิดเรื่องกับย่าจนมาถึงตอนนี้ เธอแทบไม่ได้พักเลยนะ ฉันอยากให้เธอไปพักผ่อนให้สบาย คลายกังวลใจกับทุกเรื่อง ฉันสัญญาจะจัดการเรื่องนี้ให้ดีที่สุดเอง"
หญิงสาวสบสายตาคู่ที่เต็มไปด้วยแววตาแห่งแรงสัญญาคู่ตรงหน้านี้ และเธอก็มั่นใจขึ้นว่าเขาต้องทำอย่างที่พูดแน่นอน แต่เธอก็อยากตามเขาไปติดตามความคืบหน้าด้วยนี่นา "ต้องแค่อยากรู้เรื่องพี่โรจน์ คนที่ทำกับย่าได้ถึงขนาดนี้ คุณก็รู้ว่าย่าและพ่อคือสิ่งที่สำคัญในชีวิตของต้อง ดังนั้นทุกเรื่องที่เกี่ยวกับพวกท่าน ขอให้ต้องได้รับรู้ด้วยเถอะค่ะ"
แวบหนึ่งทรงโปรดแอบน้อยใจ เพราะดูเหมือนว่า สิ่งสำคัญในชีวิตของเธอ ก็มีเพียงแค่ย่าและพ่อ 'ไม่มีฉันเลยหรือ...' เขาอยากจะถามกลับเธอแบบนี้ และไม่ลืมจะถามด้วย 'เมื่อไหร่ เธอจะให้ฉันเข้าไปเป็นสิ่งที่สำคัญในชีวิตของเธอเสียที'
แต่ทรงโปรดไม่ได้ถามอย่างใจคิดหรอก เขาแค่เก็บเอาคำถามที่อยากรู้คำตอบ กลับมาไว้ภายในมุมมืดของหัวใจตามเดิม หากมีโอกาสที่ดีเขาก็ได้แต่หวังว่าจะได้นำมันกลับออกมาถามเธออีกครั้งเท่านั้น...
ชายหนุ่มสบตากับเธอด้วยความใจอ่อน หยิบแว่นกันแดดขึ้นมาสวม แล้วหันไปพยักหน้ายอมให้เธอตามเขาไปด้วยกันแทน เมื่อทรงโปรดขับรถพาต้องมนตร์มาถึงคอนโดแล้ว เขาก็หันมาบอกกับเธอว่า "เธอขึ้นไปพักก่อนเถอะนะ เดี๋ยวฉันมีธุระต้องไปจัดการต่อ"
หญิงสาวกำลังจะปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากตัวพอดี แต่เพราะคำว่า 'ธุระ' ของเขา ทำให้เธอนึกสังหรณ์ใจขึ้นมาครามครัน "ธุระ...เรื่องอะไรคะ" "ก็เรื่องของพี่ชายเธอนั่นแหละ"
"ทำไมคะ...พี่โรจน์ ทางตำรวจได้ความคืบหน้าเรื่องพี่โรจน์แล้ว..."
ทรงโปรดส่ายหน้าแล้วรีบบอก "เปล่าหรอก แต่มีข้อมูลเพิ่มจากคนที่ฉันให้เขาเข้ามาช่วยจัดการในเรื่องนี้อีกทาง"
ชายหนุ่มเอ่ยเพียงเท่านี้ แล้วก็ลอบถอนหายใจเล็กน้อย เพื่อเอ่ยด้วยความหนักใจต่อไปว่า "เราให้เจ้าหน้าที่ตำรวจจัดการตามกระบวนการได้ แต่นั่นมันก็ยังช้าเกินไป ไม่ทันใจฉัน ฉันห่วงเธอมากนะรู้มั้ย ทุกวินาทีที่นาที่พี่ชายของเธอยังรอด มันก็เท่ากับว่าทุกวินาทีที่เธอยังตกอยู่ในอันตราย..."
เขาพูดจบ ต้องมนตร์เอียงตัวหลบหลังมือหนาที่เฉียดมาตรงแก้มเกือบไม่ทัน เธอเสมองมือหนาของเขาที่ชะงักค้างอยู่ด้วยท่านี้ ด้วยความเผลอตัวระหว่างที่เขาได้พูดถึงภัยอันตรายที่เธออาจจะประสบ เธอไม่ได้รังเกียจเขา แต่เพราะเรื่องของพ่อ ยังเป็นเสมือนสิ่งที่กีดขวางทางของจิตใจเธอที่มีต่อเขาอยู่ดี
สีหน้าของทรงโปรดดูเสียไปเล็กน้อย ก่อนจะดึงมือข้างนั้นกลับมาจับพวงมาลัย ที่น่าแปลกใจเธอก็พลอยใจเสียไปด้วยนี่สิ ว่าแล้วต้องมนตร์ก็รีบทำลายบรรยากาศนี้ลง ด้วยการถามว่า "คุณจะเล่นงานพี่โรจน์นอกกฎหมายหรือคะ จะใช้กระบวนการของศาลเตี้ยเข้ามาจัดการเอง"
"ก็ถ้ามันจำเป็น..." ทรงโปรดกัดฟันตอบ น้ำเสียงแฝงความเหี้ยมเกรียมอยู่ไม่น้อย ซึ่งไม่บ่อยเลยที่หญิงสาวจะเห็นเขาในมุมแบบนี้
"งั้น... ขอต้องไปกับคุณด้วยได้มั้ย!" เธอขออนุญาตอย่างกระตือรือร้น
ทรงโปรดเลิกคิ้ว เพราะเห็นความอิดโรยในแววตาทั้งคู่ ตั้งแต่เกิดเรื่องกับย่าเธอ หญิงสาวก็แทบไม่ค่อยอยากกินอยากนอน จนน้ำหนักตัวลดลงไปจนสังเกตได้ทีเดียว
"แต่...ตั้งแต่เกิดเรื่องกับย่าจนมาถึงตอนนี้ เธอแทบไม่ได้พักเลยนะ ฉันอยากให้เธอไปพักผ่อนให้สบาย คลายกังวลใจกับทุกเรื่อง ฉันสัญญาจะจัดการเรื่องนี้ให้ดีที่สุดเอง"
หญิงสาวสบสายตาคู่ที่เต็มไปด้วยแววตาแห่งแรงสัญญาคู่ตรงหน้านี้ และเธอก็มั่นใจขึ้นว่าเขาต้องทำอย่างที่พูดแน่นอน แต่เธอก็อยากตามเขาไปติดตามความคืบหน้าด้วยนี่นา "ต้องแค่อยากรู้เรื่องพี่โรจน์ คนที่ทำกับย่าได้ถึงขนาดนี้ คุณก็รู้ว่าย่าและพ่อคือสิ่งที่สำคัญในชีวิตของต้อง ดังนั้นทุกเรื่องที่เกี่ยวกับพวกท่าน ขอให้ต้องได้รับรู้ด้วยเถอะค่ะ"
แวบหนึ่งทรงโปรดแอบน้อยใจ เพราะดูเหมือนว่า สิ่งสำคัญในชีวิตของเธอ ก็มีเพียงแค่ย่าและพ่อ 'ไม่มีฉันเลยหรือ...' เขาอยากจะถามกลับเธอแบบนี้ และไม่ลืมจะถามด้วย 'เมื่อไหร่ เธอจะให้ฉันเข้าไปเป็นสิ่งที่สำคัญในชีวิตของเธอเสียที'
แต่ทรงโปรดไม่ได้ถามอย่างใจคิดหรอก เขาแค่เก็บเอาคำถามที่อยากรู้คำตอบ กลับมาไว้ภายในมุมมืดของหัวใจตามเดิม หากมีโอกาสที่ดีเขาก็ได้แต่หวังว่าจะได้นำมันกลับออกมาถามเธออีกครั้งเท่านั้น...
ชายหนุ่มสบตากับเธอด้วยความใจอ่อน หยิบแว่นกันแดดขึ้นมาสวม แล้วหันไปพยักหน้ายอมให้เธอตามเขาไปด้วยกันแทน
- ผู้เขียน
