บทที่ 10 ผู้หญิงของแดเนียล

2846 คำ

ณ บริษัทซินเนอร์แกรนเนสกรุปที่สุดแสนจะวุ่นวายในทุก ๆ วัน พนักงานที่เอาแต่ประจบประแจงกับเจ้านายที่ไม่เคยเห็นหัวใคร “คุณไอรีนเป็นอะไรหรือเปล่าครับ ทำไมหน้าดูซีด ๆ” เอกเห็นไอรีนเดินออกมาจากห้องทำงานของเจ้านายด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ก็อดที่จะเสนอหน้าเป็นห่วงไม่ได้ “คือไอแค่เอากาแฟกับของว่างไปเสิร์ฟคุณแดเนียลน่ะค่ะ เห็นคุณเอกไม่อยู่เลยถือวิสาสะเข้าไปเอง แต่ก็โดนไล่ตะเพิดออกมา” คนที่คอยรองมือรองตีนรับอารมณ์แปรปรวนของเจ้านายไม่เว้นแต่ละวันเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย “นายไม่ทานกาแฟครับ” “จริงเหรอคะ ไอนี่แย่จริง ๆ ทำไมถึงไม่รู้ว่าเจ้านายชอบอะไรไม่ชอบอะไร” ในขณะที่ไอรีนบ่นอยู่เอกก็นึกอะไรขึ้นมาได้ “สักครู่นะครับคุณไอรีน” เอกเดินไปอีกทาง ทิ้งให้ไอรีนมองตามด้วยความงงงวย “เมื่อวานทำไมถึงไม่มาทำงาน” “เคสไม่สบายค่ะ” “ข้ออ้าง! เธอคิดว่าตัวเองเป็นใคร ฮะ! จะมาทำงานตอนไหนก็ได้หรือไม่มาก็ได้...” ขณะที่คาริสาก้มหน้ารับผิด สาลี่ก็เหลือบไปเห็นเอกที่กำลังเดินตรงมายังห้องพักพนักงาน “หูย...คุณเอกมา” เพื่อนร่วมงานที่ได้ยินก็พากันมองอย่างไม่ละสายตา เพราะเอกเป็นถึงมือขวาของแดเนียล รูปร่างหน้าตาจัดว่าเด็ดไม่เป็นสองรอใคร “คุณ...” เอกกำลังจะเรียกชื่อคาริสา แต่ดันเหลือบไปเห็นสายตาทุกคนที่จับจ้องเขาและเธออยู่ “คุณแดเนียลเรียกพบ” “ฮะ!” ทุกคนในห้องพักต่างส่งเสียงอุทานเป็นโทนเดียวกัน เล่นเอาคาริสาทำตัวไม่ถูก “เร็วเข้า ตามฉันมาอย่าให้คุณแดเนียลต้องรอนาน” ตอนแรกเอกตั้งใจจะมาขอร้องคาริสา แต่เห็นโอกาสมันเหมาะเจาะเขาจึงใช้ไม้ตายมัดมือชกเธอ “คุณไอรีนครับ กาแฟกับของว่างยังอยู่ไหมครับ” “ค่ะ อยู่นี่ค่ะ” “กาแฟ! แดนไม่กินกาแฟ” ไอรีนขมวดคิ้วสงสัย พนักงานทำความสะอาดคนนี้รู้ได้อย่างไรว่าแดเนียลไม่ทานกาแฟ แถมยังเรียกชื่อเล่นของเจ้านายอย่างสนิทสนมอีก “เอาไปเสิร์ฟให้คุณแดเนียล” เอกพูดพร้อมยื่นถาดของว่างและกาแฟให้คาริสาอย่างกดดัน “อะไรนะ” “ไปเร็วเข้า คุณแดเนียลรออยู่” “แต่แดนไม่กินกาแฟนะ” เอกไม่ฟังในสิ่งที่คาริสาพยายามจะบอก เขาถือวิสาสะผลักเธอให้เข้าไปในห้องทำงานของเจ้านายโดยไม่เปิดโอกาสให้เธอได้ปฏิเสธ “ทำแบบนี้จะดีเหรอคะคุณเอก” ไอรีนอดเป็นห่วงคาริสาไม่ได้ กลัวว่าจะโดนไล่ตะเพิดออกมาแบบเธอ “เชื่อผมเถอะครับ คนนี้คนโปรดของนาย” เขายักคิ้วให้เลขาสาว ก่อนจะฉวยโอกาสจูงมือเธอไปนั่งรอที่โต๊ะทำงานอย่างสบายใจ คาริสาไม่มีทางเลือกอื่น จึงจำใจเอาของว่ากับกาแฟไปเสิร์ฟให้กับแดเนียลตามคำยัดเหยียดของเอก “กาแฟค่ะคุณแดเนียล” มือมือเล็กวางถาดกาแฟไว้บนโต๊ะทำงาน โดยที่อีกฝ่ายนั่งหันหลังให้ คิ้วหนาขมวดเป็นปมเมื่อได้ยินเสียงนั้น คนอารมณ์ไม่ดีหันไปหวังจะต่อว่าไอรีนที่กล้าเสนอหน้าเอากาแฟมาเสิร์ฟ ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาไล่ออกไปแล้วรอบหนึ่ง ทว่าทันทีที่หันไปยังไม่ทันจะได้เอ่ยปากพูดอะไร เขาก็ต้องหมุนตัวหันหลังไปตั้งหลัก “นี่คิดถึงเธอจนมองเห็นภาพหลอนเลยเหรอเนี่ย!” “ไม่ใช่ภาพหลอนหรอก” คาริสาเดินอ้อมโต๊ะทำงานไปกระซิบที่ข้างหูของแดเนียล “เคส!” แดเนียลสะดุ้งตกใจกระชากแขนเธอมาล็อกไว้ กลัวว่าจะเป็นตัวปลอมจึงป้องกันตัวเอาไว้ก่อน “โอ๊ย! เจ็บนะแดน” คาริสาร้องเสียงหลงพร้อมกับดิ้นไปมาอย่างไม่มีทางสู้ เมื่อมั่นใจว่าเป็นคาริสาตัวจริงเขาจึงยอมปล่อยเธอ ก่อนจะรั้งเอวคอดมานั่งบนตัก “มาได้ไง” อ้อมแขนแกร่งกอดเธอแน่น ทำเอาคนที่ไม่ทันตั้งตัวหน้าคะมำเข้าแผงอกเขาอย่างจัง “อื้อ! ปล่อยนะ” คาริสาพยายามดันตัวออกจากวงแขนของอีกฝ่าย แต่กลับถูกกอดแน่นกว่าเดิม “ไม่ปล่อย! เธอทำฉันตกใจหมดเลยนะ” อยู่ ๆ ก็โผล่มาไม่ให้ตกใจได้ไง อุตส่าห์นั่งคิดนอนคิดตั้งนานว่าจะไปเจอเธอยังไงให้ดูบังเอิ๊ญบังเอิญ “ตกใจ! คำนั้นควรเป็นฉันที่ต้องพูด” “เธอมาได้ยังไง ใครพามา” เขาหันไปมองยังประตูพลางดันลิ้นเดาะแก้ม คงเป็นไอ้เอกลูกน้องคนดีคนเดิม แม่ง! รู้งานจริง ๆ “ฉันมาทำงาน ไม่เห็นเหรอชุดพนักงาน” เธอให้เขาดูชุดยูนิฟอร์มที่ใส่อยู่ ก่อนจะขยับตัวออกเล็กน้อย “อื้อ ปล่อยฉันก่อนได้ไหม เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า ภาพลักษณ์ของนายจะดูไม่ดีนะ” “ไม่ปล่อย! ข้อหาที่เธอทำให้ฉันตกใจ เธอต้องรับผิดชอบ” สิ้นคำพูดนั้น แดเนียลก็โน้มใบหน้าเข้าไปหอมแก้มเธอเร็ว ๆ หนึ่งที “แดน! นี่มันที่ทำงานนะ” “แล้วไง ฉันไม่แคร์” “แต่ฉันเสียหาย ฉันเพิ่งมาทำงานได้ยังไม่ถึงเดือนเลย จะหาเรื่องให้ฉันตกงานหรือไง” “เธอไม่มีทางตกงานหรอกเคส เธอลืมไปแล้วเหรอว่าฉันเป็นใคร” “นั้นสิ นายเป็นหลานเจ้าของบริษัทฯ นี่นา” “จะว่าไป ถ้าเธอตกงานก็ดีเหมือนกันนะ” “ดีตรงไหนไม่ทราบ ฉันไม่อยากเปลี่ยนงานไปเรื่อย ๆ แล้วนะ อยากมีที่อยู่เป็นหลักเป็นแหล่ง” “งั้นเธอก็มาเป็นผู้หญิงของฉันสิ ไม่ต้องหางานทำให้เหนื่อย มาเป็นผู้หญิงของฉัน อยู่กับฉัน นอนกับฉัน!” เขาพูดไปก้มหน้าซุกไซร้ซอกคอของเธอไป “แดน... อื้อ! พอแล้ว คอฉันช้ำหมดแล้ว” “หน้าที่นี่มีแค่เธอคนเดียวที่เหมาะสม” “ไม่!” คาริสาตอกกลับไปสั้น ๆ แล้วหันหน้าหนีไปอีกทาง เธอไม่อยากต่อความยาวสาวความยืด จึงหยัดกายลุกขึ้นหวังจะเดินจากไปให้พ้นคนเจ้าเล่ห์ “หยุดเดี๋ยวนี้นะเคส!” “นายนั่นแหละหยุด ฉันมีงานต้องทำ” เรื่องอะไรที่เธอจะต้องไม่ฟังและจะไม่ทำตามเขา “ฉันบอกให้หยุด นี่คือคำสั่ง! เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะเดินหนีฉัน” “เผด็จการจริง ๆ คิดว่าจะสั่งฉันได้เหรอ” “เคส! ฉันบอกให้หยุด ไม่อย่างนั้นฉันจะไล่เธอออก” คาริสาชะงักทันทีเมื่อได้ยินประโยคที่ว่าเขาจะไล่เธอออก คนเอาแต่ใจเดินตามไปประกบทันทีที่เธอหยุดก้าวขา “เธอไม่ไปแล้วใช่ไหม” “เปล่า ฉันแค่จะมาเอากาแฟ” คาริสาเดินสวนไปหยิบถาดกาแฟบนโต๊ะทำงานที่เต็มไปด้วยแฟ้มเอกสารดูเกะกะขัดตา ทว่าเสี้ยววินาทีนั้นเธอกลับเจอเข้ากับกล่องบางอย่างที่น่าสงสัย คาริสาใช้สมองประมวลผลและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบหมุนตัวหวังจะเดินออกไป แต่แดเนียลกลับจัดการล็อกประตูห้องทำงานไว้ แกร๊ก! “คิดว่าล็อกประตูแล้วฉันจะออกไปไม่ได้เหรอ” “ไม่รู้สิ” เขาทำหน้าทะเล้นพร้อมกับย่างสามขุมเข้าไปหาเธอ “ฉันรู้แต่ว่าตอนนี้ไม่มีใครมาขัดจังหวะเราสองคนได้” “แดน... อื้อ” แผ่นหลังบางชนแนบชิดกับโต๊ะทำงานอย่างจังเมื่อถูกจู่โจม แดเนียลดึงถาดกาแฟออกห่างจากมือของคาริสา แล้วอุ้มร่างเธอขึ้นไปนั่งบนโต๊ะทำงาน “เรามาเปลี่ยนบรรยากาศรำลึกความหลังกันหน่อยไหมเคส” คนเจ้าเล่ห์บิดยิ้มอย่างเปิดเผย คนถูกกระตุ้นให้เกิดอารมณ์ได้แต่งุดหน้าหลบตาเขาด้วยความเขินอาย “คนบ้า พูดอะไรก็ไม่รู้” เธอหลับตาปริ่มเพราะกำลังจะถูกจูบ แต่ฝันก็ถูกดับลงเมื่ออีกฝ่ายเอ่ยกระซิบบางอย่างที่ข้างหู “คุณย่าส่งสาว ๆ มาให้ฉันดูตัวทุกวัน น่าเบื่อ!” “มะ...หมายความว่าไง” “ฉันอยากให้เธอมาเป็นผู้หญิงของฉัน มาเป็นไม้กันหมาให้หน่อย” ไม้กันหมาเหรอ? ให้เธอเนี่ยนะมาเป็นไม้กันหมา... “นะเคส ฟอด!” เอ่ยขอร้องพร้อมกับหอมแก้มเธอทีเผลอ “แดน! อีกแล้วนะ” คาริสายกมือลูบแก้มเบา ๆ ก่อนจะดันแดเนียลออกให้พ้นทางเพื่อกระโดดลงจากโต๊ะทำงาน “ตกลงเธอเป็นผู้หญิงของฉันแล้วนะ” “ยัง!” คาริสาเด็ดเดี่ยวในคำตอบนั้น แต่พอเห็นอีกฝ่ายหน้าหดเหลือสองนิ้วก็อดเวทนาไม่ได้ “กำหนดระยะเวลามาก่อน” “สองเดือน มาเป็นผู้หญิงของฉันแค่สองเดือน นะเคส ถ้าเป็นเธอฉันเชื่อว่าคุณย่าจะไม่ส่งใครมาให้ฉันดูตัวอีก” สิ้นคำพูดของแดเนียล คาริสาก็หยิบถาดของว่างแล้วเดินจากไป “จะไปไหนเคส เธอยังไม่ตอบตกลงเลยนะ” “ฉันก็จะไปกรอกใบสมัครเป็นผู้หญิงของนายไง” คาริสาตอบ ก่อนจะพูดประโยคถัดมาด้วยน้ำเสียงกระแหนะกระแหน “คุณแดเนียลเป็นคนน่าเกรงขาม ใครที่ทำงานกับคุณแดเนียลต้องเนียบทุกกระเบียดนิ้ว” “พูดอะไรของเธอ” “ฉันก็แค่พูดตามหัวหน้าแม่บ้านที่ฉันทำงานด้วย ป้าแกยังพูดอีกนะว่ามีสาว ๆ มากมายพร้อมจะเป็นตัวเลือกให้นาย ทั้งลูกสาวนักธุรกิจ ลูกสาวนักการเมือง ไอดอล ดารงดารา แล้วพนักงานทำความสะอาดอย่างฉันจะเอาอะไรไปสู้เขาล่ะทีนี้” คาริสาเริ่มจะเพ้อไปเรื่อย แต่มันกลับสร้างรอยยิ้มให้กับแดเนียลไม่น้อยเลย ชั่วโมงต่อมา... คาริสาเดินออกมาจากห้องทำงานของผู้บริหาร ก่อนจะยื่นถาดเจ้าปัญหาให้กับเอก “เอาคืนไปเลย” “เป็นยังไงบ้างครับคุณเคส” นอกจากไม่สลดแล้วเอกยังถามกวนประสาทอีกฝ่ายให้หงุดหงิดเล่น “นายจงใจแกล้งฉัน” “ผมไม่ได้แกล้งนะครับ เป็นคำสั่งของคุณแดเนียลจริง ๆ” “คำสั่งอะไร แดนไม่เห็นจะรู้เรื่อง” “แน่ใจเหรอครับ” “หมายความว่าไง” “ความลับครับ” ว่าจบ เอกก็เดินเข้าห้องของเจ้านายอย่างสบายอารมณ์ ไอรีนที่นั่งอยู่หน้าห้องทำงาน มองเอกกับคาริสาคุยกันอยู่พักใหญ่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าพวกเขามีความลับอะไรกัน คาริสามองไอรีนแล้วส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ก่อนจะเดินจากไปทำหน้าที่ของเธอ “แดนนะแดน ให้มาทำอะไรก็ไม่รู้ เป็นแค่ไม้กันหมาแน่เหรอ” คาริสาบ่นอุบพร้อมกับหยิบอุปกรณ์ทำความสะอาด สาลี่และเพื่อนร่วมงานคนอื่น ๆ รีบวิ่งกระโจนมาหาเธออย่างตื่นเต้น เหมือนรอลุ้นคำตอบบางอย่างจากปากเธอ “อะไร มาจ้องหน้าฉันทำไม” “เอ้า! ก็มาเมาส์มอยกันหน่อยสิ คุณแดเนียลเขาเรียกเธอไปทำไม” สาลี่ถาม ก่อนที่เพื่อนร่วมงานคนอื่น ๆ จะเริ่มเซ้าซี้ให้คาริสาตอบ “ใช่ ๆ บอกหน่อยสิเคส พวกเราอยากรู้” “ไม่มีอะไรหรอก คุณแดเนียลเขาแค่ให้ฉันไปทำความสะอาดห้องทำงานของเขา” “ไปทำความสะอาดห้องหรือไปทำความสะอาดอย่างอื่น ถึงได้ไปซะนานสองนาน” หัวหน้าแม่บ้านพูดกระแทกเสียดสีใส่คาริสา ทำให้เธอหันไปตอบคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบ “เคสมีสิทธิ์พิเศษได้เข้าไปทำความสะอาดห้องทำงานของคุณแดเนียล แต่ทำความสะอาดอย่างอื่นที่ว่า คุณแม่บ้านหมายถึงอะไรเหรอคะ” “คิดว่าเป็นใครถึงได้มายอกย้อนฉัน” “เป็นพนักงานทำความสะอาดที่เจ้านายสั่งให้ทำอะไรก็ทำตามแต่โดยดี ทั้งขัด! ทั้งถู! ทุกซอก! ทุกมุม!” “นี่!” “แค่ทำความสะอาด ทำไมต้องขึ้นเสียงล่ะคะ” คาริสาว่าให้หัวหน้าแม่บ้านเจ็บใจเล่น “ขอให้มันจริงเถอะ แค่ทำความสะอาดห้อง ไม่ใช่ไปทำตัวระริกระรี้อ่อยคุณแดเนียล” คำพูดที่หัวหน้าแม่บ้านกล่าวหาเธอ ทำเอาคาริสาแทบปรี๊ด “ใครอ่อยฉัน!” เสียงเข้มที่ดังมาจากข้างหลังทำให้คาริสารีบหันไปหาที่มาของเสียงทันที แดเนียลเดินตรงมาที่คาริสา ก่อนที่จะกระซิบอะไรบางอย่างกับเอก “ใครเป็นหัวหน้าแม่บ้านที่นี่” เอกเอ่ยถาม “ป้าเองค่ะ” หัวหน้าแม่บ้านรีบยกมือรับทันทีก่อนที่จะหันไปยิ้มเยาะเย้ยใส่คาริสาซึ่งเธอก็ทำหน้าเบะปากมองบนกลับ “คุณแดเนียลบอกว่าป้าทำงานได้ดีมาก และจะให้เพิ่มเงินเดือนให้อีกสามสิบเปอร์เซ็นต์ของเงินเดือนที่ได้” เอกพูดพร้อมหันไปมองที่คาริสา ตัวการที่ทำให้หัวหน้าแม่บ้านได้เงินเดือนเพิ่ม “คุณแดเนียลเป็นคนน่าเกรงขาม ใครที่ทำงานกับคุณแดเนียลต้องเนียบทุกกระเบียดนิ้ว” “พูดอะไรของเธอ” “ฉันก็แค่พูดตามหัวหน้าแม่บ้านที่ฉันทำงานด้วย ป้าแกยังพูดอีกนะว่ามีสาว ๆ มากมายพร้อมจะเป็นตัวเลือกให้นาย ทั้งลูกสาวนักธุรกิจ ลูกสาวนักการเมือง ไอดอล ดารงดารา แล้วพนักงานทำความสะอาดอย่างฉันจะเอาอะไรไปสู้เขาล่ะทีนี้” “…” “แต่จะว่าไปคุณป้าแกก็น่าเห็นใจอยู่นะ ต้องทำงานหาเงินเลี้ยงครอบครัวอยู่คนเดียว ไหนจะค่าเทอมลูก ค่าน้ำค่าไฟ ค่าเช่าบ้าน ไหนจะต้องส่งเงินให้พ่อแม่ที่อยู่ต่างจังหวัดอีก เงินเดือนพนักงานทำความสะอาดมันจะกี่บาทเชียว ถึงจะเป็นหัวหน้าก็เถอะ” “เธอต้องการอะไร” “เปล่า ฉันก็บ่นไปงั้นแหละ” ถึงหัวหน้าแม่บ้านจะปากคอเราะรายกับเธอไปหน่อย แต่หัวหน้าแม่บ้านก็มีความซื่อสัตย์และปฏิบัติหน้าที่ของตัวเองได้เป็นอย่างดี การที่แดเนียลเอ่ยปากเพิ่มเงินเดือนให้หัวหน้าแม่บ้านสร้างความตกตะลึงแก่พนักงานในห้องนั้น “ขอบคุณมากนะคะคุณแดเนียล ป้าดีใจมาก ๆ เลยค่ะ” หัวหน้าแม่บ้านพูดยกมือไหว้ด้วยความยินดีแล้วหันไปมองคาริสาด้วยความสะใจ ยังจะมาเยาะเย้ยใส่อีก ถ้ารู้ว่าใครเป็นคนทำให้ได้เงินเดือนเพิ่ม อยากจะรู้นักว่าจะหน้ายังไง “เหมือนได้ยินใครพูดว่ามีคนอ่อยฉัน” แดเนียลเอ่ยถามตามสิ่งที่ได้ยิน แววตาของเขาเค้นเอาคำตอบจากทุกคน “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พวกเราแค่แซวกันเล่น” หัวหน้าแม่บ้านออกตัวพูด “แซว...หรือนินทา” คำถามนั้นของแดเนียลทำเอาพนักงานแต่ละคนทำหน้าไม่ถูก โชคดีที่ว่าที่ประธานหนุ่มมีธุระต้องไปจัดการ ทุกคนจึงรอดพ้นจากคำถามที่ไม่สามารถตอบได้ คล้อยหลังแดเนียลกับเหล่าลูกน้องไป พนักงานทำความสะอาดทุกคนในห้องพักต่างพากันถอนหายใจยกใหญ่ “คุณแดเนียลตัวจริงนี่หล่อมากเลยเนอะ” สาลี่พูดขึ้น พนักงานที่เหลือก็พากันอือออเห็นด้วย “ไม่คิดว่าจะได้เห็นใกล้ขนาดนี้ เป็นบุญตาของอีสาลี่จริง ๆ” “ไป ๆ แยกย้ายกันไปทำงาน เพ้ออยู่นั่นแหละพวกแก” หัวหน้าแม่บ้านไล่ให้ทุกคนไปทำหน้าที่ของตัวเอง มิวายยังหันไปมองคาริสากับสีหน้ายิ้มเยาะ “นายครับ คุณเคสตามมา” เมื่อลูกน้องคนสนิทรายงานอย่างนั้น แดเนียลจึงแกล้งหยุดเดิน เล่นเอาคนที่แอบตามมาเบรกขาไม่ทัน หน้าสวย ๆ ของเธอชนคะมำเข้าที่กลางแผ่นหลังของเขาอย่างจัง พรึ่บ! “อื้อ จะหยุดเดินก็ไม่บอก” คาริสาโวยวายพร้อมกับลูบหน้าผากปอย ๆ “มีอะไร” “คือว่า... ขอบคุณนะที่เพิ่มเงินเดือนให้คุณป้าแม่บ้าน” “แลกกับอะไรดี” แดเนียลโน้มหน้าลงมาถาม ดวงตาคมปลาบมองจ้องคาริสาราวกับเสือที่พร้อมขย้ำเหยื่อ “ฉันต้องไปทำธุระก่อน ไว้คิดออกฉันจะบอกเธออีกที” เขาเอื้อมมือไปยีผมเธอเบา ๆ ก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับลูกน้อง คาริสามองตามหลังแดเนียลด้วยรอยยิ้มประทับใจ เธอรู้สึกแพ้ทางทุกทีที่ถูกเขาลูบหัวด้วยความเอ็นดูแบบนี้ “ฉันว่าต้องมีอะไรแน่ ๆ” สาลี่กับเพื่อนร่วมงานอีกสองคนที่แอบดูอยู่ไกล ๆ ต่างก็สงสัยว่าคาริสาคงจะไม่ใช่แค่เพื่อนร่วมงานธรรมดา ๆ แน่ “จะมีอะไรล่ะ ถ้ายัยนั่นไม่ไปอ่อยคุณแดเนียล” “ถ้าอ่อยแล้วคุณแดเนียลสนใจแบบเคสก็ดีสิ” “ถ้าเป็นแกนะสาลี่คงโดนไล่ตะเพิดออกมา เผลอ ๆ โดนไล่ออกจากบริษัทฯ ไปเลย” “อยากเป็นเคสจัง”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more