STAR SECRETS :: CHAPTER 4 [30%]
1317 คำ
ริมฝีปากนุ่มที่น่าสัมผัส มันตราตรึงไม่หายจนต้องขโมยจูบจากยัยพริกเน่าอีกรอบ ผมมองใบหน้าสวยที่ทำหน้าหงุดหงิดไม่พอใจที่ผมกลับมาด้วย อันที่จริงรถของผมให้พี่จอยขับไปไว้ที่คอนโดแล้วล่ะ แต่ที่มาคือต้องการแกล้งยัยนี่มากกว่า สนุกจะตายไป แต่เรื่องที่ผมมาปรากฏตัวที่งานเป็นเพราะว่าแบรนด์ติดต่อไปต่างหากและตอนนั้นงานของผมก็เสร็จแล้ว เลยมาแกล้งยัยนี่สักหน่อยก็เป็นอย่างที่เห็นล่ะนะ คงกำลังหวังว่าจะได้กลับกับพี่นพสองคน แต่ที่ไหนได้ผมกลับมาด้วยนี่สิ
“โซล ทำไมปฏิเสธงานสัมภาษณ์รายการจากดินสู่ดาวด้วยล่ะ?”
“ผมไม่ชอบ”
“ทำไม? ปกติงานสัมภาษณ์นายก็ไม่เคยปฏิเสธนะ”
“แต่ผมอ่านเนื้องานแล้ว ผมต้องปฏิเสธไป... ถ้ารองประธานอยู่เขาก็คงเห็นด้วยกับผม”
“เนื้องานสัมภาษณ์? ทำไมคำถามมันมีอะไรงั้นเหรอ” ผมเงียบไปในทันที มองออกไปนอกรถที่กำลังแล่นอยู่บนถนนพร้อมด้วยแสงไฟระยิบระยับ
“ถามเกี่ยวกับเรื่องครอบครัว”
“ทำไมตอบไม่ได้หรือไง? หรือพ่อแม่นายเสียหมดแล้ว ถึงตอบไม่ได้” พริกหวานหันมาสบตากับผมที่จับจ้องเธอด้วยสีหน้านิ่งเฉย ใบหน้าสวยสลดไปในทันทีที่ผมนิ่งไป
“อือ”
“!”
“จริงเหรอโซล ทำไมพี่ไม่รู้ล่ะ”
“ประวัติของผมมีแค่รองประธานเท่านั้นที่รู้ และเขาก็เก็บมันเป็นความลับมาตลอด นักข่าวพยายามจะถามเรื่องนี้กับผมเสมอ แต่ผมก็ไม่คิดจะตอบ พยายามขุดคุ้ยด้วย” ผมมองพี่นพที่มองสบตากับผมผ่านกระจกหลัง
เรื่องแบบนั้น ใครมันจะไปเล่าให้คนทั้งประเทศฟังกันล่ะ!
“เพราะแบบนี้ถึงได้ปฏิเสธมาตลอดสินะ”
“ใช่ครับ” อันที่จริงแม่ผมไม่ได้ตายไปจากผมหรอก เพียงแต่ว่า... มันมีอะไรมากกว่านั้นไง มากซะจนบอกให้ใครฟังไม่ได้ สายตาของผมมองตวัดไปหาพริกหวานที่ยังคงมองผมอยู่
“มองทำไม? หรือสงสัยเหมือนกัน”
“มั้ง เพราะถ้าเป็นแบบนั้นฉันจะได้เอามันมาขู่นายได้” พริกหวานทำปากขมุบขมิบ พร้อมกับเอามือป้องไม่ให้พี่นพเห็น ผมยกยิ้มอย่างเหนือกว่า
“ฝันไปเถอะ เธอไม่มีทางรู้”
“ชิ” ผมยิ้มขำเอื้อมมือไปยีศีรษะของพริกหวานจนเธอผลักมือผมออกอย่างแรง
เพียะ
“อย่ามาเล่นผมฉันนะ!”
“จะเล่น จะทำไม?” พริกหวานทำหน้าบูดกระทั่งรถของพี่นพมาส่งเธอที่หน้าคอนโดที่อยู่ไม่ห่างจากคอนโดของผมสักเท่าไหร่ ผมลงจากรถพี่นพที่ทำหน้ามึนงง
“อ้าวไหนว่าจะให้พี่ไปส่งไง”
“ไม่เอาดีกว่าครับ คอนโดผมอยู่ห่างจากคอนโดพริกหวานแค่ห้านาทีก็เดินถึงครับ”
“แต่นายเป็นนายแบบนะ เดี๋ยวใครเห็น” ผมยิ้มและหยิบฮูดที่ติดกับเสื้อมาสวมตามด้วยแมสปิดปากสีดำ “แค่นี้พอไหมครับ?”
“เฮ้อ ทำอะไรก็ระวังด้วย ยิ่งช่วงนี้นักข่าวกำลังจับตาเธอสองคนอยู่”
“ไม่เป็นไรค่ะพี่นพ พริกดูแลตัวเองได้ค่ะ”
“อืม เอาล่ะพี่กลับก่อนแล้วกัน” รถของพี่นพแล่นออกไป พริกหวานเบ้ปากใส่ผมหมุนตัวเดินหนีแต่ทว่าผมก็คว้าข้อมือเธอเอาไว้ “ปล่อยเลยนะ”
“ขึ้นไปด้วยดิ หิวอะยังไม่ได้กินอะไรเลย”
“ชิ ห้านาทีถึงคอนโดนาย กลับไปหากินเองสิยะ!” พริกหวานเดินหนีผมแต่ทว่าก็ต้องชะงักกับสิ่งที่ผมพูดต่อจากนี้ “อ่อเหรอ งั้นไปหากินข้าวที่บ้านนักข่าวก็แล้วกัน ขอเขาได้มั้งถ้าจะบอกว่ามีข่าวเด็ดจะให้”
“เชิญเลยโซล มาเลยห้องฉันมีของกินเยอะแยะเลยนะ” ใบหน้าสวยเปลี่ยนไปเป็นคนละคน แต่วิธีการพูดมันช่างขัดกับใบหน้าซะจนผมอดไม่ได้ที่จะขำออกมา เราสองคนมาถึงหน้าห้อง ซึ่งชั้นที่พริกหวานอยู่เป็นชั้นที่สูงที่สุดของคอนโดแห่งนี้ ประตูห้องเปิดขึ้น ภายในห้องกว้างมากตรงเข้าไปก็มีโซฟารับแขก ผ้าม่านถูกเปิดขึ้นด้วยรีโมทอัตโนมัติ เห็นวิวยามค่ำคืน ฝาผนังก็มีรูปของเธอติดอยู่ทุกมุมห้องและรูปของพ่อแม่เธอที่อยู่ต่างประเทศ ที่ครัวก็มีเคาน์เตอร์บาร์เล็กๆ ส่วนห้องนอนอันนี้ผมกำลังมองหาอยู่นะ
“กำลังมองหาห้องนอนของฉันหรือไง?”
“รู้ดีนะ อยู่ไหนล่ะกินเสร็จจะได้นอนเลย”
“อย่ามาตลก จะทำอะไร จะกินอะไรก็เชิญที่ตู้เย็น... ฉันจะไปอาบน้ำ ถ้ากินเสร็จก็เชิญออกจากห้องและล็อกให้ด้วย เคร!” เธอสั่งๆ เสร็จก็เดินเข้าห้องนอนไป ผมยืนขำอยู่สักพักเดินไปเปิดตู้เย็น มีของสดอยู่ด้วยพอจะทำข้าวผัดได้ล่ะมั้งเนี่ย ว่าแล้วผมก็ลงมือทำอาหารกินและไม่ลืมทำให้ยัยนั่นด้วย ในตู้เย็นมีแต่อาหารแช่แข็ง กินไปได้ยังไง? ไม่เห็นจะอร่อยเลยสักนิด เอออย่าด่าผมนะ เพราะมันเป็นความคิดเห็นส่วนบุคคลน่ะ ^^
“นี่อาบน้ำหรือตายวะ นานฉิบ” ผมมองนาฬิกาข้อมือที่ตอนนี้เวลาเลยไปเป็นชั่วโมงจนผมกินข้าวล้างจานเสร็จ แต่ยัยบ้านั่นยังไม่ออกมาเลย ให้ตายเหอะข้าวเย็นหมดแล้วนะเว้ย! คนอุตส่าห์ตั้งใจทำให้กิน ผมลุกขึ้นไปหยุดที่หน้าประตูห้องนอนก่อนจะยกมือเตรียมเคาะเรียก
แอ๊ด~
“ทำอะไรของนาย?”
“เออ... ว้าว” ผมอุทานออกมาที่ได้เห็นร่างบางตรงหน้าอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำและที่ศีรษะมีผ้าขนหนูพันไว้ สายตาของผมมองต่ำมาที่ทรวงอกอวบขาวเนียน
“นะ นี่ หยุดมองเลยนะ!”
“ใส่ออกมายั่วฉันไม่ใช่หรือไง จะอายทำไม”
“บ้าหรือไง แล้วทำไมยังไม่รีบไสหัวเน่าๆ ไปสักทีห๊ะ!” พริกหวานเดินสวนผมไปที่ครัว เธอหยิบน้ำแร่ออกมาดื่มและมองไปที่โต๊ะอาหาร
“ทำเอง แล้วทำไมไม่กิน”
“ฉันกินแล้ว อันนั้นของเธอต่างหาก”
“ฉันไม่กินข้าวเย็น ลดหุ่นเข้าใจปะ?” ผมมองพริกหวานที่หยิบจานข้าวผมเตรียมจะทิ้งลงถังขยะ “เฮ้ยทำอะไรอะ”
“ก็จะทิ้งไง ฉันไม่กินนี่นา”
“ยัยบ้า! คนเขาอุตส่าห์ทำเผื่อนะ ไม่รักษาน้ำใจกันบ้างเลยหรือไง” พริกหวานไม่สนใจเทข้าวทิ้งลงถังขยะ ตามด้วยการสะบัดเชิดใส่ผมไปนั่งที่โซฟา “กลับไปได้แล้วไป ฉันจะบำรุงหน้า บำรุงตัวล่ะ”
“บำรุงตัว?”
“ใช่ บำรุงร่างกายไง ฉันต้องแก้ผ้าและทาครีม... ดะ เดี๋ยวนะทำไมฉันจะต้องเล่าให้นายฟังด้วยเนี่ย” ผมยักไหล่เดินไปนั่งข้างเธอที่ขยับตัวหนี แต่ผมก็คว้าเอวเธอไว้
“ทาคนเดียวได้เหรอ ฉันช่วยเอาไหม?”
“มะ ไม่ต้องเลย นายกลับไปเดี๋ยวนะ!”
“หึ อะไรกันคนเขาหวังดี”
“หวังดีประสงค์ร้ายน่ะสิ ออกไปเลยโซล” พริกหวานจูงมือผมออกจากห้องไป ก่อนจะปิดประตูใส่แต่ผมก็ยันประตูไว้จนเธอมองผมด้วยสีหน้าไม่พอใจ “อะไรอีก! วันนี้นายทำฉันพลาดที่จะต้องอยู่กับพี่นพสองต่อสองนะ แล้วยังจะเอาอะไรอีกเนี่ย”
“จูบ”
“!”
“จูบกันก่อนสิ แล้วฉันจะไปทันทีเลย”
- ผู้เขียน
