บทที่6
KANOM-PHING TALKS
ใบหน้าร้อนผ่าวจนต้องจับพวงแก้มตัวเองไว้ คำพูดบ้า ๆ จากคนโหด ทำเอาฉันแทบจะทำตัวไม่ถูก
"ขนมผิง"
"ขนมผิง แกจะเดินไปไหน ขนมผิง!"
สองเท้าหยุดชะงักเพราะเสียงเรียกของพลอยและน้ำมนต์ หันไปมองเลขห้องแล้วก็ตกใจ นี่ฉันเดินเลยห้องเรียนตัวเองมาสองห้องแล้ว
หันหลังกลับไปส่งยิ้มแห้ง ๆ ให้เพื่อนทั้งสองคนที่ยืนทำหน้างงอยู่ตรงหน้าห้องเรียน
"ตื่นเช้าแล้วเบลอขนาดนี้เลยเหรอ" พลอยเอาหลังมืออังที่หน้าผากฉันแล้วถามขึ้นมา
"พอมาเรียนทันก็เดินเลยห้องซะงั้น" น้ำมนต์พูดไปยิ้มไป
ฉันไม่ตอบอะไรก็ทำได้แค่ส่งยิ้มไปเท่านั้น เข้าไปนั่งในห้องเรียน พยายามลบคำพูดบ้า ๆ นั่นออกจากหัวสมอง สนใจแต่สิ่งที่อาจารย์สอน
เลิกคลาสลงมากินข้าวที่โรงอาหารใต้ตึกคณะแพทย์เหมือนเช่นทุกวัน ฉันกินหมดจานแล้ว แต่เพื่อนรักทั้งสองยังคงเขี่ยข้าวในจานไปมา ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับสมาร์ตโฟน คงจะมัวแต่ส่องหนุ่ม ๆ ในโซเชียลแน่ ๆ
