บทนำ 2/2

1832 คำ

PON TALKS ~เปรี๊ยะ~ ไม้เรียวอันยาวกระทบกับพื้นโต๊ะ เพราะอาจารย์สุดโหดของมหาวิทยาลัยฟาดลงมา พวกผมทั้งห้าคนรีบหดแขนหลบโดยอัตโนมัติ เพราะถ้าไม้เรียวนั่นโดนแขน คงเจ็บแสบและแดงน่าดู "เรื่องเก่าเพิ่งจบไป พวกเธอก็ไปหาเรื่องมาอีก" "พวกผมไม่ได้หาเรื่องนะครับ พวกมันต่างหากที่มาหาเรื่อง" ไอ้ชลตอบอาจารย์กลับไป ก็จริงอย่างที่มันพูด ไอ้พวกนั้นมันมาหาเรื่องถึงหน้ามหาวิทยาลัย และมันพูดถึงน้องสาวที่เป็นแก้วตาดวงใจของผม แตะผมแตะได้ แต่มันจะมาแตะน้องผมไม่ได้! ไอ้พวกนั้นที่ว่า มันคือพวกไอ้ว่าน ไอ้ดอม ไอ้โบ๊ท ไอ้โจ๊ก และไอ้จักร มีเรื่องกับพวกมันมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม พอเข้าเรียนปริญญาก็ยังไม่วายที่จะมีเรื่องกัน มันหายไปสักพัก กลับมาอีกทีคือประกาศว่าจะยุ่งกับน้องสาว ไม่รู้ว่าน้องสาวไอ้เชนทร์เพื่อนรัก หรือน้องสาวผม 'ทำเป็นปากดีไปเถอะไอ้เชนทร์' 'ระวังนะ ระวังว่าพวกกูจะแย่งของรักของหวงของพวกมึงมาอีก' 'จะใครดีล่ะ จะเมีย หรือจะน้องสาวดี แต่เอ๊ะ จะเอาน้องสาวของใครดี' 'มึงมีน้องสาวฝาแฝดนี่หว่า มึงเองก็มีน้องสาวใช่ป้ะไอ้ภณ' คำพูดของไอ้พวกเวรนั่น ยังคงก้องอยู่ในหูผม นึกถึงน้องสาวตัวเองอย่างสายพิณถ้าต้องเป็นอะไรเพราะไอ้พวกนี้ ผมไม่มีทางปล่อยไว้แน่ "แล้วเธอนะนายภาณุ เธอเหวี่ยงพวกเขาเข้ากับโต๊ะ เธอไม่คิดบ้างเหรอว่าเขาจะเจ็บ" ระหว่างที่ผมกำลังคิดถึงเรื่องเมื่อสักครู่ อาจารย์ก็พูดขึ้นมา "ก็ผมต้องการให้มันเจ็บ" ~เปรี๊ยะ~ อาจารย์ฟาดไม้เรียวลงบนโต๊ะอีกครั้ง เมื่อผมตอบกลับไป ก็จริงนี่ครับ ผมต้องการให้มันเจ็บ ถึงได้เหวี่ยงเข้าที่โต๊ะไปแบบนั้น "อะ ๆ ผมว่าเรามาคุยเรื่องการลงโทษเลยดีกว่า" คุณเควินท์อธิการบดีมหาวิทยาลัย เอ่ยขึ้นมาหลังจากที่นั่งฟังอยู่สักพัก "ไล่ออกเถอะค่ะ อยู่ไปก็สร้างเรื่อง" อาจารย์พรสุขเหยียดสายตามองมาที่พวกผม ก่อนจะเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยแล้วพูดกับคุณเควินท์ "เอาน่า อย่าต้องให้โทษขนาดนั้นเลย ผมว่าให้ไปทำความสะอาดเหมือนเดิมนั่นแหละ" คุณเควินท์ตอบกลับมาแล้วยกยิ้ม "อีกแล้วเหรอคะ ครั้งที่แล้วท่านอธิการก็ลงโทษเบาแบบนี้ เด็กพวกนี้ถึงได้ใจกันไงคะ" "วัยรุ่นผู้ชายก็ต้องมีกันบ้างน่าอาจารย์พรสุข" "เฮ้อ ก็ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นครั้งนี้เอากลุ่มนี้ไปไกลผู้คนเลยก็แล้วกัน ให้ทำความสะอาดศูนย์หนังสือนะคะ" "ผมเห็นด้วย" บทสนทนาของท่านอธิการบดีและอาจารย์พรสุขจบลง พวกผมก็หันมองหน้ากันทันที "ตลอดเทอมนี้นะ เริ่มพรุ่งนี้" อาจารย์พรสุขเอ่ยขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะเหยียดยิ้มออกมา รับบทลงโทษเสร็จเรียบร้อย พวกผมก็เดินลงมาด้านล่าง... "ยังดีนะที่แค่ห้าชั้น ไม่เป็นสิบชั้นเหมือนตึกนิเทศ" ไอ้ชลเอ่ยขึ้นมาเมื่อเราลงมาที่หน้าตึกอธิการแล้ว "แต่ไม่ไหวว่ะ แถวนั้นเงียบสงบ ไม่มีอะไรให้หัวใจกระชุ่มกระชวยเลย" ตามด้วยไอ้ณัฐ "ทำไมจะไม่มี สาว ๆ ที่ไปอ่านหนังสือไง" ไอ้อิฐแย้งทันทีเมื่อไอ้ณัฐพูดจบ สาว ๆ ที่ไปอ่านหนังสือที่นั่นก็มีแต่สาวเคร่งเร่งเรียน รักสงบ แค่ตึกก็ตั้งห่างไกลออกไป จนจะออกจากรั้วมหาวิทยาลัยอยู่แล้ว "แต่ตรงนั้นใกล้ตึกคณะพยาบาลนะเว้ย ไว้ไปเหล่นักศึกษาพยาบาลก็ได้" ไอ้ชลพูดต่อ "ก็แทบไม่ต่างกัน" ผมพูดแล้วส่ายหัวเล็กน้อย สาวนักศึกษาพยาบาลก็มีแต่คนเรียบร้อย ผิดสเปกพวกผม ต้องเปรี้ยวแซ่บสิถึงจะโดนใจ ระหว่างที่พวกผมกำลังคุยกัน ก็มีอยู่คนเดียวที่เงียบ ไม่พูดไม่จาอะไร "มึงเงียบจังไอ้เชนทร์ คิดอะไรอยู่วะ" ผมเอ่ยถามเพื่อนรัก ผมกับไอ้เชนทร์ก็เป็นทั้งเพื่อน และญาติกัน "คิดเรื่องที่ไอ้พวกนั้นพูด" ไอ้เชนท์ตอบกลับ มันถอนหายใจเล็กน้อยแล้วพูดต่อ "มึงว่าพวกมันจะทำจริงหรือแค่ขู่วะ" "กูว่าขู่" "กูว่าจริง" "ไม่ได้สามัคคีกันเลย" ไอ้เชนทร์แทบจะต้องกุมขมับเมื่อได้ยินไอ้ชลและไอ้อิฐตอบมา "กูไม่คิดว่ามันจะแย่งน้ำทิพย์ไปจากมึงได้อะ แล้วอย่างณิชา หรือน้องพิณ ก็ใช่ว่าจะไปเจอกันได้ง่าย ๆ นี่หว่า" ไอ้ชลอธิบายออกมา มันก็จริงอย่างที่ไอ้ชลพูด "แต่มึงอย่าลืมนะเว้ย ขนาดน้ำส้มรักไอ้เชนทร์มาก พวกมันยังแย่งไปได้เลย แล้วนี่กับน้องสาวกูว่าไม่ได้หาตัวยากขนาดนั้น" ไอ้อิฐพูดต่อ "งั้นเอางี้ น้ำทิพย์อะไอ้เชนทร์แทบจะขังไว้ในห้องแล้ว คนนี้หายห่วงไปแล้วหนึ่ง ส่วนน้องสาวอย่างณิชา และน้องพิณ เดี๋ยวกูจะดูแลเอง ให้น้อง ๆ เขาย้ายมาอยู่ห้องกูได้เลย" ~ปึก~ ~โครม~ ไอ้ณัฐพูดจบปุ๊บ ผมก็ยกเท้าขึ้นถีบก้นมันทันที ไม่ว่าจะใครก็มาแตะน้องผมไม่ได้ ผมหวง! พวกเราแยกย้ายกันกลับ ผมเข้าไปที่บ้านใหญ่ ที่นี่เป็นบ้านของพ่อแม่ผม พ่อแม่ไอ้เชนทร์ "พี่ภณ นึกยังไงกลับบ้านอะ" น้องพิณนอนเล่นสมาร์ตโฟนอยู่ที่ห้องรับแขก เธอเห็นผมก็ลุกขึ้นนั่ง วางสมาร์ตโฟนลงที่โซฟา ผมคว้าขึ้นมา กะจะเช็กดูอะไรในสมาร์ตโฟนของน้อง เผื่อมีแชทกับไอ้พวกนั้น "กลับเพราะว่าไปก่อเรื่องมาน่ะสิ" ยังไม่ทันได้กดดูอะไรก็ต้องชะงัก เพราะแม่ผมเดินเข้ามา "อะไรล่ะแม่ ผมไม่ได้ก่อเรื่องอะไรซะหน่อย" เข้าไปกอดอ้อนคนเป็นแม่ ไม่ให้โมโหผม "ฮึ่ม ทางมหาวิทยาลัยเขาโทรมาบอกแล้ว ไม่ต้องโกหก" พ่อผมเดินมาข้างหลัง ท่านก็พูดขึ้นมา ผมได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ ฟังพ่อแม่ผมบ่นชุดใหญ่ ที่ผมใช้ความรุนแรง ผมเองก็ไม่อยากจะทำตัวแบบนี้หรอก แต่ผมก็ไม่อยากจะเจ็บตัวเจ็บใจอยู่ฝ่ายเดียว... "มีใครมาจีบป้ะ" ถามน้องสาวคนสวยที่กำลังนั่งทำการบ้านอยู่ในห้องนอน "ไม่มีค่า นึกยังไงถึงมาถามเนี่ยพี่ภณ" สายพิณตอบกลับมาทั้งที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาจากกองหนังสือสมุดของเธอ ผมเห็นสมาร์ตโฟนวางอยู่บนเตียง ก็เลยหยิบแล้วหย่อนก้นนั่งลง "ก็หวงน้องไง ไม่อยากให้มีแฟน" ตอบกลับไปด้วย มือก็กดสมาร์ตโฟนไปด้วย "ฮ่า ๆ " สายพิณไม่ได้ตอบอะไร หัวเราะอย่างเดียว ผมกดเข้าดูทีละแอป ก็ไม่เจอแชทเลย ค่อยโล่งใจไปได้บ้างเล็กน้อย ตลอดหลายวันที่ผ่านมา ผมกลับมาที่บ้านทุกวัน จนพ่อแม่ผมก็แปลกใจ แต่ผมก็ตอบแค่ว่าอยากมากินข้าวบ้าน ทั้งที่จริงผมมาดูพฤติกรรมน้องสาวของผมมากกว่า ผมมักจะเห็นเธอนอนเล่นสมาร์ตโฟน เข้าไปดูด้วยก็เห็นเธอแค่ตามดูศิลปินต่างชาติแค่นั้นเอง… วันนี้เราเข้ามาทำความสะอาดเหมือนเช่นทุกวัน แต่คนที่ไม่ทำอะไรเลยคือไอ้เชนทร์ "มึงถูดิไอ้เชนทร์ มึงจะกลับไหม" ไอ้อิฐตะโกนเข้าไปในหูไอ้เชนทร์ ทำเอาเจ้าตัวสะดุ้งเฮือก "สัส เล่นซะขนลุก" ไอ้เชนทร์โยนไม้ถูใส่ไอ้อิฐ แล้วด่ากลับมา "ก็มึงไม่ถูอะ พวกกูพูดด้วยมึงก็ทำนิ่ง นี่มึงคิดมากเรื่องน้องสาวมึงเหรอวะ" ไอ้อิฐทำหน้าที่เพื่อนที่ดี ด้วยการถูพื้นแทนไอ้เชนทร์ "ประสาทกูจะเสียแล้วไอ้เชี้ย" "มึงใจเย็นดิไอ้เชนทร์ ดูไอ้ภณดิมันยังไม่เห็นสนใจเหมือนมึงเลย" ไอ้ณัฐนั่งยองลงแล้ววางฝ่ามือที่ไหล่ไอ้เชนทร์เป็นการให้กำลังใจ "ก็น้องพิณไม่มีอะไรผิดปกตินี่หว่า" "ใครเขาบอกมึงว่าไม่ผิดปกติ" ผมถามกลับไป "ก็กูเห็นมึงนิ่ง" "เหอะ น้องกูวัน ๆ เอาแต่เล่นโทรศัพท์ ไอ้ที่เล่นก็ไม่รู้ว่ากำลังแชทกับใครอยู่หรือเปล่า แต่ที่กูนิ่งเพราะกูไม่รู้จะทำอะไร ถ้ารู้ทีหลังว่ามายุ่งกับน้องกู กูก็เล่นมันแน่" พูดปลอบใจไอ้เชนทร์ ผมสังเกตน้องสาวผมมาหลายวัน เธอไม่ได้แชทคุยกับใคร เอาสมาร์ตโฟนมาเช็กดูก็ปกติดีทุกอย่าง แต่ผมไม่อยากให้ไอ้เชนทร์เครียดมากนัก ก็เลยพูดไปแบบนั้น แต่ที่บอกว่าถ้ารู้ว่าพวกนั้นมายุ่งกับน้องสาวแล้วผมจะจัดการนั้น ผมพูดเรื่องจริง "อาจารย์พรสุขให้ฉันมาเช็กชื่อและตรวจความสะอาดค่ะ" เสียงหวานดังขึ้นมาพร้อมกับร่างเล็กของหญิงสาว ใบหน้าจิ้มลิ้ม หวานน่ามอง แต่งแต้มเครื่องสำอางบาง ๆ ผมยาวถูกรวบไว้ทางด้านหลัง เสื้อนักศึกษาสีขาวสะอาด สวมเข้ากับพอดีตัว ไม่ฟิตรัดรูป กระโปรงพลีทยาวคลุมเข่า และสวมผ้าใบสีขาว ดูจากชุดก็เดาได้ว่าเธอเรียนคณะไหน ยิ่งป้ายชื่อสีดำที่หน้าอกนั่นยิ่งเป็นการการันตีว่าสิ่งที่ผมคิดนั้นถูกต้องแล้ว เธอเป็นนักศึกษาพยาบาล... คนที่เพิ่งเข้ามาใหม่มีอาการประหม่าที่โดนสายตาทั้งคู่จับจ้อง เธอมองมาที่ผมแล้วมีท่าทีที่ตกใจ ก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ว่าทำไมถึงตกใจผม มือเล็กรีบเอาปากกาขึ้นมาติ๊กตามช่องต่าง ๆ บนกระดาษแผ่นขาวในมือ เธอดูรีบร้อน แล้วเดินหนีไป "สวยจังวะ" ไอ้ณัฐมองตามหลังร่างเล็กที่กำชังเดินไปทางบันไดแล้วเอ่ยขึ้นมา "แต่งตัวแบบนี้นักศึกษาพยาบาลแน่นอน" ไอ้ชลพูดต่อ "เขาจะมาทุกวันไหมวะ" ตามด้วยเสียงของไอ้อิฐ "กูกลับก่อนนะ" ผมรีบพูดขึ้นมาแล้วเดินตามนักศึกษาพยาบาลคนนั้น หน้าตาจิ้มลิ้มขนาดนี้ ท่าทางเรียบร้อยขนาดนั้น ไม่ได้เปรี้ยวแซ่บแบบที่ผมเคยเจอ แต่ไม่รู้ทำไมถึงถูกใจผมได้ขนาดนี้ กลัวไอ้พวกเพื่อนแย่งจีบ จึงต้องออกอาการมาเป็นการจองตัวเธอเอาไว้ก่อน ฮึฮึ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more