ติ๊ด... ติ๊ด...
และเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ก็ทำให้รัชนีตื่นจากภวังค์ รีบสวมแว่นสายตากลับเข้าที่ใบหน้าของตนเองอย่างเร่งด่วน และภาพของบุคคลที่โทรเข้าก็ทำให้ใบหน้าเศร้าแตะแต้มไปด้วยรอยยิ้ม
“ว่าไงยัยนก อืม... เจ้กำลังจะกลับบ้าน เจ้ไม่ได้เป็นอะไร แค่เหนื่อยนิดหน่อยเท่านั้นแหละ อยากกินอะไรหรือเปล่าล่ะ เจ้จะได้ซื้อเข้าไป โอเค งั้นอีกครึ่งชั่วโมงเจอกัน”
รัชนีวางสายจากรัชนกน้องสาวเพียงคนเดียวของเธอ ทุกความขุ่นใจเธอก็มีที่ระบายคือน้องสาวคนนี้นี่แหละ และขนาดยังไม่เห็นหน้า ได้ยินแค่เสียง รัชนกก็เดาได้อีกว่าเธอกำลังไม่สบายใจ รัชนียิ้มพลางสตาร์ทรถ เพราะอีกแค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้น เธอคงได้ระบายความอัดอั้นเหล่านี้ออกไป
“อึ๊ย!! แล้วเจ้ยอมได้ยังไง เป็นนกนะ ไม่มีซะหรอก นกจะจิกหัวมันมาตบเรียงตัวเลย เจ้อ่ะหงอเกินไป มันถึงมาหยามได้ขนาดนี้ ถ้าเจ้สู้ นังพวกนั้
