หลังจากที่เด็กสาวรับโทรศัพท์จากบอสของตัวเองมาแล้ว เธอนั้นก็รีบต่อสายหามารดาของตัวเองทันที
“ฟู้ววว~ อย่าพูดอะไรที่ไม่ได้ควรพูด” ควันสีขาวคลุ้งพวยพุ่งออกมาจากริมฝีปากของเฮดีลก่อนที่เค้านั้นจะเอ่ยสั่งเลขาของตัวเองขึ้น พร้อมกับมองไปที่เธอด้วยสายตาเรียบนิ่ง
“ค่ะ!”
“ฮัลโหลค่ะแม่~”
“มุกรินหรอลูก เอาเบอร์ใครโทรมาล่ะเนี้ย แล้วเมื่อคืนไม่เห็นโทรมาหาแม่เลย”
“ขอโทษค่ะแม่ พอดีหนู.. ยุ่งๆเลยไม่ได้จับโทรศัพท์เลยค่ะ”
“แล้วนี่ทำงานอยู่หรอลูก”
“ค่ะ เอาไว้หนูว่างหนูโทรหาใหม่นะคะ”
“อย่าลืมโทรบอกวิวกับพี่มาร์คเค้าด้วยล่ะลูก สองคนนั้นโทรมาหาแม่เมื่อคืนบอกหนูไม่รับสาย”
“ค่ะแม่ รักแม่นะคะ”
“รักลูกจ่ะ”
ตู๊ดดดดดๆ ทันทีที่สายตัดไปเด็กสาวก็รีบต่อสายหาเพื่อนสนิทของเธอต่อทันที ทำให้เฮดีลที่เห็นเช่นนั้นต้องดึงเธอให้ลงมานั่งอยู่ที่ตักของเค้า เพราะตอนนี้เธอนั้นกำลังยืนอยู่ตรงด้านหน้าของเค้า
“จิ๊! จะดึงทำไม
