"ข้าไม่คิดว่าการมาถึงจวนเจ้า จะทำให้ข้าเปิดหูเปิดตาถึงเพียงนี้ " ใต้เท้าหลงฉางเหอเอ่ยขึ้น แม้ใบหน้าจะยิ้มแย้มแต่แววตากลับไม่ใช่ เสียงที่ผู้คนกล่าวขานกันว่าแม่ทัพบูรพาไม่ชื่นชอบฮูหยินคนนี้ จนนางคิดปลิดชีพของตนดูคล้ายจะเป็นเรื่องเท็จ ดูท่าทางเขาก็พึงพอใจอยู่ไม่น้อย แต่ถึงอย่างไรก็หาใช่เรื่องของเขา
"ใต้เท้าหลงมีธุระอันใดหรือขอรับ ถึงได้มาถึงที่นี่ได้" จางหยูเยี่ยนสีหน้าไม่มีรอยยิ้มเหมือนเมื่อครู่ หัวคิ้วเริ่มขมวดเข้าหากัน จุดประสงค์สำคัญของเขาคือสิ่งใดแน่นอนย่อมไม่ใช่เรื่องที่ดี
"เมื่อคืน จวนของข้าถูกคนร้ายลอบเข้ามา" เขาตอบพร้อมจ้องไปที่นัยน์ตาของจางหยูเยี่ยนเหมือนกำลังหาคำตอบใด แต่ก็หามีสิ่งใดเล็ดลอดออกมา จางหยูเยี่ยนจ้องเขม็งกลับหาได้เกรงกลัว เขาเป็นพระญาติของไทเฮา บุตรีเป็นพระสนมตำแหน่งกุ้ยเฟยขององค์จักรพรรดิ์แต่เบื้องหลังก็หามีความชอบต่อแผ่นดินอย่างแท้จริง ไยเขาจะไม่รู้ หน่วยบูรพานอกจาก
