จางหยูเยี่ยนนั่งเล่นมองซิ่นหนิงเยว่ที่วาดภาพอยู่ที่ศาลาแปดเหลี่ยมหลังจวน แม้สายตาของเขาจะจดจ้องไปที่นาง แต่ในใจกับมีเรื่องให้คิดมากมายนัก เขาตั้งใจจะกลับไปหาซิ่นหนิงเยว่หลังจากที่ไปดูอาการของหรงเซียะเหม่ย หากแต่เขาไม่รู้จักหักห้ามอารมณ์ความรู้สึก ยิ่งเห็นว่านางป่วย เขาก็อยากดูแลนาง ยิ่งนางออดอ้อนยิ่งทำให้เขาชุ่มชื้นหัวใจ และยิ่งนับวันสตรีบอบบางของเขา มักมีเรื่องที่ทำให้เขาประหลาดใจ ตื่นเต้นทุกครั้งที่อยู่ร่วมกัน
สายตาของเขายังไม่วางจากเรือนร่างเล็กของซิ่นหนิงเยว่ เขาพานคิดว้าวุ่นในใจว่าสตรีเช่นนางที่ยังมิเคยร่วมเรียงเคียงหมอนกันเลยจะเป็นอย่างไร สิ่งใดที่เป็นของเขาย่อมต้องเป็นของเขา จะตกเป็นของผู้อื่นมิได้ ไม่ว่าเมื่อวานนี้เขาเจอใต้เท้าหรงที่มีใบหน้าพร้อมสังหารเขาได้ทุกเมื่อ เอ่ยเตือนเสียงเย็น ‘นางเป็นของข้าแล้ว’ ทำให้เขายิ่งอยากชนะ เขาก็อยากรู้นักว่าหากเขาแตะต้องภรรยาของตนเอง ใครหน้าไหนจ
