เรนโบว์
“อื้อออ” ทำไมปวดหัวแบบนี้นะ ฉันบิดร่างกายขับไล่ความเมื่อยล้าออกไป แต่มันกลับรู้สึกมึนหัวมากเลย เมื่อคืนก็ว่าไม่ได้เมาหนักอะไรนะ
ฉันพยายามลืมตาก่อนจะต้องหลับลงอีกครั้งเพื่อปรับแสง และลืมขึ้นอีกครั้ง และ...
“ที่นี่ที่ไหน” ฉันพูดออกมาด้วยความแปลกใจหลังจากเห็นห้องที่เป็นโทนดำมืดไม่คุ้นตา จะว่าเป็นห้องยัยสองคนนั้นก็ไม่ใช่แบบนี้
ฉันผุดลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจหลังจากยังไม่สามารถประติดประต่อเรื่องเมื่อคืนได้ จึงทำให้เกิดความกลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น แต่คิดอีกแง่หนึ่งเพื่อนฉันไม่น่าจะปล่อยฉันไปไหนกับคนแปลกหน้านะ
“เห้ย! หมายความว่าไงเนี่ย” ฉันร้องด้วยความตกใจอีกครั้งหลังจากก้มลงมาเห็นสภาพตัวเองที่ตอนนี้ใส่เสื้อยืดตัวโคร่งอยู่ และก็รู้สึกโล่งๆ ไม่รอช้าฉันยกมือจับหน้าอกของตัวเอง ปรากฏว่า...
“ทำไมไม่มีอะไร!” นี่มันตกใจเกินกว่าตกใจแล้วนะ สิ่งที่ปลอบใจตัวเองว่าเพื่อนจะไม่ปล่อยให้ไปกับคนแป
