“พ่อของลูกก็คือ...” แม่พูดพร้อมกับมองหน้าฉัน ส่วนฉันเองตอนนี้แทบจะกลั้นหายใจรอสิ่งที่กำลังจะออกจากปากของแม่
“พ่อของลูกก็คือ ประธีพ วีรพงษ์ไพบูรณ์” แล้วแม่ก็พูดออกมาอย่างชัดถ้วยชัดคำ
“ประธีพ วีรพงษ์ไพบูรณ์” ฉันทวนคำนี้ออกมาอย่างเลื่อนลอย อย่าลืมว่าฉันเรียนบริหารธุรกิจ ซึ่งแน่นอนว่าฉันต้องหาความรู้เกี่ยวกับธุรกิจในเครือต่างๆ และต้องหาความรู้ของนักธุรกิจหลายๆคนเพื่อใช้ในการเรียน ซึ่งหนึ่งในนั้นที่ฉันรู้จักเขาก็คือ...
“ใช่ เมื่อก่อนแม่เคยทำงานให้กับบริษัทของพ่อลูก ตอนนั้นพ่อของลูกทำกระเป๋าเงินหล่น แล้วแม่ก็เดินตามมาด้านหลังพอดี แม่เลยได้เก็บไปให้เขา ตั้งแต่นั้นมา พ่อของลูกก็เข้าหาแม่มาเรื่อยๆ จนนานวันเข้า พ่อของลูกก็สารภาพว่ารักแม่ เขาดูแลแม่ดีทุกอย่าง จนแม่เองก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้ รักพ่อของลูกมาก จนเราสองคนมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกัน” แม่เล่าออกมา
“แล้วหลังจากนั้นล่ะคะ” ฉันถามออกไปหลังจากแม่เงียบ
