บทที่ 10
1007 คำ
"พ่อได้รูปพวกนี้มายังไงครับ"
"จะได้มายังไงล่ะ ก็นักข่าวน่ะสิ ทำไมแกถึงทำอะไรไม่ระวังตัวเลย รู้ไหมว่าถ้าเรื่องนี้แพร่กระจายไป หุ้นของเราจะตกแค่ไหน" เพราะไม่ว่าพวกเขากระดิกตัวทำอะไรก็เป็นข่าวไปหมด ยิ่งไต้ฝุ่นเป็นผู้สืบทอดรุ่นต่อไปด้วยแล้ว ก็ยิ่งถูกจับตามอง
"เรื่องนี้เดี๋ยวผมจัดการเอง"
"แกจะจัดการยังไง ผู้หญิงคนนี้คือคนที่ไปร่วมงานคืนนั้นใช่ไหม"
"ใช่ครับ"
"ถ้าพ่อแม่เธอรู้ แกรู้ไหมว่าอะไรจะเกิดขึ้น" ราชสีห์รู้ดีว่าพ่อของผู้หญิงที่อยู่ในรูปก็ไม่ใช่ตาสีตาสาที่ไหน เป็นถึงเจ้าของโรงแรมใหญ่โตในเครือของทศกัณฐ์
ก๊อก ก๊อก ..ประตูห้องนอนของไต้ฝุ่นถูกเปิดเข้ามาทันทีที่สิ้นเสียงเคาะ
"คุณมีธุระอะไรกับลูกเหรอคะ" ไออุ่นไม่เคยเห็นสามีกลับมาตอนกลางวันแบบนี้ พอเห็นรถของสามีจอดอยู่หน้าบ้านก็เลยขึ้นมาดูว่าเขามาทำไม
"ผมมีธุระกับไต้ฝุ่นนิดหน่อย" เมื่อพูดกับภรรยาราชสีห์ก็ต้องได้รีบปรับอารมณ์ใหม่
"ธุระอะไรคะ" ไออุ่นดูแล้วว่ามันคงไม่นิดหน่อยแน่สามีของนางถึงได้หน้าเคร่งเครียดขนาดนี้ สายตาของผู้เป็นแม่มองไปเห็นรูปในมือของลูกชาย ถึงเขาจะซ่อนไว้แล้วแต่ก็ไม่พ้นสายตานั้น "เอามาให้แม่ดู"
"ไม่มีอะไรหรอกครับแม่"
"จะไม่มีได้ยังไง" ไออุ่นแย่งรูปออกมาจากมือของลูกชาย ใบหน้างามที่กาลเวลาทำร้ายเธอไม่ได้เลย..ถึงกับเปลี่ยนสีไป "ไต้ฝุ่น แม่สอนลูกแล้วใช่ไหม ว่าอย่าทำแบบนี้กับผู้หญิงที่ไหน"
"ผมไม่ได้ทำ..ผู้หญิงคนนั้นต่างหากเป็นคนจ้างนักข่าว"
"มันเกิดอะไรขึ้นเล่าเรื่องทุกอย่างมาให้พ่อฟังให้หมด" ถ้าเป็นฝีมือของผู้หญิงจริง แสดงว่าเธอคนนี้ไม่ธรรมดาราชสีห์ต้องรู้เรื่องทุกอย่างก่อน เพราะถ้าเป็นแบบนั้นมันคงไม่จบแค่ที่เขาซื้อรูปมาจากนักข่าวแน่
ไต้ฝุ่นเล่าเรื่องทุกอย่าง เล่าไปถึงเรื่องมายมิ้นท์เป็นผู้หญิงของเจ้าขุน
เพี๊ยะ!! ฟังจนจบความ ฝ่ามือเรียวของผู้เป็นแม่ฟาดลงที่ต้นแขนลูกชาย เพื่อลงโทษ แต่ไต้ฝุ่นก็ไม่เอ่ยปากอะไรออกมา เขาปล่อยให้แม่ลงโทษไป
"แม่เคยสอนลูกให้เป็นคนแบบนี้เหรอ ทำไมถึงเจ้าคิดเจ้าแค้นเรื่องแค่ในสมัยเด็ก"
แต่ก่อนไต้ฝุ่นและเจ้าขุนเคยเรียนอนุบาลที่เดียวกันมา และมีเรื่องชกต่อยกัน จนต้องได้จับทั้งสองแยกโรงเรียน และตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาพวกเขาก็เป็นศัตรูกันมาโดยตลอด พ่อกับแม่นัดทานข้าวกันที่ไหนทั้งสองต้องทะเลาะต่อยตีกัน จนผู้ใหญ่เอือมระอา
แต่ก็ไม่คิดว่าเรื่องสมัยเด็กจะทำให้ เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแบบนี้
"แม่จะทำอะไร" เขาเห็นแม่ถือรูปนั้นออกไป ก็เลยตามออกมา
"เรื่องนี้มันไม่จบแค่พ่อซื้อรูปมาจากนักข่าวหรอกนะ"
"ผมบอกแล้วไงว่าผมจะจัดการเอง"
"ลูกจะทำให้เรื่องมันบานปลายน่ะสิ" ไออุ่นยังไงก็เป็นไออุ่น เธอยึดถือความยุติธรรมมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ถ้าไม่งั้นก็คว้าใจของราชสีห์มาไม่ได้ ..เรื่องนี้ลูกชายนางบอกว่าไม่ผิดก็จริง แต่ต้องฟังความทั้งสองข้าง
"พ่อห้ามแม่หน่อยสิครับ ยังไงเราก็ซื้อรูปนั้นมาแล้วคงไม่มีใครกล้าเอารูปไปขายต่อหรอก" พอไต้ฝุ่นห้ามผู้เป็นแม่ไม่ได้ก็หันมาขอร้องพ่อ
"ลูกก็รู้ว่าแม่เป็นคนยังไง ถ้าลูกไม่ผิดจริงจะกลัวอะไรล่ะ"
"ตกลงผมเป็นลูกแท้ๆ ของพ่อกับแม่ไหมเนี่ย ไม่มีใครฟังผมเลย!" ถึงแม้เขาจะเล่าทุกอย่างให้พ่อกับแม่ฟัง แต่มีอีกเรื่องที่เขาไม่เล่า... ถ้าแม่รู้เรื่องนั้นเขาได้โดนตีจนช้ำในแน่
วันจันทร์ที่มหาวิทยาลัย..
"มาย"
มายมิ้นท์ลงจากรถกำลังจะเดินเข้าไปในคณะก็ได้ยินเสียงคนเรียก "พี่ขุน"
"พี่แวะมาถามอาการของมายหายดีหรือยัง" เจ้าขุนหมายถึงสะโพกของเธอที่กระแทกขอบโต๊ะในงานวันนั้น
"มายหายแล้วค่ะ"
"ดีแล้วล่ะพี่จะได้หายห่วง"
ในขณะที่เจ้าขุนกำลังยืนคุยกับมายมิ้นท์อยู่นั้น ไต้ฝุ่นจอดรถได้ก็เดินตรงเข้ามาหาทั้งสอง เพราะวันนี้เขาตั้งใจจะมาคุยกับมายมิ้นท์อยู่แล้ว
"หึ! น่าสมเพช" เดินเข้ามายังไม่ถึงเลยด้วยซ้ำ ไต้ฝุ่นก็ปล่อยหมาออกมาจากปากเสียก่อน
"มึงว่าใคร"
"ใครได้ยินอยากจะรับก็รับไปสิ"
"มึง!!"
"อย่านะพี่ขุน" มายมิ้นท์คว้าแขนของเจ้าขุนไว้ก่อนที่จะชกเข้าที่ใบหน้าของไต้ฝุ่น
"มายไม่เห็นเหรอว่ามันพูดอะไรออกมา จะห้ามพี่ทำไม"
"มายเป็นห่วงพี่ เดี๋ยวอาจารย์ก็เรียกอีก"
"อะไรนะ" พอได้ยินคำนั้นอารมณ์ที่กำลังโมโหก็เปลี่ยนไปได้ในทันควัน
"เราไปกันเถอะค่ะ" มายมิ้นท์คว้าแขนของเจ้าขุนให้เดินออกมาจากไต้ฝุ่น ..แต่ไต้ฝุ่นไม่ยอม เดินเข้ามากระชากตัวมายมิ้นท์ เพราะเขามีเรื่องจะคุยกับเธอ
"มึงคงอยากจะโดนมากเลยใช่ไหม" เจ้าขุนก็ไม่ยอม เดินตรงเข้ามา..
พั๊วะ!! แต่ยังไม่ได้ทำอะไร ก็ถูกเท้าของไต้ฝุ่นกระแทกเข้าที่ลำตัวเสียก่อนจนล้มลงไป
"อย่านะ!!" มายมิ้นท์รีบห้ามไต้ฝุ่นไว้ เพราะเขากำลังจะเข้าไปซ้ำเจ้าขุนอีกครั้ง
"กูไม่เคยพิศวาสผู้หญิงของมึงเลย แต่กูมีเรื่องจะเคลียร์"
- ผู้เขียน
