“เอยช่วยพี่ยกของได้ไหม มันมีหลายถุงน่ะ เราจะได้ไปไร่ชวนชมเร็วๆ” ยศพลพูดกับคนที่นั่งรถมาด้วย “ของอยู่ท้ายรถ”
“เหมือนบ้านไม่มีคนอยู่เลยนะคะ” หล่อนอดถามไม่ได้
“คุณลุงพี่อยู่น่ะ ท่านเป็นคนนอนเร็ว สองทุ่มก็นอนแล้ว และเวลานอนก็จะไม่เปิดไฟสักดวงอย่างที่เห็นนี่แหละ พี่มีกุญแจ ไม่ต้องเรียกท่าน แค่เอาของไปเก็บในบ้านก็กลับเลย” เขาตอบ “พี่ไปเปิดบ้านก่อนนะ จะได้เปิดไฟ มืดสนิทแบบนี้มองอะไรไม่ค่อยเห็น”
ว่าแล้วก็ลงจากรถ เดินไปยังตัวบ้าน จัดการเปิดประตูบ้าน และเปิดไฟด้านล่าง จากนั้นเดินกลับมายังรถยนต์ที่มีณศรินทร์นั่งอยู่
“ไปเอย ช่วยพี่ขนของหน่อยครับ” ณศรินทร์ก้าวลงจากรถ เดินไปยังท้ายรถที่มีถุงหลายใบวางอยู่ หล่อนถือไปเพียงสองถุง แต่ไม่เดินนำหน้าเขา ให้ยศพลเป็นคนเดินนำ ส่วนตนเดิมตามอย่างระวังตัว
คนจ้องย่อมได้เปรียบคนระวังตัว หลังจากทั้งสองวางถุงลงบนพื้นบ้าน ณศรินทร์รีบหมุนตัว หมายก้าวเดินออกจากบ้าน
