“หนาวจังค่ะ พี่ยักษ์กอดออยหน่อยสิคะ” อรัญญาอิงซบหัวไหล่กรชวิล ที่วาดแขนโอบบ่าหล่อนตามร้องขอ กระชับร่างเล็กเข้าหาตัว “บรรยากาศที่นี่ดีนะคะ นักร้องร้องเพลงเพราะมาก”
ทั้งคู่ทำเฉกเช่นเป็นคู่รักกัน กรชวิลเอนหัวพิงศีรษะของอรัญญา เขาควรมีความสุข อิ่มใจที่ได้อยู่ใกล้ชิดหญิงสาวที่ตนรัก สุนทรีไปกับบรรยากาศและเพลงอันสุดแสนโรแมนติก
เหตุใดมิทราบได้ จิตใจเขาไม่อยู่กับตัว ณศรินทร์แวบเข้ามาในสมองหลายต่อหลายครั้ง พยายามปัดไม่สนใจ สุดท้ายหล่อนก็วกเข้ามาในหัวตามเดิม อยากรู้ว่า ตอนนี้หล่อนกลับบ้านหรือยัง หรือไปไหนกับยศพลต่อ ความคิดเขาไหลไปไกล ไหลไปตามความสับสนที่ก่อเกิด
“ใช่” กรชวิลตอบสั้นๆ ยกแก้วบรั่นดีขึ้นจิบ
“พี่ยักษ์คะ” อรัญญาเงยหน้าเรียกกรชวิล จังหวะนั้นเขาก้มมองคนเรียก ส่งผลให้ใบหน้าเขาและหล่อนอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ สายตาสบประสาน สัมผัสถึงลมหายใจกันและกัน
สำหรับอรัญญาคือความจงใจ หล่อนตั้งใจให้ท่า
