10
1733 คำ
ก่อนจะเกิดความวุ่นวายมากกว่านี้คริสจับอ้ายเอาไว้แน่นถึงแม้เธอจะดิ้นขนาดไหนก็ตาม ม่านจับแพตตี้ดึงออกไปนอกร้านอาหารท่ามกลางเสียงร้องด่าไม่หยุด คริสสัมผัสได้เลยว่าอ้ายไม่มีสติพอจะควบคุมอารมณ์ได้อีกต่อไปแล้ว เขากอดเธอแน่นกดหัวเล็กๆเข้ากับหน้าอกแล้วพาเดินออกไปข้างนอกให้สงบสติอารมณ์ทุกอย่าง แต่ยิ่งกอดเธอยิ่งดิ้นมากขึ้น
“อ้ายหยุด!!” เขาดึงเธอออกแล้วตะคอกเสียงดังให้รู้สึกตัว
“พี่มาห้ามอ้ายทำไม อ้ายจะฆ่ามัน อ้ายเกลียดมันเกลียด!” เธอถลึงตามองก่อนจะผลักหน้าอกเขาแล้วตะคอกใส่เสียงดังไม่ต่างกัน
“ถ้าไม่ยังควบคุมตัวเองไม่ได้ก็ไม่ต้องมาคุยกัน” เขาจับมือเล็กเอาไว้สบตาที่มองเขาเหมือนคนร้ายก่อนจะปล่อยมือเธอออกหมุนตัวเดินออกไป
ขอบตามันร้อนผาวไปหมดเขาหันหลังให้เธอ เขาตะคอกใส่เธอ หยดน้ำใสร้อนไหลออกมาพร้อมขาที่วิ่งตามไปกอดเขาจากด้านหลังแน่น
“อ้ายไม่ให้พี่ไป อ้ายไม่ยอมให้พี่หันหลังให้แบบนี้”
“หนูไม่มีเหตุผลเราก็ยังไม่ต้องคุยกัน” เขารู้สึกผิดที่ทำกับเธอแบบนี้แต่ถ้าไม่ทำอ้ายจะเอาแต่ใจแล้วอาละวาดไม่สนใจใครแบบนี้อีก เพราะว่าเขารักมากเขาถึงต้องใจแข็งและถึงแม้ความหลังเขาจะเปียกไปด้วยน้ำตาอุ่นๆของเธอก็ตาม
“ไม่! อ้ายไม่ให้พี่ไปไหนทั้งนั้น” เธอวิ่งมาดักหน้าเขาปาดน้ำตาที่ไหลออก
“เมื่อไรหนูจะโตห่ะอ้าย พี่เหนื่อยนะ” เขาบอกเธอไปตรงๆว่าเหนื่อยกับหลายอย่างที่เป็นเธอ ถึงมันจะดีขึ้นแต่ก็ไม่ได้มากไปกว่าเดิมเลย
“ให้ยืนมองคนมาอ่อยผัวงั้นเหรอ?”
“แล้วพี่สนไหมอ้าย พี่ไม่สนใครเลยนอกจากหนูคนเดียว”
“แล้วพี่คิดว่าอ้ายไม่เหนื่อยเหรอ?” เธอหวงเขามากยิ่งกว่าทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตและไม่เคยเผื่อหัวใจให้กับความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น แต่เขามีผู้หญิงเข้าหาเรื่อยๆทั้งเพื่อนทางธุรกิจหรือแม้แต่อยู่เฉยๆก็มีคนเข้าหา เขาเคยเป็นคนเจ้าชู้มาก เป็นคนที่ไม่เคยมีหัวใจมาก่อนจะเจอเธอ
“เหนื่อยเหรอ? อย่ามาพูดแบบนี้เพราะพี่ไม่เคยทำให้อ้ายต้องมาเหนื่อยสักครั้ง”
“แล้วนี่มันผู้หญิงกี่คนแล้วที่เข้าหาพี่ต่อหน้าอ้าย มันกี่คนแล้ว!!” เธอตะคอกถามเสียงดังผลักหน้าอกเขาแล้วร้องไห้ออกมา ทั้งเหนื่อยทั้งรักทั้งหวงและความรู้สึกเธอไม่เคยมีคำว่าเป็นกลางเลย มีแค่สูงที่สุดกับต่ำสุดแค่นั้น และเขาคือที่สูงสุดของเธอทุกอย่าง
“แล้วพี่เอามันสักคนไหม!!?” เขาดึงมือเล็กเข้ามาใกล้ตัวถามเธอจริงจัง
“ไว้ใจพี่บ้างไหมอ้าย หนูเคยคิดว่าพี่รักหนูคนเดียวบ้างไหม หรือว่าสมองของหนูมันมีแต่ภาพแย่ๆในอดีตของพี่ ตอบสิ!” ขอบตาเขามันร้อนไปหมดแต่เขาจะไม่ยอมให้น้ำตาไหลมาเด็ดขาด เขาเสียใจที่เธอไม่เคยให้ความไว้ใจเลยสักครั้ง เขายอมขนาดผูกมัดตัวด้วยทะเบียนสมรสและอีกแค่ไม่กี่ปีที่เธอเรียนจบจะแต่งงานกัน แต่ตอนนี้เขาไม่ไหวแล้ว เขาเหนื่อยที่ต้องอยู่ในอารมณ์มากเกินพอดีของเธอ ความรักของเธอมันกำลังฆ่าความสุขของเขา
“ใช่! แล้วอ้ายหวงผัวตัวเองมันผิดตรงไหน!!?” เขาเป็นของเธอแล้วทำไมถึงไม่มีสิทธิ์จะหวงเลยล่ะ เธอร้องไห้ออกมาเห็นตาเขามันคลอด้วยน้ำตาเหมือนกัน
“เพราะพี่มีเพื่อนคอยพาผู้หญิงมาให้ตลอด พี่เที่ยวเกือบทุกคืนแล้วอ้ายต้องนอนรอดึกๆตลอด พี่เคยแสดงออกไหมว่าอ้ายเป็นใคร พี่เคยเห็นบ้างไหมว่าอ้ายรักพี่มากขนาดไหน พี่มันเฮงซวย!!” เธอก็ไม่ทนเหมือนกัน ทั้งที่เธอให้เขาเต็มร้อยทุกอย่างทั้งความรักเ วลา สิ่งของ ไม่มีอะไรที่เธอให้ไม่ได้ แต่เขามีทุกอย่างให้กับทุกคน มันมีตรงไหนที่แสดงเห็นความสำคัญของเธอบ้าง...ไม่มี!
เขาไม่เคยแม้แต่จะหวงเธอเลยสักครั้งเดียว
เธอเป็นเมียหรือตัวอะไรกันแน่
“แต่พี่ก็มีแค่หนูคนเดียวนะ” เขารู้ว่าที่เธอพูดมันก็เรื่องจริงแต่ก็ไม่ทั้งหมด เขาหลับตาแน่นสูดลมหายใจเข้าลึกๆดึงเธอเข้ามากอดถึงแม้จะโกรธแค่ไหนแต่เขาไม่อยากให้เราต้องมาทะเลาะกันแบบนี้ เขาแค่เหนื่อยที่ต้องอยู่บนความระแวงของเธอก็มากพอแล้ว
“ปล่อยอ้าย!!” เธอดิ้นคลุกให้อ้อมกอดที่เมื่อก่อนมันอบอุ่นมาก แต่ตอนนี้มันร้อน...ร้อนเกินกว่าเธอจะอยู่ในตอนนี้ได้
“อ้ายจะกลับ”
“กินข้าวก่อนเพื่อนพี่รออยู่”
“เชิญพี่อยู่กับเพื่อนเฮงซวยของพี่เถอะ อ้ายเกลียดทุกคน!” สำหรับคนที่พยายามทำให้พี่คริสนอกใจเธอมันไม่มีเหตุผลที่จะเคารพนับถือเลยสักนิด เธอใช้แรงทั้งหมดผลักเขาออกวิ่งออกไปไม่สามารถทนมองหน้าเขาในตอนนี้ได้เลยจริงๆ
“อ้ายหนูจะไปไหน? อ้ายรอพี่ก่อน อ้าย!” เขาวิ่งตามเธอไปแต่ว่าเธอขึ้นแท็กซี่ไปแล้ว เขาเรียกเท่าไรเธอก็ไม่ฟัง คริสเสยผมอย่างเป็นห่วงและหัวเสียเดินกลับเข้าที่ลานจอดรถเห็นเพื่อนยืนรออยู่ มันคงจะมาตามอีกล่ะมั้ง แล้วยังไม่สำนึกแถมหันมาหัวเราะอีก ไอ้เวรม่าน!
“พอใจมึงรึยังไอ้สัตว์!!” เขาผลักมันออกเดินขึ้นรถขับออกตามเมียไป ถ้ามันไม่ใช่เพื่อนที่คบกันมาตั้งแต่อนุบาลคงเลิกคบไปแล้ว นี่มันหลายครั้งที่มันตั้งใจทำให้เขากับอ้ายทะเลาะกัน
มันไม่ชอบอ้ายเรื่องนี้เขารู้และเข้าใจ
แต่มันล้ำมากเกินไปแล้ว
ทางด้านอ้ายนั่งรถมาจอดที่หน้าบ้านก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านและไม่พูดไม่คุยกับใครสักคนที่ถามตั้งแต่ประตูด้วยความเป็นห่วงมาก ปรกติเธอแทบไม่เคยนั่งรถแท็กซี่เลยสักครั้ง ถึงพี่คริสไม่ไปรับก็มีคนขับรถไปรับไปส่งอยู่ดี หรือว่าอยากจะขับรถไปเองก็ได้
“คุณหนูเป็นอะไรรึเปล่าครับ?” กวินเดินออกจากห้องทำงานมาถามด้วยความเป็นห่วงแต่สิ่งที่เห็นคือความเงียบและสายตาแข็งๆ
“อ้ายเป็นไร?” อ้นตามมาติดแต่ก็ไม่มีคำตอบ
อ้ายไม่ตอบอะไรใครแล้วเดินขึ้นไปห้องนอนพยายามระงับความโกรธที่มีอยู่ เธอกำมือแน่น สูดลมหายใจเข้าออกถี่มากขึ้น คำพูดของคนรักยังดังอยู่ในหัวไม่หยุด ยิ่งพยายามห้ามเท่าไรยิ่งได้ยินคำพูดเขาชัดมากขึ้น เธอทุบตีที่นอนอย่างบ้าคลั่ง หมอนใบใหญ่กระจายลงไปกองกับพื้น เธอเหวี่ยงทุกอย่างลงปัดทุกสิ่งออก ยิ่งโกรธมากขึ้นเท่าไรก็ยิ่งเหมือนกำลังร้อนรนทรมานจนต้องระบายกับสิ่งของพวกนี้แทน
เพล้ง!!
ตุบ!!
ก๊อกๆๆ...
“คุณหนูครับ คุณหนูเกิดอะไรขึ้น!?” กวินเคาะประตูเสียงดังด้วยความเป็นห่วงอย่างหนัก
“อ้นไปเอากุญแจห้องมาเร็ว!!” เขาหันไปสั่งคนสนิทให้รีบเพราะเป็นห่วงคนข้างในห้องนอนที่สุด
อ้นรีบลงไปห้องทำงานค้นหากุญแจห้องนอนของคุณหนูแต่ก็ไม่เจอ แล้วเปลี่ยนทิศทางไปอีกห้องแทนแล้วลงมือค้นหาจนเจอถึงรีบวิ่งออกมาชนกับแขกอีกคนที่ไม่ใช่คุณคริสสามีของน้องอ้าย
“เกิดอะไรขึ้นห่ะอ้น?” แอนดริวจับแขนถามก่อน
“คืออ้ายเป็นอะไรไม่รู้”
“บอกช้าจังวะ!” แอนดริวตรงไปขึ้นลิฟท์กดชั้น 3 รีบวิ่งไปหน้าคนอ้ายไขกุญแจทันที
“อ้าย!!” ของภายในห้องนอนกระจัดกระจายจนเหมือนพึ่งผ่านพายุมาก็ไม่ปาน
“พี่แอนดริว!!” อ้ายเงยหน้าขึ้นมองรู้สึกตัวอีกทีก็อยู่ในอ้อมกอดเขาแล้ว เธอร้องไห้ออกมาด้วยความรู้สึกเกลียดตัวเองที่อ่อนแอมากเกินไปแบบนี้
“ไม่เป็นไรนะน้องอ้าย ใจเย็นๆแล้วมีอะไรเล่าให้พี่ฟังนะ” เขาลูบหัวเธอเบาๆกอดแน่นมากขึ้นเป็นห่วงมาก
“พี่คริสเขา…” เธอไม่พูดแต่ร้องไห้ออกมาแทน
“โอเค! เราไปข้างล่างกันเถอะ พี่มีของฝากมาให้ด้วยนะ” แอนดริวหันไปมองคนของเธอที่ดูจะเป็นห่วงมากจริงๆ แล้วปัญหาครั้งนี้เขารู้ว่ามันคืออะไร
อ้ายถูกเลี้ยงมาแบบตามใจที่สุด ไม่เคยต้องเข้าสังคมอะไรกับใครเพราะตอนเรียนแบบโฮมสคูลเลยพึ่งจะมาหัดควบคุมอารมณ์ตัวเองตอนเข้ามหาวิทยาลัย ความรักครั้งแรกของอ้ายคือไอ้คริสที่เขาเกลียดขี้หน้าตั้งแต่วันแรกที่เห็นจนถึงทุกวันนี้
“กลับจากฝรั่งเศษนานรึยังคะ?”
“ไม่กี่วันหรอก แล้วนี่เป็นยังไงบ้าง?”
“ก็อย่างที่เห็นค่ะ”
“ไอ้คริสมันทำอะไรห่ะถึงได้ร้องไห้แบบนี้” เขาเอื้อมมือเล็กมากุมเอาไว้เป็นห่วงมากจริงๆเพราะอ้ายคือน้องสาวคนพิเศษของเขา
“อ้ายคงน่ารำคาญมั้งคะ” เธอรู้ตัวดีมากเลยว่าพี่คริสรำคาญเธอขนาดไหน
“เหนื่อยไหมล่ะอ้าย?” อ้ายทำทุกอย่างได้เพื่อความรักจนบางครั้งมันก็มากไปจริงๆ
“เหนื่อยค่ะ อ้ายเหนื่อยมากแต่อ้ายหยุดไม่ได้
“ลองห่างกับมันดูบ้างไหมเผื่ออะไรจะดีขึ้น เผื่ออ้ายจะได้รู้ว่าจริงๆมันคือความรักรึเปล่า”
“ไม่ค่ะ อ้ายขาดพี่คริสไม่ได้”
“งั้นอ้ายก็ต้องทนอยู่กับคนที่ไม่แคร์เลยงั้นเหรอ? อย่าลืมสิยังมีพี่อยู่นะ”
“พี่มีคู่หมั้นแล้วนะ”
“ก็แค่คู่หมั้นไม่ใช่เมียแล้วก็ไม่ได้รักด้วย น้องสาวคนนี้ไม่รู้รึไงห่ะ?”
“ไหนดูสิมาจากฝรั่งเศษมีอะไรมาฝากบ้าง”
“ทั้งหมดนี่เลย”
- ผู้เขียน
