บทที่ 20 แสนวุ่นวาย
หนึ่งเดือนต่อมา…
หลังจากปิดเทอมไปแค่เดือนเดียว ก็ใกล้จะเปิด รู้สึกมันเร็วมาก ทุกวันชีวิตฉันไม่มีอะไรมาก นอนรอแม่กลับจากที่ทำงานแค่นั้น จะไปเที่ยวก็ไม่กล้าไป เพราะต่างถิ่น แต่มีปรางมาคุยด้วยทุกวันเลยสนิทขึ้นมานิด
สองอาทิตย์ต่อมา…
ชีวิตในเมืองกรุงเหรอ แสนวุ่นวายชะมัด กว่าจะถึงโรงเรียนต่อรถกันให้วุ่น ทุกวันนี้ก็นั่งรถเมล์ ยังไปไหนคนเดียวไม่ได้เพราะยังมึนกับเส้นทางอยู่ แต่โชคดีที่มาเรียนพร้อมกับปรางเลยไม่มีปัญหา
แต่ปัญหาใช่ว่าจะไม่มี โรงเรียนใหม่ เพื่อนใหม่ สังคมใหม่ แล้วยิ่งรู้ว่าเป็นเด็กใต้นะ มีสายตาดูแคลนเยอะมาก บางคนก็ว่าเหม็นสาปคนใต้ อีนี่ก็ทนได้เท่าที่ทนแหละ สักวันจะไม่ทน ถือว่ายังเป็นเด็กใหม่ไง เลยไม่อยากมีเรื่อง
“ มาแล้วๆ เหม็นสาปคนใต้จริงๆ ” เป็นประโยคที่ได้ยินบ่อยมากเมื่อหนึ่งอาทิตย์ก่อนหน้า และคิดว่าเริ่มสัปดาห์ใหม่น่าจะไม่มีแล้ว แต่ก็ยังมีอีก
“ กุ้งทำไม
