บทที่ 26 จากกันแล้ว
เป็นน้าปริมที่เรียกฉันที่หน้าประตูบ้าน แล้วร้องไห้ออกมา ฉันกับปรางมองหน้ากันอย่างงงงวย
“ แม่คะเป็นอะไรไป ” ปรางถามแม่ของตนทันที
“ น้าปริมร้องไห้ทำไมเหรอคะ ” ฉันถามออกไป พร้อมเดินไปใกล้ภายในใจก็สั่นวูบ มันรู้สึกแปลกๆ เพราะน้าปริมมองแค่หน้าฉัน
“ อึก~ ” จู่ๆ น้าปริมก็คว้าตัวฉันไปกอด แล้วยังร้องไห้สะอื้นอยู่
“ มะ…มีอะไรเหรอคะ หรือว่าแม่หนู ปะ…เป็นไรไปคะ ” ไม่รู้อะไรดลใจให้พูดออกไปแบบนั้น
“ ไปเถอะ อึก น้าจะพาเบนซ์ไปหาแม่ ” น้าปริมผละจากตัวฉัน พร้อมจ้องหน้าฉันไปด้วย
“ มะ…แม่หนูไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหมคะ ” ฉันถามออกไปเสียงสั่น
“ อึก~ ” น้าปริมสะอึก แล้วรีบเอามือปาดน้ำตาตนเอง จับมือฉันให้เดินตามไป
“ แม่รอปรางด้วย ”
ฉันก็เดินตามอย่างว่าง่าย น้าปริมก็บีบมือฉันเบาๆ ในจังหวะที่พวกเราเดินไปขึ้นรถ
ฉันพยายามนั่งนิ่งๆ ไม่ให้คิดฟุ่งซ่าน แต่ก็ช่วยไม่ได้ เริ่มกลับไปคิดถึงเรื่อง
