เมียคนเถื่อน!

อย่าให้ฉันต้องพูดเป็นรอบที่สอง

"อยากกินอันนี้หรอคะ" เมโลดี้เอ่ยถามเด็กน้อยตรงหน้าที่ยืนอยู่หน้าร้านขายของในโรงแรมเด็กน้อยผมสีน้ำตาลส่งยิ้มกว้างก่อนจะพยักหน้าอย่างดีใจเมโลดี้รู้สึกเอ็นดูไม่ไหวเลยรีบซื้อให้ทันทีก่อนจะพาเด็กน้อยตรงหน้าไปนั่งยังที่พักแขก

"พ่อกับแม่ล่ะ" เมโลดี้เอยถามแต่เด็กน้อยตรงหน้ากลับไม่ตอบและยังคงนั่งกินขนมที่เธอซื้อให้ด้วยรอยยิ้ม

"คุณหนูครับ" นั่งกันอยู่ได้ไม่นานจู่ๆก็มีชายชุดดำเดินเข้ามาเธอประมาณ3คนพร้อมกับก้มหัวให้เด็กน้อยตรงหน้าเมโลดี้มองมันอย่างอึ้งๆ

"ไปก่อนนะคะ ขอบคุงสำหรับขาหนม" เด็กน้อยตรงหน้ากล่าวลาด้วยรอยยิ้มก่อนจะโบกมือลาเธอก่อนจะถูกอุ้มโดยผู้ชายคนหนึ่งแล้วพากันเดินออกไป

"ลูกคนรวยแหง" ร่างบางเอ่ยขึ้นเบาๆแต่ก็ไม่ได้แปลกใจอะไรมากเพราะโรงแรมที่นี้ค่อนข้างแพงและดูจากการแต่งตัวที่สะอาดเสื้อผ้าที่ดูน่ารักแต่มีตราของแบนร์ดชั้นนำของประเทศนั่นก็นะคงจะรวยไม่น้อยแต่ทำไมถึงได้ปล่อยให้มาเดินคนเดียวแบบนี้กันล่ะ

กลับมาที่ปัจจุบันหลังจากที่ขึ้นห้องมาได้แล้วสิ่งที่ร่างบางทำเป็นอย่างแรกคือการอาบน้ำชำระคราบทรายและสภาพผมที่พันกันจนเหมือนรังนกก่อนจะเปิดมือถือที่ถูกปิดมาตลอดทั้งวันเพราะสายจากเจ้าหนี้ที่โทรมาและเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ร่างบางก็อดแค้นไม่หายเพราะถ้าเธอไม่โง่งมจนเกินไปเรื่องมันก็คงไม่เป็นแบบนี้

ติ้งๆๆๆๆ

เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นต่อเนื่องเมโลดี้ค่อยๆไล่มองมันอย่างช้าๆก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆเพราะเสียงแจ้งเตือนทั้งหลายเหล่านี้มาจากเจ้าหนี้นอกระบบอย่างเดียวเลยทั้งโทรมาไม่รู้กี่ร้อยสายไหนจะฝากข้อความเสียงมาอีกไม่พอยังส่งข้อความมาทางเบอร์อีกด้วยแน่นอนว่าเธอหมดหนทางที่จะแก้ไขเพราะเธอเป็นเพีงผู้หญิงตัวคนเดียวที่โตมากับบ้านเด็กกำพร้าพอขึ้นมอปลายก็ออกมาหาที่อยู่เองพร้อมทำงานพาร์ทไทม์ส่งตัวเองจนเรียนจบมหาลัย

ช่วงเรียนมหาลัยจู่ๆก็มีหนุ่มหน้าตาดีมาจีบก่อนจะตกลงคบกันตกลงที่จะร่วมทำธุรกิจด้วยกันด้วยความที่รักมากเลยไม่แม้แต่จะอ่านสัญญาที่อีกฝ่ายส่งมาให้เซ็นเธอก็พร้อมเซ็นมันด้วยความเต็มใจก่อนจะผ่านไปไม่กี่วันก็ถูกบอกเลิกอย่างไม่มีเหตุผลพร้อมกับใบแจ้งหนี้ที่ถูกส่งมาที่ห้องของเธอแน่นอนว่าเธอติดต่อแฟนของเธอไม่ได้อีกเลยนับตั้งแต่นั้นมาและไม่นานก็มีกลุ่มชายหลายคนมาดักรอที่บริเวณที่พักของเธอจนเธอไม่สามารถเข้าห้องของตัวเองได้

ได้แต่ไปอาศัยนอนบ้านเพื่อนสนิทและเล่าทุกสิ่งอย่างให้ฟังก่อนจะตัดสินใจพากันไปแจ้งตำรวจแต่ตำรวจก็ทำอะไรไม่ได้มากเพราะไม่มีหลักฐานว่าเธอนั้นถูกหลอกจริงๆทำได้เพียงส่งตำรวจไปตรวจพื้นที่ให้จนพวกมันไม่ค่อยมากันเธอถึงเข้าห้องได้

แต่สุดท้ายก็โดนจับได้โดนข่มขู่สารพัดเครียดจนคิดอะไรไม่ออกเลยต้องหนีมาที่แห่งนี้และถามว่าทำไมเธอถึงพักห้องแพงๆก็เพราะว่าเธอได้ตั๋วมาจากเพื่อนสนิทที่กำลังจะมาเที่ยวกับแฟนแต่ดันทะเลาะกันจนไม่ได้มาเธอก็เลยเป็นคนมาให้แทนและตัดสินใจที่จะจบปัญหาทุกอย่างด้วยการปลิดชีพตัวเองเพราะยังไงเธอก็ไม่มีทางใช้หนี้10ล้านได้ด้วยตัวคนเดียวเป็นแน่

เมโลดี้ตัดสินใจกดปิดมือถืออีกครั้งก่อนจะโยนมันให้พ้นทางถ้าเธอไม่เลือกตายเธอก็ต้องหาเงินส่งดอกให้มันทุกอาทิตย์อาทิตย์ละหมื่นกว่าบาทซึ่งแน่นอนว่าเธอทำไม่ได้ลำพังแค่หางานประจำเธอยังทำไม่ได้เลยไม่ใช่ว่าเธอไม่เก่งแต่เพราะหลายๆบริษัทต้องการคนมีประสบการณ์มากกว่าแล้วถามหน่อยว่าเด็กจบใหม่ทั้งหลายจะเอาประสบการณ์ทำานมาจากไหนในเมื่อเป็นกันซะแบบนี้

"หรือจะลองกั้นหายใจตายดี" ร่างบางเอ่ยขึ้นมาเบาๆก่อนจะนอนลงบนเตียงพร้อมกั้นหายใจแต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้ในเมื่อสมองมันสั่งให้ต้องหายใจอัตโนมัติร่างบางนอนมองเพดานชั่วครู่ในหัวสมองนั้นว่างเปล่าและในที่สุดก็หลับไปด้วยความเพลีย

"ฮาววว" อากาศที่เย็นผิดปกติทำให้ร่างบางเริ่มขยับตัวเมื่อคืนเธอจำได้ว่าเปิดแอร์ไว้ในระดับปกติเพราะเป็นคนขี้หนาวแต่ตอนนี้เธอกลับรู้สึกว่าเหมือนตัวเองนอนอยู่ในตู้เย็นก็ไม่ปานร่างบางค่อยๆลืมตาขึ้นมาเพดานที่เธอมองเมื่อคืนมันเป็นสีขาวแล้วทำไมตอนนี้กลับกลายเป็นสีดำสนิทซะได้

"ตื่นแล้วหรอ" เสียงทุ้มของใครบางคนทำเอาเมโลดี้เด้งตัวลุกจากที่นอนทันทีร่างบางเบิกตาโตมองคนตรงหน้าที่สวมเพียงชุดคลุมอาบน้ำแต่ชุดนั้นแหวกจากอกลงมาเกือบถึงสะดือเผยให้เห็นสัดส่วนและกล้ามหน้าท้องอยู่รำไรส่วนใบหน้าก็ถูกปกคลุมไปด้วยกลุ่มผมที่เปียกโชกเหมือนคนที่พึ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ

"คะคุณเป็นใครคะ!" ร่างบางเอ่ยถามขึ้นอย่างกลัวๆ

"มนุษย์"

"-.-" คำพูดสุดแสนจะกวนบาทากำเอาเมโลดี้ถึงกับไปไม่เป็นก่อนที่เจ้าของร่างสูงตรงหน้าจะเสยผมขึ้นทำให้เห็นใบหน้าหล่อที่เธอจำได้ทันที

"คุณ!" เมโลดี้เอ่ยขึ้นเสียงดังก่อนจะชี้ไปยังร่างสูงที่ไม่ใช่ใครที่ไหนเขาคือผู้ชายที่ไปกระชากเธอขึ้นมาจากทะเลนั้นเอง

"ผมชื่อศิลา" ร่างสูงเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะค่อยๆเดินเข้ามาหาร่างบางที่ถดตัวถอยไม่หยุด

"หม่าม้าา" เสียงใสดังขึ้นพร้อมกับเสียงเคาะประตูเมโลดี้ขมวดคิ้วก่อนจะมองร่างสูงที่ค่อยๆเดินไปเปิดประตูกเผยให้เห็นร่างเล็กที่เผยรอยยิ้มสดใสมาแต่ไกลก่อนจะรีบวิ่งเข้ามาหาเธอที่นั่งอยู่บนเตียง

"หม่าม้า กู๊ดมอนิ่ง"

"หนู" เมโลดี้เอ่ยขึ้นมาเบาๆมองเด็กตรงหน้าเธอคือคนๆเดียวกับเด็กน้อยที่เธอซื้อขนมให้กิน

"อาบน้ำแต่งตัวแล้วไปคุยกันข้างล่าง" ร่างสูงเอ่ยขึ้นเสียงเรียบก่อนจะเดินหายเข้าไปบริเวณมุมห้องเมโลดี้นั่งนิ่งในหัวสมองกำลังประมวลว่าเธออยู่ที่ไหนและถูกพามาที่นี้ได้อย่างไรไหนจะเด็กน้อยตรงหน้ากับร่างสูงเมื่อกี้นี้อีก

"หม่าม้า เอมิดีใจเอมิมีหม่าม้าแล้ว"

"อะเอ่อ .."ร่างบางทำตัวไม่ถูกเมื่อจู่ๆก็ถูกกอดรัดแน่นแต่ด้วยความที่เป็นคนรักเด็กและเด็กน้อยตรงหน้าก็ดูน่ารักน่าเอ็นดูเลยยอมกอดตอบด้วย

"เอมิให้หม่าม้าไปกับอาบน้ำก่อนครับ" ใบหน้าหล่อโพล่ออกมาจากซอกมุมของห้องพร้อมกับสั่งเสียงเข้มเมโลดี้มองเด็กน้อยที่ชื่อเอมิที่มีใบหน้าเศร้าลงทันทีแต่ก็ยอมเชื่อฟังโดยการถดตัวออกจากอ้อมกอดของเธอก่อนจะเดินออกจากห้องไป

"ส่วนเธอรีบไปอาบน้ำ อย่าให้ฉันต้องพูดเป็นรอบที่สอง"

"อะเอ่อค่ะ" อย่าว่าแต่เด็กน้อยที่ชื่อเอมิเลยขนาดเด็กโตอย่างเธอยังกลัวเสียงกับใบหน้าดุๆของเขาจนต้องรีบทำตามอย่างว่าง่ายทันที

คุงพ่อกับลูกคนที่สองของเขารึเปล่าน้า555555