บทที่ 20
องค์ชายหานเย่ก้าวเข้าสู่จวนของขุนนางที่ดูรกร้างอย่างผิดสังเกต เหล่าบ่าวไพร่ดูเงียบงัน ไม่กล้าแม้แต่จะออกมาต้อนรับราวกับมีบางอย่างที่น่ากลัวปกคลุมอยู่ภายใน หานเย่สัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่ไม่ปกติ และรู้ว่าข่าวลือเรื่องขุนนางหลินที่หนีลงไปหลบซ่อนใต้ดินนั้นน่าจะเป็นความจริง แต่ที่ต้องมาเพราะนี่คือเบาะแสที่ยังมีชีวิตอยู่ หากเจ้าตัวกลัวตายขนาดนี้ก็คงจะรู้ว่าใครกันที่ต้องการเอาชีวิตคนมากมาย
ชายหนุ่มกวาดสายตาสำรวจไปรอบ ๆ ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังห้องโถงใหญ่ที่ถูกทิ้งร้าง เมื่อเขาก้าวไปด้านหลังฉากกั้นก็ได้ยินเสียงบางอย่างดังขึ้นจากใต้พื้นดิน
“หาทางเข้าไป” เขาบอกกับบรรดาองครักษ์ที่พามา
“ทางนี้พ่ะย่ะค่ะ” ไม่นานนักก็เจอจุดที่บันไดที่อยู่หลังกำแพงทอดยาวลงไปชั้นใต้ดิน เสียงร้องไห้และบ่นพึมพำอย่างบ้าคลั่งดังชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ หานเย่เดินตามเสียงนั้นไปจนพบทางลับที่นำไปสู่ชั้นใต้ดินที่ลึกลงไปอีกชั้น
