“ฉันไปที่สระวายน้ำทุกวันเวลาคิดถึงเขา ฉันอยากคุยกับเขา อยากกอดเขา” ฮึก เห็นเธอร้องให้อย่างนั้น เพื่อนตัวปัญหาของผมก็พากันวิ่งกรูเข้ามาทันที
“ผมเป็นสื่อกลางให้ได้นะครับ แต่ต้องเป็นวันพระเวลาเที่ยงตรง” ดวงตากลมโตเงยหน้ามองผมพร้อมกับรอยยิ้ม
“ขอบคุณค่ะ” ผมจำได้แล้วแหละ เธอเป็นผู้หญิงที่ผมช่วยวันนี้ และเสียงที่ผมได้ยินอาจจะเป็นเสียงของแฟนเธอ
ผมละสายตาจากใบหน้าหวานก็พบว่ามีผู้คนมากมายต่อแถวรอคิวยาวเป็นหางว่าว ส่วนเพื่อนผมก็ทำหน้าที่ของตัวเองด้วยการแจกบัตรคิว
กรรมของไอ้หมอกจริงๆ กี่ทุ่มจะได้กลับไปนอนฟ่ะ
หลังจากดูดวงจนถึงคิวสุดท้ายจบสิ้นไป พวกผมจึงหยิบกล่องใส่เงินบริจาคมานับ
"เงินบริจาคนับได้หมื่นหนึ่ง" เพื่อนคนหนึ่งพูดขึ้น
"ดีแล้ว งั้นกูฝากมึงเอาไปให้ชมรมจิตอาสาเลยนะ"
"คงไม่ได้วะไอ้วิน พอดีกูต้องไปเฝ้าแม่ที่ป่วยต่อ"
"เอ้า กูกับไอ้เปอร์ก็มีธุระด้วย"
"งั้นเดี๋ยวกูเอาไปให้เอง พวกมึงจัดการบ
