ตะวันลาลับขอบฟ้าความมืดก็เข้ามาปกคลุมทันที ไฟจากตะเกียงเริ่มเปล่งแสงออกมาให้ความสว่างแก่ผู้คนที่กำลังทานมื้อค่ำ อาหารพื้นบ้านถูกจัดเตรียมไว้โดยชาวบ้านที่ต้อนรับพวกเราเป็นอย่างดี
พวกเราแยกกันนั่งเป็นกลุ่ม โดยกลุ่มพวกผมมีเพื่อนสนิทสองคนก่อนจะมีบุคคลที่ห่างหายมานานเดินเข้ามาขอนั่งด้วย
“กูขอนั่งด้วยได้ป่าววะ”
“เอ้าไอ้แอมแปร์ มาๆ นั่งเลย เป็นไงมาไงวะไม่เคยเห็นหน้าเลยตั้งแต่วันนั้น”
“กูก็เรียนของกูปกตินี่แหละ มีแต่มึงที่ไม่เคยสังเกตุเห็น”
“คงจะจริงเหมือนที่มึงว่า เออนี่ไอ้เปอร์ไอ้วินเพื่อนสนิทกู แล้วนี่แอมแปร์รู้จักกันตอนที่ถูกทำโทษ”
ทำการแนะนำให้เพื่อนรู้จักกันเสร็จ สายตาดันเลือบไปเห็นเฮียคิมที่ตอนนี้ในกลุ่มมีผู้หญิงมานั่งด้วย เธอคนนั้นเป็นคนที่ผมเคยช่วยตอนจมน้ำและเธอคนนั้นก็คือแฟนพี่ดิษย์ ผมสงสัยมานานแล้วตั้งแต่วันนั้น วันที่เฮียสั่งให้ทุกคนปิดเรื่องพี่ดิษย์แถมให้ผมเลิกยุ่งกับเธอคนนั้นด้
