อดีตที่ไม่เคยลืม
1220 คำ
“เธอมันร่าน แม่ง! เลิกกันเถอะว่ะ”
“พะ พี่คิน ฟังลินก่อนนะคะ ลินอธิบายได้ ฮึก!”
“กลับไปซะ ออกไป!”
“ฮึก! พี่คิน…ลิน ขะ ขอโทษ ฟังลินก่อนนะ”
“ฉันบอกให้ออกไป แล้วอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าเธออีก”
“ฮึก! ฮึก! พี่คิน แต่ลินรักพี่คิน ลินไม่อยากให้เราจบกันแบบนี้ ฮึก!ฮึก!”
“ฉันเกลียดเธอ ออกไป!!”
กริ๊งงง! กริ๊งงง!
เสียงนาฬิกาปลุกบนโต๊ะข้างหัวเตียงดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง คนตัวเล็กเอื้อมมือไปปิดอย่างชำนาญ
ลินดาลืมตาตื่นจากห้วงความฝันทันที ช่วงหลังมานี้ เธอมักจะฝันถึงเรื่องราวในอดีตบ่อยขึ้น ความรู้สึกเจ็บแปลบตรงอกข้างซ้ายยังคงมีอยู่เรื่อยมาที่นึกถึง
คนตัวเล็กยังจดจำเหตุการณ์ที่โดนบอกเลิกและไล่ตะเพิดจากแฟนหนุ่มได้ไม่เคยลืม แม้เวลาจะผ่านมาตั้งนานถึงหนึ่งปี แต่ลินดายังคงคิดถึงชายหนุ่มเสมอมา เธอไม่นึกโกรธหรือเกลียดเขาเลยแม้แต่น้อย
ร่างบางลุกไปอาบน้ำแต่งตัว เธอใส่ชุดนักศึกษารัดรูปยืนมองตัวเองผ่านกระจกตรงหน้าด้วยแววตาเศร้าหมอง ก่อนจะถอนหายใจออกมา
“อดทนนะลินดา เธอเก่งอยู่แล้ว” ลินดาพูดให้กำลังใจตัวเองในทุกๆ เช้า
กว่าจะผ่านไปในแต่ละวัน ลินดาเหนื่อยทั้งกายเหนื่อยทั้งใจ เรียนว่าเหนื่อยมากโขแล้ว เจอปัญหาทางบ้านยิ่งเหนื่อยทวีคูณเข้าไปอีก
ฐานะทางบ้านของเธอตอนนี้เข้าขั้นวิกฤต ธุรกิจที่คุณพ่อของคนตัวเล็กทำอยู่นั้น กำลังจะล้มละลาย เธอจึงกลายเป็นคุณหนูตกอับ ใช้เงินเพียงวันละไม่ถึงหนึ่งร้อยบาท
เสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋าแบรนด์เนมที่เคยสะสมเอาไว้ ลินดาก็นำมาโพสต์ประกาศขายผ่านทางโซเซียลมีเดีย เพื่อนำเงินมาใช้จ่ายในแต่ละวัน เพราะเธอไม่อยากที่จะรบกวนเงินของทางบ้าน
วันนี้เป็นวันสุดท้ายของการสอบปิดภาคเรียน
ภายในห้องสอบบรรยากาศเงียบสงบ ได้ยินแต่เสียงนกร้องจิ๊บๆ ลินดานั่งจดจ้องอยู่กับเอกสารบนโต๊ะ มือเรียวเล็กถือปากกาบรรจงเขียนลงไปอย่างมั่นใจ
ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอก็ลุกขึ้นยืนหยิบกระดาษข้อสอบ เดินออกไปให้อาจารย์คุมสอบด้านหน้าทันที
“ฟู่ว…ปิดเทอมสักที” เมื่อออกมาจากห้องสอบ ลินดาถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนที่จะเอ่ยพึมพำคนเดียว
“ลิน! แกทำข้อสอบได้เหรอ แกออกมาไวมาก” ปอยเพื่อนสนิทของเธอเอ่ยขึ้นทันทีที่เดินมาถึงยังที่คนตัวเล็กนั่งอยู่
“อืม…ก็พอได้นะ”
ลินดาเป็นคนหัวไว ความจำค่อนข้างดี เธอจำได้แม่นทุกเรื่องราวไม่เคยลืม
“แกล่ะปอย ทำข้อสอบได้มั้ย?” ลินดาเอ่ยถามปอยออกไป
“ยากอ่ะ ฉันไม่ค่อยมั่นใจเลย รอลุ้นผลอีกทีละกัน”
“อืม! แล้วแสนดี…”
“แกเลิกถามถึงมันได้ปะว่ะ มันไม่ใช่เพื่อนเราแล้วเว้ย!”
“…..”
“เออลิน ปิดเทอมแกจะไปทำงานกับฉันมั้ยเนี่ย!”
“มันไกลอ่ะ ฉันเห็นผับใกล้ๆ ประกาศรับสมัครพนักงานพอดี ก็ว่าจะลองไปสมัครนั่นดูก่อน”
“อืม! ถ้าไม่ได้ยังไง อยากมาทำกับฉันก็บอก เดี๋ยวคุยกับพี่แซมมี่ให้”
“ได้แก! ขอบใจมาก”
“ป่ะ! ไปกินอะไรอร่อยๆกัน ฉลองสอบเสร็จ”
“คือ…ฉัน”
“ฉันเลี้ยงแกเองลิน ป่ะ!!” สิ้นเสียงของปอยก็จับมือลินดาเดินลุกออกมาโดยเร็ว
“ฉันกินเยอะนะ แกเลี้ยงไหวเหรอ?”
“ตัวแค่เนี้ย! จะกินเยอะแค่ไหนกันเชียว”
หลังจากนั้นเพื่อนรักทั้งสองก็พากันมาที่ร้านชาบูแถวย่านมหาวิทยาลัย ร้านนี้ค่อนข้างดังเลยทีเดียว
เมื่อก่อนตอนที่บ้านลินดายังไม่มีปัญหาเรื่องเงิน เธอก็มักจะชวนเพื่อนมากินที่ร้านนี้เป็นประจำ และอาสาเป็นคนเจ้ามือเสมอมา
ในตอนนี้เพื่อนของเธอเหลือเพียงปอยคนเดียวนั้น ถ้าไม่มีปอย ลินดาก็คงไม่รู้ว่าจะแก้ปัญหายังไงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น โดยที่เธอไม่ทันได้เตรียมใจและตั้งตัวแบบนี้
“แกยังฝันถึงพี่คินอยู่อีกมั้ย?” ปอยเอ่ยถามลินดาขึ้น
“อืม ก็ยังมีฝันอยู่บ้าง”
“ฉันว่าแกต้องไปเจอเขา อธิบายให้พี่เขาฟัง ไม่งั้นแกก็จะติดค้างในใจแบบนี้…แกจะได้เริ่มต้นใหม่สักทีนะลิน!”
“ที่ผ่านมาฉันพยายามอธิบายแล้ว แกก็เห็น แต่พี่คินไม่ยอมฟังเลย” ลินดาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ก่อนที่ดวงตาจะเริ่มแดงก่ำ จนปอยเพื่อนของเธอรู้สึกผิดที่ถามออกไป
“เออ! ช่างมันลิน แต่แกต้องมูฟออนได้แล้วนะ เปิดใจให้คนใหม่ที่เข้ามาดูบ้าง”
“อืม!” ลินดาพยักหน้าตอบกลับ
เมื่อทั้งสองทานเสร็จก็แยกย้ายกันกลับห้องพักทันที
ลินดาย้ายที่อยู่จากคอนโดหรู มาเช่าห้องอยู่ที่อพาร์ทเม้นท์ขนาดกำลังดี ห้องไม่ได้ใหญ่โตและไม่เล็กจนเกินไป เธอสามารถอยู่คนเดียวได้สบาย
อพาร์ทเม้นท์แห่งใหม่นี้ เธอย้ายมาอยู่ได้เมื่อห้าเดือนก่อน ตอนนี้ลินดาเริ่มปรับตัวได้แล้ว
ห้องพักมีกล้องวงจรปิด มียามรักษาความปลอดภัย แต่คนนอกสามารถเข้าออกได้ตลอดเวลา ซึ่งเธอติดตรงนี้ เพราะยังมีความกังวลเล็กน้อย
แต่ราคาเช่าค่อนข้างถูก ลินดาจึงเลือกพักที่นี่ ซึ่งถ้าเทียบกับคอนโดที่เคยอยู่ราคาสูงแต่ระบบความปลอดภัยดีเยี่ยม เธอไม่มีเงินจ่ายเดือนละเกือบสองหมื่นอีกแล้ว ปัจจุบันห้องที่อาศัยอยู่เดือนละสี่พันห้าเท่านั้นเอง
มือเล็กถือกุญแจไขประตูเข้าห้อง เมื่อเดินเข้ามาภายในห้อง เธอโยนกระเป๋าแบรนด์เนมไว้บนเตียงและล้มตัวลงนอนทันที
“ผ่านไปอีกวันแล้ว” เธอบ่นพึมพำก่อนที่จะหลับตาลงด้วยความรู้สึกเหนื่อยล้า
ยังไม่ทันที่ลินดาจะหลับสนิท เสียงโทรศัพท์มือถือของคนตัวเล็กก็ดังขึ้น
กริ๊ง!!! มือเล็กเอื้อมไปหยิบมือถือออกจากกระเป๋าที่วางข้างกาย แล้วกดรับทันทีเมื่อเห็นชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอ
“ค่ะ…คุณแม่”
(ลินลูก เป็นยังไงบ้าง สอบเสร็จแล้วใช่มั้ย)
“สอบเสร็จแล้วค่ะคุณแม่”
(ปิดเทอมนี้ลินกลับบ้านหรือเปล่าลูก)
“ไม่ได้กลับค่ะ ลินว่าจะลองหางานทำดู คุณแม่มีอะไรหรือเปล่าคะ”
(เปล่าจ๊ะ แม่แค่คิดถึงลิน)
“ไว้ว่างๆ ลินแวะเข้าไปหานะคะ”
(จ๊ะลูก ดูแลตัวเองด้วยนะ)
“คุณแม่ก็เหมือนกันดูแลสุขภาพด้วยนะคะ ฝากบอกคุณพ่อด้วย สู้ๆ ลินเป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ”
(จ๊ะ ไว้แม่โทรหาใหม่นะ)
“ค่ะ” พูดจบลินดาก็กดวางสายจากคุณแม่ทันที
สถานการณ์ทางบ้านของเธอย่ำแย่ก็จริง แต่ลินดาชยุตและสายสุนีย์รักใคร่กลมเกลียวกันมาก ไม่ทิ้งใครไว้ข้างหลังคนเดียว ทั้งครอบครัวพยายามช่วยเหลือกันทุกวิถีทางเท่าที่จะทำได้
- ผู้เขียน
