เช้าวันใหม่….
ลินดาลืมตาตื่นเมื่อแสงแดดเริ่มสอดแทรกเข้ามายังภายในห้อง คนตัวเล็กรู้สึกปวดหัวตึบๆ ทว่าเมื่อพลิกตัวกลับเจอหน้าภาคินที่นอนอยู่ข้างๆ
“พะ…พี่คิน” เธอเอ่ยเสียงแผ่วเบา เพราะชายหนุ่มนอนหลับในท่าคว่ำหันใบหน้าหล่อเหลามาทางเธอ
ขนาดหลับยังหล่อขนาดนี้ เธอจะตัดใจได้ยังไงกัน ในเมื่อมาทำงานก็ต้องเจอกับเขา ใจไม่รักดีก็เต้นกระส่ำทุกครั้งที่เห็นใบหน้าของอีกฝ่าย
พอได้สติ ลินดาก็นึกขึ้นได้ว่านอนอยู่กับอีกฝ่ายในสภาพเปลือยเปล่า ความทรงจำเมื่อคืนก็แสนจะเลือนลาง แต่ก็พอจำได้คร่าวๆ
เมื่อรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น คนตัวเล็กจึงรีบลุกเดินลงจากเตียง ทันทีที่เท้าแตะพื้นที่เย็นเฉียบ เธอจึงร้องอุทานออกมาด้วยความเจ็บปวดบริเวณช่วงล่างจุดกลางกาย
“อ๊ะ! โอ้ย” ลินดารีบเอามือปิดปากตัวเองทันที ทว่าไม่ทัน เพราะคนตัวโตได้ลืมตาตื่นขึ้นจ้องมองร่างกายของเธอที่ยืนเปลือยเปล่าด้วยสายตาเรียบนิ่ง
“จะไปไหน?” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถ
