เป็นบ้าอะไร
1274 คำ
ลินดากลับขึ้นมายังห้อง VIP เหมือนเดิม ทว่าภายในห้องตอนนี้เหลือเพียงธามและกันต์เท่านั้น
“ไงเรา!! ไปเข้าห้องน้ำนานเลย เอ๊ะ! ทำไมตาแดงๆ” ธามเอ่ยขึ้นทันทีที่ลินดาเดินเข้ามา
“เออ…เมื่อกี้ข้างนอกลมพัดแรง ผมเลยปลิวเข้าตาลินน่ะ” ลินดาตอบออกไปแบบเลี่ยงๆ
แน่นอนว่าชายหนุ่มทั้งสองไม่เชื่อในสิ่งที่เธอพูด
“แล้ว….” เธอพูดเสียงยาน จะเอ่ยถามถึงภาคินและแสนดีว่าหายไปไหน แต่ปากดันพูดไม่ออกซะงั้น
ธามเหมือนรู้ในสิ่งที่เธอจะเอ่ย ไม่ทันไรเขาก็พูดสวนขึ้นทันที
“ไอ้คินมันออกไปคุยโทรศัพท์ ส่วนแสนดีน่าจะไปเอาเหล้ามาเพิ่มน่ะ”
“อ่อ…ค่ะ”
“ลินโอเคมั้ย? ที่ต้องเจอมัน” กันต์ที่นั่งเงียบดูท่าทางของลินดาอยู่พักใหญ่ เขาอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
“ลินก็ต้องโอเคอยู่แล้วค่ะ” เธอตอบกลับพร้อมกับส่งยิ้มบางๆ ให้ชายหนุ่ม
เมื่อหลายปีก่อนที่เธอคบกับภาคินอยู่ ก็มักจะไปไหนมาไหนกับกลุ่มเพื่อนของเขาเสมอ จึงทำให้กันต์และธามเอ็นดูในความน่ารักของคนตัวเล็ก ซึ่งสาเหตุที่ทั้งสองเลิกรากันไป ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าเธอ…ว่าเพราะอะไร?
“พี่ขอถามอะไรเราหน่อยได้มั้ย? มันจะเสียมารยาทไปหรือเปล่า” ธามเอ่ยขึ้นพร้อมจ้องมองหน้าลินดาอย่างตั้งใจรอฟังคำตอบ
“ถามได้ค่ะ ถ้าลินตอบได้จะตอบให้นะคะ แต่ถ้าตอบไม่ได้ขอไม่ตอบนะ”
“อืม! เราสองคนเลิกกันทำไมเหรอ?”
“พี่คินเป็นคนบอกเลิกลินค่ะ”
“บอกพี่ได้ไหม ว่าเพราะอะไร”
“มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด ที่พี่คินไม่ยอมฟังลินอธิบาย จุดจบของเราทั้งคู่เลยเป็นแบบนี้ค่ะ”
“เรื่องอะไร?”
พรึ่บ!! ลินดาถูกมือหนากระชากแขนให้ลุกขึ้น ก่อนที่จะถูกบีบหัวไหล่ทั้งสองข้างด้วยความรุนแรง
“เลิกพูดถึงเรื่องอดีตสักที แค่ฉันเห็นหน้าเธอก็แทบจะอ้วกอยู่แล้ว” ภาคินเอ่ยขึ้นเสียงดังด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“พะ…พี่คิน ลินเจ็บ” ลินดารู้สึกเจ็บบริเวณที่เขาบีบ จนน้ำตาเริ่มรินไหลลงมาอาบแก้มเนียน
“ไอ้คิน มึงปล่อยน้องก่อน” ธามเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นลินดาเริ่มน้ำตาไหล
“มึงอย่ายุ่ง!!” เขาตวาดเสียงใส่ธาม
“เอ้า!!ไอ้นี่ พวกกูหวังดีมั้ย?”
“ไอ้คิน มึงใจเย็นๆ” กันต์เอ่ยเตือนสติภาคินอีกคน
ภาคินดึงสติตัวเองกลับมาได้ เขารู้ตัวว่าบีบแขนของลินดาอยู่ จึงค่อยๆ คลายมือหนาออกทันที
ด้วยฤทธิ์เดชของแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไป ภาคินมึนเมาจนไม่สามารถควบคุมอารมณ์และความรู้สึกของตัวเองได้
“เกิดอะไรขึ้นค่ะ” เสียงหวานของแสนดีเอ่ยขึ้นเมื่อเดินเข้ามา
เมื่อภาคินเห็นแสนดี บวกกับอารมณ์โกรธลินดา ความรู้สึกอยากแก้แค้นก็แล่นเข้ามาในหัว เขาจึงดึงเอวของแสนดีเข้ามากอด พร้อมกับก้มลงไปประกบจูบปากบางของอีกฝ่ายอย่างเร่าร้อน
“พะ…พี่คิน” ลินดามองภาพตรงหน้าด้วยแววตาสั่นระริก
จ๊วบ! จ๊วบ!
“พี่คิน ฮึก! พี่เป็นบ้าอะไร นี่มันเพื่อนลินนะ” เธอหันไปตะคอกเสียงใส่ภาคิน ก่อนจ้องมองเขาด้วยแววตาที่เจ็บปวด
ภาคินปรายตาไปมองลินดาเล็กน้อย ก่อนที่จะซุกไซ้ซอกคอของแสนดีต่อ อย่างไม่สนใจคนตัวเล็กเลยแม้แต่น้อย
ตอนนี้หัวใจของลินดาได้แตกสลายลง เธอร้องไห้อย่างหนัก ก่อนที่จะหันหลังรีบวิ่งเปิดประตูออกไปอย่างรวดเร็ว
“ลิน!!” ธามเรียกชื่อลินดาเสียงดังลั่น ก่อนจะวิ่งตามเธอออกไป ทำให้ภาคินได้สติยอมผละแสนดีออก
“ไอ้เชี้ยคิน มึงนี่ แม่ง!!” กันต์อดไม่ได้ที่จะต่อว่าเพื่อนของตัวเอง
“…..”
“พี่คิน ต่อกันมั้ยค่ะ” แสนดีเอ่ยถามภาคินด้วยน้ำเสียงออดอ้อน เพราะเธอเริ่มต้องการมากกว่าจูบ
“ออกไป!” ภาคินเอ่ยเสียงเรียบนิ่ง
“แต่…พี่คินค่ะ”
“ฉันบอกให้ออกไป” สิ้นเสียงของภาคิน แสนดีเริ่มกลัวในน้ำเสียงดุดัน จึงรีบสาวเท้าเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
ทางด้านลินดา
“ลิน ไหวมั้ย?” ธามเอ่ยขึ้นทันที เมื่อเดินออกมาเห็นลินดานั่งร้องไห้อยู่บริเวณด้านหน้าคลับ
“ฮึก! ฮึก! พี่ธาม ละ ลินเจ็บ…ตรงนี้” เธอเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น พร้อมกับน้ำตาที่รินไหล ก่อนนิ้วเล็กจะชี้ไปตรงอกข้างซ้าย
“ไม่ไหว ก็ร้องออกมา” ธามเข้าไปโอบกอดลินดาไว้แน่น เพราะเอ็นดูและสงสารเธอจับใจ เขามองออกว่าคนตัวเล็กยังรักภาคินอยู่
ตอนนี้เธอร้องไห้ในอ้อมกอดของธาม จนเสื้อเชิ้ตที่เขาสวมใส่อยู่เปียกปอนไปด้วยคราบน้ำตาจำนวนมาก
ผ่านไปครู่หนึ่ง… ลินดาร้องไห้จนพอใจ เธอจึงผละตัวเองออกจากอกแกร่งของธามทันที
“ลิน…ขอบคุณพี่ธามมากๆ นะคะ ที่ยืนให้ลินร้องไห้จนเสื้อเปียกแบบนี้” คนตัวเล็กเอ่ยขึ้นพร้อมกับมองเสื้อของธามที่เปียกชื้นไปด้วยคราบน้ำตา
“ไม่เป็นครับ ไอ้คินมันเมา ลินอย่าถือสามันเลยนะ”
“ฮึก! ลินไม่ได้โกรธพี่คินหรอกค่ะ ลินโกรธตัวเองมากกว่า”
“ยังไงครับ ทำไมลินต้องโกรธตัวเองด้วย” ธามเอ่ยถามคนตัวเล็ก ก่อนจะเอื้อมมือหนามาลูบผมลินดาเพื่อเป็นการปลอบประโลมอย่างอ่อนโยน
“ลินโกรธตัวเอง ที่ยังรู้สึกกับพี่คินอยู่เหมือนเดิม ลินว่า…คงถึงเวลาที่ลินต้องมูฟออนจริงๆแล้ว ฮึก!!”
“ลินลองคุยกับมันดูอีกครั้งมั้ย? เผื่ออะไรๆ จะดีขึ้น”
“พอแล้วค่ะ ลินเหนื่อย ที่ผ่านมาลินพยายามอธิบายให้พี่คินฟังตลอด แต่เหมือนยิ่งพยายาม พี่คินก็ยิ่งเกลียดลิน ฮึก!”
กริ๊ง!!! เสียงเรียกเข้าจากมือถือของคนตัวเล็กดังขึ้น
“รับสายก่อนก็ได้นะครับ” ธามเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นลินดายืนจ้องหน้าจออยู่นาน
“ค่ะ” พูดจบเธอก็กดรับสายทันที
“ค่ะ พี่เซนต์”
เซนต์เป็นรุ่นพี่คณะสถาปัตยกรรม เขาตามจีบเธอมาสามสี่เดือนก่อนแล้ว แต่คนตัวเล็กไม่สนใจเลย แชตก็ตอบเขาบ้าง ไม่ตอบบ้างตามอารมณ์
(ทำอะไรอยู่ครับ ไม่ตอบแชตพี่เลย)
“พอดีลินมาทำงานค่ะ”
(งานอะไรครับ)
“คือ…” ขณะที่เธอกำลังคุยกับเซนต์อยู่นั้น ก็ได้ยินธามพูดชื่อของคนที่เธอไม่อยากเจอ…
“ไอ้คิน มึงมาทำไมว่ะ”
“แค่นี้ก่อนนะคะพี่เซนต์ ไว้คุยกันค่ะ” เมื่อเธอได้ยินชื่อของภาคินจึงรีบตัดบท ขอวางสายจากเซนต์โดยเร็ว
“กูจะกลับ จะไปเอารถ” ภาคินเอ่ยตอบธาม แต่สายตาดันจ้องมองไปยังใบหน้าสวยของลินดา
“มึงขับไหว?” ธามอดเป็นห่วงภาคินไม่ได้จึงเอ่ยถามออกไป เพราะสภาพชายหนุ่มเดินยังเซเลย
“อืม…กูไหว”
“พี่ธามขับไปส่งพี่คินดีมั้ยค่ะ เดี๋ยวลินขับรถพี่ธามตามไปให้” ลินดาเอ่ยออกมาเพราะความเป็นห่วงภาคิน โดยลืมนึกถึงสิ่งที่เขาพึ่งทำลงไป
“อืม! ก็ดีนะ อ่ะนี่! กุญแจรถพี่” ธามยื่นกุญแจรถมาใส่มือของลินดา ก่อนที่จะพยุงภาคินที่เมามายไปยังรถสปอร์ตคันหรูของเขาทันที
- ผู้เขียน
