EP.14
“สรุปจะพูดหรือไม่พูด ถ้าไม่พูดก็ไปอยู่ในที่ของเธอซะ อย่ามายุ่งวุ่นวายกับฉันอีก เธอจะทำอะไร จะไปไหน ก็เป็นเรื่องของเธอ ไม่ต้องมาบอก ไม่ต้องมาขออนุญาต ฉันไม่ชอบคนปากหนัก จะพูดอะไรก็ไม่พูด ฉันไม่มีเวลารอเธอปลูกต้นพิกุลหรอกนะ อ้อ... แต่ถ้าจะเอาเงิน ก็เขียนแปะไว้ที่โต๊ะทำงานฉัน ขนาดค่าอยู่ค่ากินของเธอ ฉันยังออกให้ได้ แค่ค่าเรียนคงไม่เท่าไร ค่าตัวเธอเดือนละสามหมื่นพอไหม”
เจ้าของร่างเล็กที่ยืนมองเขาตาแป๋วไม่ตอบคำถาม พีทยิ่งหงุดหงิด เพราะไอ้ดวงตาแป๋วแหววกับริมฝีปากที่เม้มเข้าหากันแน่นนั้น มันเหมือนเด็กดื้อ เด็กเอาแต่ใจ แต่หล่อนเป็นแบบนั้นที่ไหนกัน อ้ำอึ้งซะขนาดนี้
คิดแล้วก็อยากบดปากเบียดลงไปเหลือเกิน อยากจะชิมหล่อนเหมือนค่ำคืนเข้าหอ นี่หล่อนมาอ่อยเขาชัดๆท
“หาวิธีอ่อยใหม่นะ ไอ้แบบมาดักรอผู้ชายหน้าห้องน่ะ วิธีนี้มันเอ้าท์แล้ว”
“เจ้าขาไม่อ่อย เจ้าขาจะขออนุญาต”
คำที่โพล่งพูดออกไปคลายอึ
