ผ่านมาอีกหลายเดือน ชีวิตความเป็นอยู่ของสองพี่น้องสกุลหวังนั้นก็เริ่มเข้าที่เข้าทางและเป็นรูปเป็นร่างมากขึ้นตามลำดับ ฤดูหนาวผ่านพ้นใกล้เข้าสู่ฤดูเพาะปลูกอย่างเต็มที่จากหิมะหนาวเหน็บกลายมาเป็นสีเขียวชะอุ่มของต้นไม้ใบหญ้าและสีสันของฤดูกาลเพาะปลูก
แต่เพราะเป่ยหนิงกับเป่ยฮั่นอยู่ห่างกันเพียงภูเขากางกั้น ก็มีอยู่บ้างที่หวังลี่จูนั้นจะแอบระแวงภัยจากจ้าวจวินหลางอยู่เป็นระยะความสุขที่สมควรมีเต็มสิบส่วนจึงจางหายไปพอสมควรกับไหนจะสิ่งที่ตนเองต้อง’แลกเปลี่ยน‘กับอิสรภาพและเวลาที่ต้องระวังไม่ให้เด็กสาวผู้กำลังสดใสเช่นหวังลี่เจินมิต้องมารับรู้ด้วยอีก นางจึงกลายเป็นคนเคร่งขรึมและจริงจังกับชีวิตมากจากอดีตที่เป็นเพียงเด็กกำพร้าอาศัยอารามบนเขาจนน่าใจหาย
จนมีหลายครั้งที่หวังลี่เจินสงสัยจนสอบถามอยู่หลายครั้งแต่ด้วยความเป็นอยู่ที่ต้องระแวงภัย จนทำให้ทั้งนางเองและหวังลี่เจินต่างก็ยังคงปลอมตนเป็นเพียงเด็กหนุ่ม
