ช่วงเย็นของวันต่อมา อลีเซอร์พาอลิตากลับมาถึงบ้าน เมื่อทั้งสองลงมาจากรถ ทั้งแม่บ้านและราจีฟก็รับรู้ได้ถึงบางอย่างที่เปลี่ยนไป อลีเซอร์นั้นมีความสุขมาก มากจนทุกคนอยากจะยิ้มตามไปด้วย แต่ทั้งสองก็ยิ้มได้อย่างไม่เต็มที่เท่าไหร่นัก
“นายครับ”
“สวัสดีราจีฟ นี่อ้อมเค้าซื้อของมาฝากด้วยนะ ของป้าก็มีนะ”
“ใช่ค่ะ เดี๋ยวไปหยิบให้นะคะ อยู่หลังรถค่ะ”
“นายครับ” อลีเซอร์จะเดินไปช่วยอลิตายกของ แต่ก็ต้องหยุดเดิน เพราะสีหน้าของราจีฟนั้นเต็มไปด้วยความจริงจัง
“มีอะไร”
“คุณไอรินรอพบนายอยู่ในบ้านครับ” ราจีฟตัดสินใจพูดให้มันจบๆ และถอนหายใจออกมา ยิ่งเห็นเจ้านายกลับมาพร้อมกับอลิตาอย่างมีความสุขก็ยิ่งลำบากใจ และเมื่อประโยคที่เขาบอกเจ้านายได้ยินไปถึงหูอลิตา แววตาของเธอก็เศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด
“ฉันยังไม่เข้าบ้านก็ได้นะคะ” เธอบอกเขาด้วยรอยยิ้ม แต่ตาของเธอนั้นฝืนให้รู้สึกแบบเดียวกันไม่ได้เลย ความรู้สึกที่กลัวอยู่ลึก
