ตอนที่ : 06
1277 คำ
ร่างเล็กวิ่งฝ่าพงหญ้าที่สูงเกือบท่วมหัวออกไป โดยไม่สนใจเลยว่าตัวเธอนั้นเหยียบอะไรบ้าง และก็ไม่รู้ว่าจุดหมายปลายทางที่เธอกำลังวิ่งไปคือที่ไหน เพราะรอบตัวของเธอก็มีแต่ป่าเต็มไปหมด
ฟึบ ฟับ ฟึบ ฟับ
เสียงฝีเท้าของเธอดังเป็นระยะๆ สักพักพอหันหลังกลับไปมองก็พบว่าตัวเองวิ่งมาไกลพอสมควรแล้ว
"แฮ่ก แฮ่ก" เธอหยุดวิ่งเมื่อรู้ว่าตัวเองวิ่งมาไกลพอสมควรแล้ว คิดว่านายหัวอาชาคงตามเธอมาไม่เจอแน่นอน เพราะตอนนี้เขาไปทำงานและกว่าจะกลับก็คงจะมืดค่ำ
เธอยังมีเวลาที่จะได้หนีไปให้ไกล
พอวิ่งมาได้อีกสักหน่อยเธอก็พบกับทุ่งหญ้าโล่งๆ ที่รอบตัวเต็มไปด้วยสวนทุเรียน ซึ่งก็ไม่รู้ของใครเหมือนกัน แต่เธอไม่เห็นชาวบ้านอยู่แถวนี้เลย
"ไปทางไหนต่อดีเนี่ย" ชบาบ่นพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะหันมองรอบๆ ตัว แล้ววิ่งไปตามทางที่เหมือนกับมีคนมาทำทางเดินเอาไว้
ทว่า.....
แกร้ก! ตุบ! ตุบ!
ชบาหยุดเดินแล้วฟังเสียงที่กำลังดังอยู่ มันเป็นเสียงเหมือนกับคนกำลังทำอะไรกันอยู่แล้วมีเสียงที่ดังมาก
หัวใจของเธอเต้นตุบตับไม่เป็นท่า อีกใจนึงก็อยากจะเดินออกไปขอความช่วยเหลือ แต่อีกใจนึงก็กลัวว่าคนพวกนั้นจะเป็นลูกน้องของนายหัวอาชา แล้วถูกจับตัวกลับไปไว้ที่บ้านหลังนั้นเหมือนเดิม
แล้วเธอก็ไม่รู้ว่าเธอจะต้องโดนอะไรบ้างถ้านายหัวอาชาจับได้
ขาเรียวเล็กค่อยๆ ก้าวถอยหลังไปอย่างช้าๆ ก่อนจะวิ่งหนีไปอีกทางนึง ที่ไม่ได้เป็นทางถูกทำเอาไว้ แต่มันเป็นทางร่องน้ำที่เธอน่าจะเดินไปได้
ยิ่งเดินไปเธอก็ยิ่งรู้สึกกลัว แต่ถ้ากลับไปก็ไม่รู้ว่าเธอจะต้องเจออะไรอีกบ้าง เจ้านายที่มีอารมณ์หื่นกามและต้องการเรื่องอย่างว่ามาก
ชบาไม่เคยเจอคนแบบนี้มาก่อนเลย มันก็เป็นครั้งแรกที่เธอถูกบังคับให้ทำแบบนี้
เวลาผ่านไป
ชบาเธอเดินไปอีกไกลเรื่อยๆ แต่มันก็ยังไม่สุดทาง เหมือนว่าเธอพยายามเดินแล้วมันก็จะยิ่งไกลมากขึ้นเรื่อยๆ
ไม่รู้ว่าตอนนี้เวลาเท่าไรรู้แต่ว่าเธอเหนื่อยมากๆ แต่เธอก็หยุดเดินไม่ได้ เพื่อให้หลุดออกไปจากป่าแห่งนี้เธอต้องเดินออกไปให้สุดทาง
"เหนื่อยจัง....เฮ้อ..." สุดท้ายชบาก็ต้องหยุดเดินเพราะขาสั่นเดินต่อไม่ไหวแล้ว
เธอหันมองรอบๆ ตัวเองอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่แถวนี้กับเธอด้วย
"ถ้าวันนี้ยังออกจากที่นี่ไม่ได้จะทำยังไงเนี่ย" คนตัวเล็กนั่งบ่น เพราะเธอก็ไม่รู้จะหาที่นอนที่ไหนเหมือนกัน และยังไม่เจอคนที่พอจะช่วยเหลือเธอได้เลย
สักพักพอหายเหนื่อยชบาก็เดินต่อไปอีกนิดจนกระทั่งเธอเจอถนนลูกรังเล็กๆ ที่น่าจะมีรถสัญจรผ่านไปมา ถ้าเธอเดินตามทางออกไปคงจะได้เจอทางออกแน่นอน
ชบายิ้มออกมาด้วยความดีใจก่อนจะรีบเดินตามเส้นทางไป เพื่อที่จะออกจากป่าแห่งนี้ไปจนถึงถนนใหญ่
ทว่า....
ร่างเล็กหยุดเดินเมื่อเธอเดินมาเจอหน้าบ้านของใครบางคน เพราะเธอลองมองดูดีๆ ก็พบว่าบ้านหลังนี้เป็นบ้านของนายหัวอาชา
พอเธอหันหลังกลับไปมองมันก็เป็นถนนลูกรังที่เธอเดินมา
"ทำไมถึงมาโผล่ที่นี่ได้ล่ะ" เธอไม่เข้าใจทั้งๆ ที่ตัวเธอเองก็วิ่งจากตัวบ้านมาไกลพอสมควร แต่พอเธอเดินมาตามถนนใกล้มากๆ เลย
เดินไม่ถึง 10 นาทีด้วยซ้ำ
หรือว่าเธอจะลองเสี่ยงเดินไปตามถนนลูกรังนี้ดี เพราะอย่างน้อยเธอก็จะได้ไม่ต้องวิ่งฝ่าพงหญ้าไป และทางนี้มันก็เป็นทางที่ออกถนนใหญ่ได้ชัวร์
คิดได้อย่างนั้นชบาก็หันหลังแล้วรีบวิ่งออกไปทันที วิ่งแบบไม่คิดชีวิตเพราะกลัวว่าจะมีคนเห็นเธอ
แต่แล้วชบาก็ต้องหยุดวิ่งแล้วหันมองซ้ายขวา เมื่อทางที่เธอวิ่งมามันมีถนนแยกออกไปเป็น 2 ฝั่ง ฝั่งซ้ายกับฝั่งขวา เธอก็ไม่รู้ว่าฝั่งไหนไปโผล่ถนนใหญ่
"เสี่ยงดวงเอาก็ได้วะ" ชบาวิ่งไปทางถนนขวามือเรื่อยๆ จนได้พบกับบ้านคนที่ปลูกเอาไว้อยู่ริมถนน
ทุกอย่างเงียบสงัดดูเหมือนว่าเจ้าของบ้านจะออกไปทำงานกันหมดไม่มีใครอยู่ที่บ้านเลย ซึ่งมันก็เป็นโอกาสดีที่เธอจะเดินผ่านไปได้โดยที่ไม่มีใครมองเห็น
ทว่า....เดินไปอีกนิดเธอก็เจอกับทางแยกอีกเหมือนเดิม และมันก็เป็นทางแยกซ้ายขวาเหมือนกัน ชบาทรุดตัวนั่งลงตรงนั้นด้วยความเหนื่อยล้า
"หนู หนู"
"หึ้ย!!" ชบารีบลุกขึ้นยืนแล้วถอยหนีทันที เมื่อจู่ๆ ก็มีผู้หญิงป้าๆ คนนึงมาเรียกเธอ ทำเอาเธอตกใจสะดุ้งไม่เป็นท่า "ปะ ป้ามีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ"
"เป็นใครมาจากไหนล่ะ ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้"
"นะ หนูหลงทางเข้ามาจ้ะป้า ป้าพอจะบอกทางออกหนูได้ไหมจ๊ะ"
"ได้สิๆ เข้ามานั่งพักกินน้ำในบ้านของป้าก่อนมา"
"....." ชบามองหน้าป้าคนนั้นอย่างงงๆ
"ไม่ต้องกลัวหรอก ป้าทำงานอยู่ที่นี่แหละ พอดีวันนี้ป้าหยุดน่ะ เข้าไปกินน้ำกินท่าก่อนแล้วป้าจะบอกทางออกให้"
"จ้ะป้า" ชบาเดินตามหลังป้าคนนั้นเข้าไปในบ้านของแก ก่อนที่เธอจะนั่งกินน้ำอยู่ในบ้านของป้าคนนั้นอยู่ได้สักพัก "บอกทางหนูมาเลยก็ได้จ้ะป้า เดี๋ยวหนูจะเดินออกไปเลยเพราะกว่าจะหารถกลับได้อีก"
"ป้าขอถามอะไรหน่อยสิ ทำไมหนูถึงหลงเข้ามาในป่าลึกได้ขนาดนี้ล่ะ"
"เอ่อ...คือว่า...คือว่าพ่อกับแม่ของหนูมาทำงานแถวๆ นี้น่ะจ้ะ หนูเดินเล่นไปเรื่อยเปื่อยแล้วก็หลงเข้ามาอยู่ในนี้หาทางออกไม่ได้"
"อ๋อ...อย่างนี้นี่เอง ป้าขอถามอะไรอีกอย่างสิ พ่อกับแม่ของหนูมาทำงานอะไรอยู่แถวนี้ เป็นคนรับทุเรียนเหรอ?"
"ชะ ใช่จ้ะเป็นคนรับทุเรียน" ชบารีบตอบกลับ ด้วยน้ำเสียงที่ตะกุกตะกัก
เพราะเธอไม่ได้เตรียมคำตอบเพื่อที่จะมาตอบคำถามของป้าคนนี้เลย และก็ไม่คิดว่าจะถูกถามซักไซ้ไล่เลียงขนาดนี้ ทำอย่างกับเธอเป็นนักโทษแหกคุกมา
"เดี๋ยวป้ามานะ"
"อะ อ่าว....." ชบายังไม่ทันจะได้พูดอะไร ป้าคนนั้นก็เดินหายไปทางหลังบ้านแล้ว ซึ่งก็ไม่รู้ว่าหายไปไหนเหมือนกัน
เธอได้แต่นั่งรอให้ป้าคนนั้นมาบอกทางออกกับเธอ เพราะถ้าเดินไปต่อก็ไม่รู้ว่าจะต้องเจอทางแยกอีกกี่ทาง หรือจะวนกลับมาที่เดิมก็ไม่รู้
ผ่านไปสักพัก
"ฉันใจดีเกินไปเหรอ เธอถึงคิดจะหนี!?"
"!!!"
- ผู้เขียน
