จิรดายี่สิบห้า เขาจะสามสิบสี่
นับดูสิว่าห่างกี่ปี!
“ฉัน…” ยกนิ้วขึ้นชี้หน้า กำลังจะเถียงต่อแต่กลับถูกขัด
“พอได้แล้ว จะทะเลาะทำไม นี่มันโรงพยาบาลนะไม่ใช่ตลาดสด ไป! กลับบ้าน จีช่วยประคองพี่เขาด้วย เขาเจ็บขา”
“แม่เข้าข้างเขาอีกแล้ว!”
“ใช่ แล้วจีจะทำไม!” แม่หญิงเริ่มจะรำคาญลูกสาว จิรดาจึงปิดปากเงียบ
“ไปกันเถอะค่ะคุณ กลับไปพักผ่อน” คุณหญิงดึงแขนสามีให้เดินนำออกไปปล่อยเด็กสองคนให้คุยกันเอง จะตามมาหรือจะนอนเฝ้าโรงพยาบาลก็เชิญ ผู้ใหญ่เหนื่อยจะลุ้นตาม หรือจะไม่คืนดีกันเลยก็แล้วแต่ ไว้ฝ่ายชายไม่ง้อวันไหน จิรดาจะรู้สึก
กลับมาถึงคฤหาสน์หลังใหญ่
กลางดึกคืนเดียวกันท่านเรียกคนรับใช้มาจัดที่นอนให้หมากพักในห้องนอนแขก ส่วนคนทำผิดหนีขึ้นบ้านไปนอนนานแล้ว ไม่ได้สนใจการหลับการนอนของหมากเลย ความดื้อของจิรดามี 10 ก็จะได้คะแนนเต็ม 10 ไปโดยไม่มีใครหัก
“นอนพักผ่อนเถอะนะลูก ขอให้หายเจ็บแผลไวๆ”
“ขอบคุณนะครั
