หยาดน้ำตาใสหลั่งลงบนแก้ม
จิรดาชันเข่าขึ้นกดใบหน้าลงร้องไห้
“จี...”
“จีไม่อยากรักใครอีกแล้วค่ะแม่ ทำไมทุกคนต้องทำร้ายจี ทั้งที่จีจริงใจกับทุกคน หรือเพราะจีโง่เกินกว่าจะมีความรักคะแม่”
“จีอาจจะเคยพลาด แต่จีไม่ได้โง่เลยนะลูก อย่าประเมินค่าตัวเองต่ำมากขนาดนั้น”
“แต่จี... เหลวแหลก”
“จีไม่เคยเหลวแหลก อย่าดูถูกตัวเอง กลับมาเข้มแข็งแล้วเผชิญหน้ากับหมากให้เร็วๆ นะลูก จะคบต่อหรือจะตัดขาดกัน แม่จะไม่เข้าไปยุ่ง”
หลังมือท่านคอยเช็ดน้ำตาให้ลูกสาว
“ไม่ต้องร้องไห้”
“ฮึก… เขามาบ้านเราทำไมคะ”
“เขามาหาจี มาบอกแม่ว่าจีเข้าใจผิดเรื่องผู้หญิงคนนั้น”
“แม่เชื่อเขาหรือเปล่า”
เสียงหล่อนสั่นปนสะอื้น เช็ดน้ำตาออกหลายหนมันก็ยังไหลจึงหยุด ช่างมัน จะไหลก็ไหลไป
คุณหญิงไม่ตอบรับไม่ปฏิเสธไม่พยักหน้าแล้วก็ไม่ส่ายหน้า แค่จับมือลูกสาวแน่นขึ้น
“แม่ตอบแทนจีไม่ได้หรอกลูก พักผ่อนเถอะ ไหนๆ จีก็ตั้งใจจะตัดหมากอ
