ทันทีที่เห็นหน้าลูกน้องพิชิตพงศ์ก็ถามเรื่องพณิตพิชาด้วยความเป็นห่วง นึกถึงใบหน้าหวานที่ยืนนิ่งตกใจกับสิ่งที่ได้ฟังจากปากแม่น้องสาวสุดแสบเรื่องเธอกับน้องชายเขา
“เป็นไง พวกนายส่งลูกแก้วถึงคอนโดแล้วใช่ไหม”
“ครับนาย...พวกผมส่งคุณลูกแก้วเรียบร้อยแล้วครับ”
“พวกนายไปพักผ่อนได้แล้ว...เจอกันพรุ่งนี้เช้า”
“ครับเจ้านาย/ครับเจ้านาย” ทั้งสองพยักหน้าก่อนจะเดินออกมาจากห้องทำงานของผู้เป็นนาย
พิชิตพงศ์ถึงกับทรุดลงนั่งอย่างหมดแรง นึกถึงเหตุการณ์ตอนอยู่ที่งานแล้วก็ยิ่งเจ็บปวด เขาทำร้ายคนที่รักให้ต้องเสียใจ เสียน้ำตา หากเขาไม่เข้าไปวุ่นวายกับน้องชายและพณิตพิชาเรื่องในคืนนี้คงไม่เกิด “ฉันขอโทษนายเล็ก...ลูกแก้ว ฉันขอโทษ...ฉันไม่ได้ต้องการให้มันเป็นแบบนี้” น้ำตาแห่งลูกผู้ชายถึงกับหลั่งออกมาด้วยความเจ็บปวด เกลียดชังตัวเองที่ทำตัวเลว ทำร้ายคนที่เขาไม่รู้เรื่อง หูเบา เชื่อคำพูดของคนอื่นง่ายๆ ที่สำคัญเขามันโ
