ปนัดดาหันมามองอารยะและพี่ชาย ก่อนจะเดินตรงไปยังโต๊ะด้านในสุด ซึ่งอยู่ติดริมทะเล ลมพัดเย็นสบายเลยทีเดียวหากนั่งอยู่ตรงมุมนั้น
“สวัสดีค่ะคุณใหญ่” เสียงหวานของปนัดดาเอ่ยทักพิชิตพงศ์มาแต่ไกล ก่อนที่จะเดินมาถึงโต๊ะเสียอีก
พิชิตพงศ์ละสายตาจากพณิตพิชาหันไปมองเจ้าของเสียงหวานอย่างแปลกใจ เพราะมันยังไม่ถึงเวลานัดตามที่เขาได้ยินเลย หากจำไม่ผิดเวลาที่หญิงสาวนัดก็คือช่วงเย็นนี่นา สายตาคมก้มลงมามองนาฬิกาบนข้อมืออย่างสงสัยเพราะมันเพิ่งจะบ่ายสามเอง ยังเหลือเวลาอีกตั้งสามชั่วโมงกว่าจะถึงเวลานัด
สายตาคมสีนิลเงยใบหน้าขึ้นมามองร่างระหงตรงหน้าอีกครั้ง ก่อนที่สายตาจะมองเลยไปยังสองหนุ่มที่เดินมาหยุดอยู่ด้านหลังของหญิงสาวนามนัส พิชิตพงศ์จ้องมองผู้ชายที่อุ้มเมียเขาเมื่อคืนด้วยความไม่พอใจ รู้สึกหงุดหงิดอย่างรุนแรง อยากฉุดร่างบางให้เดินออกไปจากที่นี่แต่มันทำได้แค่คิดเท่านั้น เพราะมันถือเป็นการไม่ให้เกียรติเมียตัว
