ระบำรักมาเฟีย

คำสั่งใหม่

"นี่แค่เจอลิ้นฉันยังหวงขนาดนี้ ถ้าเจออย่างอื่นรับรอง..." คาลล์โน้มใบหน้าลงมาใกล้และกระซิบข้างหูแอลล์เสียงเบาพร้อมกับคลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์มุมปาก หญิงสาวเอียงอายจนเกิดความรู้สึกร้อนผ่าวบนใบหน้า

"ไม่ได้หวงเสียหน่อย" เธอพูดออกมาเสียงเบา

"งั้นหรอ? ถ้าอย่างนั้นก็แปลว่าถ้าฉันกลับบ้านไปฉันจะนอนกับผู้หญิงคนไหนก็ได้เหมือนเดิมสินะ" คาลล์แค่แกล้งถามออกไปเท่านั้น เพราะถึงอย่างไรเสียชายหนุ่มก็ไม่เคยคิดที่หยุดเรื่องเซ็กส์ไว้ที่ผู้หญิงคนไหนอยู่แล้ว

"คุณจะไปนอนกับใครมันก็เรื่องของคุณ แต่ว่าฉันขอร้องว่าอย่าเอาไปทำในห้องสมุด จริงๆแล้วไม่ต้องให้เข้าบ้านเลยยิ่งดี บ้านช่องไม่ใช่ซ่องโสเภณี!" แอลล์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงประชดประชันแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่ยอมหันกลับมามองหน้าชายหนุ่มเลยแม้แต่น้อย คาลล์แค่นหัวเราะในลำคอก่อนที่เขาจะหยัดกายลุกขึ้นจากเตียงและเดินมาทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา ชายหนุ่มเอนหลังลงบนพนักโซฟาและผล็อยหลับไปอย่างง่ายดายเสียจนแอลล์แปลกใจ เธอไม่รู้ว่าตนทำให้เขาไม่เป็นอันหลับอันนอนทั้งคืนจนเกือบย่ำรุ่ง

เช้าวันถัดมา

แอลล์กลับมาถึงคฤหาสน์วิลสันในเช้าวันใหม่โดยคาลล์กลับมาพร้อมกัน เขาเห็นว่าหญิงสาวไม่ได้เป็นอะไรมากแล้วจึงเดินนำหน้าเข้าไปในบ้าน

"ทำไมเช้านี้ไม่เห็นผู้หญิงของคุณมาคะ หรือว่ามารอจนกลับไปหมดแล้ว เอ...หรือว่าไปรอในห้องสมุดไม่ก็ห้องนอนของคุณ" เด็กสาวแกล้งถามประชดประชัน

"เธอนี่หมกมุ่นกับผู้หญิงของฉันจังเลยนะ เป็นอะไรมากหรือเปล่า?" เขาถามเสียงเรียบและเดินตรงขึ้นบันไดไปยังชั้นสองจนกระทั่งมาถึงหน้าห้องนอนคาลล์จึงหันกลับมามองร่างบาง

"เย็นนี้ฉันจะออกไปข้างนอกเพราะมีงานต้องทำ เธออยู่บ้านและทำตัวเป็นเจ้าของบ้านและเจ้านายที่ดี ห้ามดื้อและเชื่อฟังในสิ่งที่จอห์นบอก ไม่เช่นนั้นคนที่จะเดือดร้อนก็คือมันแล้วก็เธอ" เขาออกคำสั่งเสียงจริงจังจนใบหน้าสวยเปลี่ยนเป็นบึ้งตึง

"ถ้าฉันเป็นหนึ่งในเจ้าของบ้านหลังนี้ เพราะฉะนั้นฉันมีเรื่องที่จะขอคุณ" แอลล์ตัดสินใจพูดขึ้นระหว่างที่เขากำลังหันไปเปิดประตูห้องนอนของตนเอง

"ขออะไร?"

"ห้ามพาผู้หญิงเข้ามาในบ้านได้ไหม ฉันไม่อยากเห็นผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าของคุณ แต่ถ้าคุณจะไปทำอะไรกับผู้หญิงของคุณที่ไหนก็เชิญ" แอลล์พูดออกไปตามความต้องการและความรู้สึกของตนเอง

"ดูเหมือนว่าเธอจะเข้าใจอะไรผิดนะ บ้านหลังนี้มีฉันเป็นเจ้าของแต่เพียงผู้เดียว"

"ก็คุณบอกเองว่าให้ฉันทำตัวเป็นเจ้าของบ้านที่ดีอ่ะ"

"ฉันหมายถึงดูแลแทนตอนฉันไม่อยู่"

"แต่ฉันเป็นลูกสาวของนายใหญ่ เป็นลูกสาวของเจ้านายคุณ และตอนนี้ฉันก็มีศักดิ์เป็นลูกบุญธรรมของคุณ เพราะฉะนั้นอะไรที่ฉันรู้สึกไม่สบายใจคุณก็ควรที่จะทำให้ฉันสบายใจ ไม่เช่นนั้นฉันจะเอาเรื่องนี้ขึ้นในที่ประชุมของหัวหน้ามาเฟียในวันประชุมว่าคุณทำร้ายจิตใจอะไรฉันบ้าง เผื่อว่าฉันจะได้ย้ายไปอยู่ในความปกครองของมาเฟียคนอื่น อ้อ! และฉันก็จะทำให้พวกเขาเปลี่ยนหัวหน้ากลุ่มมาเฟียคนใหม่ด้วยคอยดู"

"หยุดได้แล้ว!" คาลล์ยอมยืนฟังหญิงสาวพูดเรื่องทั้งหมดออกมาจึงได้รู้ว่าเธอไม่ได้ไร้เดียงสาเรื่องกฏระเบียบในกลุ่มมาเฟีย ทว่าตอนนี้เขากลับทำทีไม่ยี่หระต่อคำพูดเหล่านั้นแม้ลึกๆในใจจะหวาดกลัวอยู่ไม่น้อยเพราะแอลล์เป็นทายาทเพียงคนเดียวของนายใหญ่มีอิทธิพลต่อมาเฟียกลุ่มนี้มาก

"ฉันจับจุดอ่อนคุณได้งั้นหรอ?" ดวงตากลมโตจ้องมองคนตรงหน้าด้วยแววตาคาดหวังคำตอบ

"ก็ได้! ฉันจะไม่ให้ผู้หญิงคนไหนเข้ามาในบ้าน ฉันไปกินข้างนอกก็ได้" คาลล์พูดเท่านั้นก็เหยียดยิ้มมุมปากและเดินเข้าไปในห้องนอนของตนเองทันที แอลล์ได้แต่มองตามหลังผู้ชายมักมากหลายใจและไม่รู้จักพอเช่นเขาด้วยแววตาเกลียดชัง ทว่าอยู่ๆก็นึงถึงเหตุการณ์ระหว่างตนและเขาที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก่อน แม้มันจะมีความสุขมากแต่เธอก็จำเป็นที่จะต้องตระหนักแล้วว่าไม่ควรปล่อยกายให้คาลล์รุกล้ำไปมากกว่านี้

คาลล์อาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะเดินลงมาชั้นล่างเพื่อเรียกบอดี้การ์ดและแม่บ้านทุกคนเข้าประชุมพร้อมเพียงกันในช่วงสาย

"ต่อไปนี้ห้ามให้ผู้หญิงทุกคนเข้ามาในบ้านไม่ว่าจะเป็นโซเฟียหรือผู้หญิงคนอื่นๆ บอกไปว่าฉันไม่อนุญาต!" ทุกคนต่างรู้สึกแปลกใจหลังจากคาลล์ประกาศเรื่องสำคัญทว่าก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมาเช่นทุกครั้งรวมถึงเมสันและจอห์นด้วย

"ประกาศแค่นี้แหละ ออกไปให้หมด" หลังจากที่ทุกคนออกไปแล้วคาลล์ก็นึกถึงเด็กสาวเจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มขึ้นมา มันเป็นความรู้สึกแปลกๆที่เกิดขึ้นในตัวชายหนุ่มหลังจากคืนนั้นที่เขาได้มอบรสรักให้เด็กสาวได้ลิ้มลอง เขาคิดว่าการกระทำของตนจะทำให้มองหน้ากันกับแอลล์แทบไม่ติด แต่มันกลับไม่ได้เป็นเช่นนั้นเพราะหญิงสาวดูเหมือนจะไม่สนใจเรื่องที่เขาทำลงไปเลยแม้แต่น้อย เธอยังคงเรียกร้องเขาซ้ำแล้วซ้ำอีกหลายเรื่องจนน่าแปลกใจ มิหนำซ้ำยังขู่ที่จะเอาเรื่องที่เขาทำกับเธอขึ้นในที่ประชุมของมาเฟียโดยไม่รู้สึกอับอายแม้แต่น้อย

"เฮ้อ! บ้าจริง" มาเฟียหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่พร้อมกับส่ายหน้าไปมาให้กับความร้ายกาจและไร้เดียงสาในเวลาเดียวกันของแอลล์

"ในเมื่อกล้าขู่ฉันขนาดนี้ ฉันก็คงจะต้องทำให้เธอรู้จักหลาบจำบ้าง" คาลล์ยิ้มเจ้าเล่ห์ จากนั้นจึงลุกขึ้นจากโซฟาและเดินกลับขึ้นไปหาหญิงสาวบนห้องนอน

ประตูห้องของแอลล์ถูกเปิดไว้เพราะหญิงสาวไม่ได้คิดอะไรมากเนื่องจากตอนกลางวันแม่บ้านก็เดินขึ้นเดินลงทำความสะอาดอยู่แล้ว คาลล์หมุนลูกบิดประตูเปิดออกและถือวิสาสะเดินเข้าไปก็เห็นว่าหญิงสาวกำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงนุ่ม

"เธอรู้มั้ยว่าฉันทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ตำแหน่งมาเฟียใหญ่นี้มา คิดหรอว่าฉันจะปล่อยให้เด็กอายุแค่สิบแปดปีอย่างเธอมาทำให้ฉันเสียตำแหน่งไปง่ายๆ" คาลล์พึมพำออกมาระหว่างที่เดินเข้ามาใกล้ร่างบอบบาง เขาจ้องมองใบหน้าสวยจิ้มลิ้มด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย ทั้งความเรียบเฉยที่แอบแฝงด้วยเล่ห์เหลี่ยมและความโกรธแค้น ทว่าสุดท้ายแล้วความงดงามของดอกไม้ดอกนี้กลับทำให้แววตาของมาเฟียหนุ่มอ่อนโยนลงในที่สุด