"อึก! ฮือ..." ทันใดนั้นเเอลล์ก็ร่ำไห้ออกมาอย่างไม่อาย ทีแรกคาลล์คิดว่าหญิงสาวแค่กำลังใช้มารยาร้อยเล่มเกวียนทว่าน้ำตากลับกำลังอาบแก้มนวลทั้งสองข้าง
"เป็นบ้าอะไรอีก!" หัวใจแกร่งดั่งภูผาที่ไม่เคยสนใจความรู้สึกของผู้หญิงคนไหนกลับรู้สึกกระตุกวูบเพราะหยดน้ำตาของเด็กสาวที่ขึ้นชื่อว่าเป็นลูกบุญธรรมของตนนั่นเอง คาลล์ก้าวขาออกจากร่างบางด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่ายทำให้คนตัวเล็กรีบหยัดกายลุกขึ้นนั่งและดึงผ้าห่มมาคลุมกายเปลือยเปล่าของตนเองไว้พร้อมกับร่ำไห้สะอึกสะอื้นปริ่มว่าจะขาดใจลงเสียให้ได้
"ฉันเกลียดคุณ!"
"ฉันก็ยอมหยุดแล้วนี่ไง เธอจะเกลียดฉันเพื่ออะไร?" คาลล์น้ำเสียงอ่อนลงแม้จะนึกหงุดหงิดกับคำพูดของเด็กสาว เขาได้แต่ยกมือขึ้นมาเท้าเอวและจ้องมองคนตัวเล็กที่นั่งร่ำไห้สะอึกสะอื้นอยู่
"หยุดร้องไห้แล้วก็พูดกันให้รู้เรื่อง เธอจะร้องให้มันได้อะไรขึ้นมา?" คนตัวโตทิ้งตัวนั่งลงบนที่นอนนุ่มทำให้เอลล์เบือนหน้า
