"งั้นก็เริ่มเลยสิ เริ่มจากเลิกทำหน้าบึ้งแบบนี้ใส่ฉันก่อนเพราะมันทำให้ฉันอารมณ์เสีย" คาลล์พูดจบก็วางช้อนข้าวต้มลงและยกมือขึ้นมากอดอกเพื่อจ้องมองใบหน้าของเด็กสาวที่ยังคงบึ้งตึงอยู่
"จะให้ฉันทำหน้ายิ้มแย้มได้ยังไงในเมื่อฉันเกลียดคุณ!" หญิงสาวพูดออกไปตามที่ตนเองคิดโดยไม่นึกถึงผลที่จะตามมาเลยแม้แต่น้อย
"งั้นหรอ จะเอาแบบนั้นก็ได้นะ ดีเหมือนกันเพราะวันนี้ฉันไม่มีงานต้องทำ เพราะฉะนั้นฉันจึงอยากพักผ่อนอยู่บนห้องคนเดียวจนถึงพรุ่งนี้เช้า ห้ามไปกวนฉันเด็ดขาด" มาเฟียหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปากพร้อมทั้งหยัดกายลุกขึ้นจากเก้าอี้ เขาเดินตรงไปยังบันไดโดยที่แอลล์ได้แต่มองตามหลังชายหนุ่มจนเขาเดินพ้นขอบบันไดขั้นสุดท้ายไป
"บ้าเอ๊ย!" หญิงสาวได้แต่กำมือทั้งสองข้างไว้แน่นด้วยความหนักใจ เธอค่อยๆคิดหาทางออกด้วยตนเองโดยการเดินวนไปวนมารอบๆโต๊ะอาหารอย่างครุ่นคิด
"หรือว่า...จะให้จอห์นซื้อมาให้" แอลล์ผุดยิ้มมุมปากขึ้นมาและ
