Chapter.14 เอาท์ดอร์Nc20+++
“เลิกยิ้มอัปลักษณ์แบบนั้นได้แล้ว!”
มาเฟียหนุ่มเพ่งแววตาดุใส่
ตุ่บ
ว่าพลางโยนถุงกระดาษลงกลางเตียงนอนจนกล่องสมาร์ทโฟนทะลักออกมา
“ว้าว ..นี่ของฉันหรือคะ?”
“ใช่ พอใจยัง?”
“ขอบคุณค่ะ” เธอพนมมือแนบอกพร้อมกับย่อตัวทำท่าทะเล้น พอจะฉีกยิ้มกว้างก็ต้องรีบหุบลง
..รอยยิ้มของเธอมันน่ารังเกียจสำหรับเขา
โลเรนโซ่ย่นคิ้วขึ้นเมื่อรู้สึกหงุดหงิดและหมั่นเขี้ยวเธอในที
“ไปถอดชุดสีชมพูปัญญาอ่อนนั่นออกด้วย!!”
“ทะ ทำไมคะ น่ารักออก”
“ฉันไม่ชอบ บอกให้เปลี่ยนก็ต้องเปลี่ยนซะ! เสร็จแล้วตามฉันมานี่” เขาออกคำสั่งพร้อมดีดนิ้วดังเปาะ
แล้วเดินออกไป
“จะพาฉันไปไหนคะ?”
“ถามมากน่า จะพาไปเปิดหูเปิดตา ไม่ฆ่าตายคาป่าหรอก”
“ค่ะ ได้ค่ะ”
เธอรีบวิ่งหายเข้าไปหยิบชุดเดรสยาวสีดำมาสวมใส่อย่างจำใจ ก่อนไปไม่ลืมคว้าเอาสมาร์ทโฟนหนึ่งเครื่องติดมือขณะสับเท้าวิ่งตามร่างสูงใหญ่เดินล้วงกระเป๋ากา
