เสียงของลุงเสือที่ดังขึ้นเหมือนระฆังช่วยชีวิต ทำให้ผมรีบเดินลงมาจากห้อง เพราะกลัวไอ้อาร์ตจะซักไซ้ยืดยาว
เสร็จจากกินข้าวเย็นด้วยกันสามคน ลุงเสือก็เกิดไอเดียบางอย่าง
“เดี๋ยวตอนค่ำๆ พ่อจะสั่งอาหารกับเครื่องดื่มมาจัดเลี้ยงเล็กๆ ที่สวนหลังบ้านดีมั้ยวะ”
ลุงเสือขอความเห็น
“ว้าว... ดีครับพ่อ บ้านเราเงียบมานานแล้ว”
อาร์ตดีใจ มันคงอยากเลี้ยงต้อนรับการมาถึงของผม ช่างน่าเสียดายที่เวลาของเราคลาดกัน จะมีเวลาอยู่ด้วยกันก็แค่เพียงคืนนี้เท่านั้น เพราะว่าพรุ่งนี้เช้าผมจะต้องกลับกรุงเทพฯ แต่เช้า
ในเวลาต่อมา
เมื่อเวลาล่วงเลยมาถึงตอนค่ำ ผมทอดสายตามองรถกระบะของลุงเสือที่กลับเข้ามาในบ้าน หลังจากออกไปซื้อเครื่องดื่มที่ร้านค้าในตลาด เอามาตั้งวงสังสรรค์กันในบ้าน
ที่โต๊ะไม้ริมชานเรือนที่มีต้นชมพู่ยืนกิ่งก้านขึ้นมาเป็นร่มเงากันน้ำค้าง เราสามคนนั่งดื่มและพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ท่ามกลางแสงจันทร์กระจ่างของคืน
