"ไปหาพ่อเถอะลูก" หญิงวัยกลางคน ที่เธอเรียกว่าแม่ ค่อยๆ พยุงลูกสาวให้ลุกขึ้น นางรู้ดีว่าลูกสาวคงทำใจกับเรื่องนี้ได้ยาก
"แม่คะ พ่ออยากจะพูดอะไรกับน้อง" ความเสียใจอีกหนึ่งอย่างที่ไม่น้อยไปกว่าการสูญเสียพ่อ..ก็คือไม่ได้ยินคำสั่งเสียก่อนที่ท่านจะหมดลมหายใจ
"มันผ่านไปแล้วลูก หนูอย่าคิดมากนะ" แก้วกานดาต้องได้ทำตัวให้เข้มแข็งและปลอบใจผู้เป็นลูก ถึงแม้นางจะไม่มีความรักให้สามีเลย แต่ก็อยู่กับเขามาหลายปี ความผูกพันมันก็ต้องมีบ้าง
"แม่..น้องจะทำยังดี" ถ้าจะให้ทำใจเรื่องนี้มันคงยาก..เป็นไปได้เธออยากจะตายตามผู้เป็นพ่อไปเลยด้วยซ้ำ แต่ยังมีห่วงอีกอย่างหนึ่งก็คือแม่
พอยืนขึ้นได้ขาเรียวก็ก้าวเดินตามแม่และพี่สาวมาที่ห้องดับจิตของโรงพยาบาลนั้น
"ลูกขอโทษ น้องเป็นลูกที่ไม่ดีมากเลยใช่ไหม ลมหายใจสุดท้ายของพ่อ..ลูกก็ไม่ได้อยู่ตอนนั้น" อัปสรสุดาไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรออกไปบ้าง แต่คำที่เธอพูดออกมา มันทำให้พี่สา
