ไฟแค้น

บทที่ 3

"อืมม..?" พอลูกน้องปิดประตูเท่านั้นแหละ สิงหราชก็ออกลาย โดยการกดท้ายทอยของเธอเข้ามาหาริมฝีปากหนา

แล้วก็บดขยี้มัน.. อย่าเรียกว่าจูบเลยเพราะเขาดูดรุนแรงมาก

จะขัดขืนก็ไม่ได้ ด้วยแรงของเธอที่มีน้อยกว่า และด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ในร่างกายที่มันกำลังทำงาน

มือเรียวจิกลงที่แผ่นอกกว้าง อาจจะมีผลักออกบ้าง แต่รวมๆ แล้วคือขย้ำมากกว่า

ลิ้นหนาซุกซนสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากแบบจงใจ เขาสำรวจทุกซอกมุมในโพรงปากนั้น

ทีแรกคิดว่าจะแกล้ง..แต่พอได้รับรสความหอมหวาน ชายหนุ่มก็เริ่มเผลอไผล ไม่อยากจะปล่อยจูบออก

"อืมมม!!" หญิงสาวเริ่มดิ้นอีกครั้งเมื่อถูกมือของเขาสัมผัสกับพื้นที่สงวน.. เพราะความตกใจเธอรีบหนีบขาเข้าหากัน

แต่ก็สู้แรงของเขาไม่ได้ แค่มือข้างเดียวก็สามารถที่จะล่วงล้ำเข้าไปด้านใน

รวมทั้งชุดที่เธอสวมใส่อยู่มันก็ง่ายต่อการสัมผัสมาก

หึ..เต็มไม้เต็มมือ.. พอฝ่ามือนั้นแนบลงกับเนินน้องสาว มันก็ทำให้เขาพึงพอใจมาก

นิ้วแกร่งเริ่มทำงานโดยการ แหย่ผ่านขอบกางเกงชั้นในตัวบางนั้นเข้าไป

"อืมมม!?" อัปสรสุดาไม่รู้ว่าจะตกใจอันไหนก่อนดี มือด้านบนที่กำลังขยำหน้าอก หรือนิ้วของมืออีกข้างที่ตอนนี้เขาได้ส่งมันเข้าไปในร่องคับแคบ

ส่วนปากก็ยังไม่เป็นอิสระ..หญิงสาวโดนเขาพันธนาการไว้ทั้งร่างกาย

คนตัวเล็กเริ่มดิ้นแรงขึ้นจนสิงหราชทนไม่ไหว เพราะไม่เคยมีใครปฏิเสธ ชายหนุ่มก็เลยกดเธอลงที่โซฟาตัวที่ใช้นั่งอยู่นั่นแหละ

"ปล่อยนะ!!" จังหวะนี้ปากของเธอก็ได้เป็นอิสระ "คุณจำฉันไม่ได้หรือไง" หญิงสาวยอมเผยตัวเอง เพราะถ้าเขารู้ว่าเป็นเธอคงจะรีบปล่อย

แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สนใจคำที่เธอพูดออกมาเลย..ใบหน้าหล่อคมซุกไซร้ซอกคอระหง..เพื่อสูดดมความหอมกลิ่นกายของอีกฝ่าย

"ไม่นะ!!" อัปสรสุดาดูแล้วว่าเขาคงไม่หยุดอยู่แค่นี้ เพราะตอนนี้มือหนาได้ยกชายกระโปรงตัวที่ลูกน้องของเขาให้สวมใส่..ขึ้นมาจนถึงสะโพก

"คุณสิงหราช..หยุดเดี๋ยวนี้นะ!"

ไม่เคยมีใครเรียกชื่อเขาเต็มแบบนี้มานานแล้ว ถ้าไม่เรียกเสี่ยก็คือเรียกคุณสิงห์

และมันก็ได้ผล..เธอสามารถทำให้เขาหยุดได้

"อุ๊บ.." หญิงสาวชันเข่าขึ้น แบบจงใจให้มันถูกกล่องดวงใจ.. ชายหนุ่มถึงกับชาไปทั้งตัว.. แต่ก็ไม่กล้าแสดงอาการอะไรออกมาให้เห็น

เพียงไม่นานเธอก็เป็นอิสระ อัปสรสุดารีบถอยออกห่างจากตัวเขา พร้อมกับจัดเสื้อผ้าของเธอให้เรียบร้อย

"ฉันแค่อยากจะมาคุยกับคุณ เรื่องที่เราคุยกันค้างไว้วันนั้น"

"ว่ามา" ตอนนี้จะขยับยังไม่ได้เพราะจุก

"คุณพ่อของฉันท่านไม่สบายมาก..ฉันขอให้คุณคืนชุดมรกต ที่เป็นมรดกประจำต้นตระกูลของฉันมาได้ไหม" ต้นตระกูลของพ่อเธอเป็นถึงเจ้าขุนมูลนาย และชุดมรกตนั่นก็ได้รับพระราชทานมา มันเป็นหน้าเป็นตาของวงศ์ตระกูล แต่ต้องเสียไปเพราะเสียรู้ผู้ชายคนนี้ จนหมดสิ้นทุกอย่าง..

"มรกตชุดนั้น ราคามันถึงกับตีค่าไม่ได้ เธออย่าบอกนะ ว่าจะเอาตัวของตัวเองมาแลกกับมัน"

"ถ้าอวัยวะในร่างกายของฉันส่วนไหนที่คุณต้องการ ฉันยินดีมอบให้คุณ" ในเมื่อตัวของเธอเขาก็ไม่อยากจะได้ ไม่ต้องพูดถึงเงินทองเลย ถ้างั้นก็เสนออวัยวะในร่างกายนี่ล่ะ

"หึหึ..เดี๋ยวนะขอขำแป๊บหนึ่ง" จะขำแรงก็ไม่ได้เพราะมันสะเทือนลงไปถึงกล่องดวงใจ ที่ชายหนุ่มขำ..คือเขาจะเอาอวัยวะของเธอมาทำไม

"คุณอาจจะเห็นมันเป็นเรื่องตลก แต่สำหรับชีวิตครอบครัวของฉันแล้วมันไม่ตลกเลยนะคุณ" เพราะตอนนี้พ่อของเธอ ไม่รู้ว่าจะอยู่ได้นานสักเท่าไร

"ได้ข่าวมาว่าเธอเป็นแค่ลูกสาวอนุไม่ใช่เหรอ"

"คะ?..เอ่อ..ค่ะ" ตอกย้ำกันเข้าไปคำนี้..ถึงแม้ว่าเป็นลูกสาวอนุภรรยา แต่นั่นก็พ่อของเธอนะ..คำๆ นี้เธอได้ยินมาเกือบทั้งชีวิต จะได้ยินจากปากเขาอีกสักคนมันจะเป็นไร

"เผอิญว่าฉันไม่ต้องการลูกเมียรอง ถ้าเธอทำให้คุณฟ้า มาเป็นเมียฉันได้ รับชุดมรกตนั้นคืนไปได้เลย" และอีกสิ่งที่เขาต้องการจาก..คุณากรพ่อของเธอก็คือ ลูกสาวอันเป็นที่รัก..นั่นก็คืออัจฉราภรณ์ผู้เป็นพี่สาว

ทีแรกเขาคิดว่าเป็นเธอ ก็เลยเสนอเงินก้อนใหญ่ให้ แต่ก็ถูกเธอปฏิเสธแบบไม่ใยดี..แต่พอให้ลูกน้องสืบลึกเข้าก็เลยรู้ว่า ไม่ใช่ผู้หญิงคนนี้ ที่เป็นดวงใจของมัน

"แต่พี่ฟ้า..เอ่อ" ฟ้าคือชื่อเล่นของพี่สาวเธอ ส่วนอัปสรสุดามีชื่อเล่นว่าน้อง ..พี่สาวของเธอหัวสูงจะตาย ถ้าให้มาทำเรื่องแบบนี้คงไม่

"คุณจะไปไหน" ในขณะที่หญิงสาวกำลังใช้ความคิดอยู่นั้น คนตัวสูงก็ได้ลุกขึ้นจากที่นั่งอยู่

"เมื่อไรที่เธอให้คำตอบฉันได้..ค่อยมาเจรจากัน"

"เดี๋ยวก่อนสิคะ" หญิงสาวรีบเดินตามออกไป แต่ก็ถูกลูกน้องของเขากีดขวางไว้ก่อน

"อีกสองวัน..ฉันสัญญาว่าฉันจะทำตามที่คุณต้องการให้ได้" เธอได้แต่ตะโกนตามหลังเขาไป ถึงแม้ว่าจะไม่มั่นใจเลยก็ตามที..