อลิสาถามบุตรสาวซึ่งใบหน้าของเธอดูไม่สู้ดีนัก อรอิสราเหมือนเป็นกังวลอะไรบางอย่างและดูเหมือนเธอกำลังตัดสินใจอะไรอยู่
“แม่คะ...แม่เห็นอดัมส์ไหมคะ คือ...เขาออกไปข้างนอกตั้งนานแล้ว ป่านนี้เห็นยังไม่กลับมาเลยค่ะ”
“อดัมส์หรือจ๊ะ” อลิสากล่าวด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม “เมื่อตอนเย็นแม่เห็นเขาออกมาขอเต็นท์จากพนักงานของรีสอร์ทน่ะ เขาบอกแม่ว่าเขาอยากไปกางเต็นท์รับลมที่ชายหาดทางโน้น”
เธอชี้นิ้วไปยังแนวชายหาดทอดยาวที่คืนนี้อาบด้วยแสงนวลของพระจันทร์เต็มดวง
“แม่นึกว่าลูกจะไปนอนที่เต็นท์ด้วยกันกับเขาซะอีกนะ”
“เอ้อ...หนูกำลังจะไป...เอ้อ...ค่ะแม่”
“เรนี่” อลิสาจับมือบุตรสาวและบีบเบา ๆ พร้อมทั้งยิ้มให้ “ตอนแรกแม่ก็คิดว่าอดัมส์คงไม่ชอบนอนในที่พักที่ทางรีสอร์ทจัดให้กระมัง แต่...ตอนนี้แม่สงสัยว่ามีอะไรที่ลูกกับเขาไม่เข้าใจกันหรือเปล่า”
หญิงสาวเงียบไปชั่วครู่ เธอรู้ว่ามารดาสามารถจับความผิดปกติและยิ่งเป็นความรู้ส
