ตอนที่ 1 คนที่รักกันนาน ๆ ทำแบบไหน?

1469 คำ

สาวสวยนั่งกดโทรศัพท์หาคนรักรอบที่เท่าไหร่ของวันก็ไม่อาจนับได้ ‘เรนนี่’ หญิงสาวเจ้าของส่วนสูงร้อยหกสิบห้าเซนติเมตร ผิวขาวเนียนอมชมพู ผมตรงดำขลับสลวยรับกับโครงหน้าเรียวธรรมชาติที่ใครมองก็ต้องถูกสะกด ด้วยดวงตากลมโตที่ถูกล้อมด้วยแพขนตาหนางอนโดยไม่ต้องดัด จมูกโด่งรั้นเชิดขึ้นเล็กน้อย ริมฝีปากเป็นกระจับอวบอิ่มกำลังเม้มปากอย่างโมโห คิ้วเรียงสวยขมวดเมื่อคนปลายสายไม่ยอมรับ มือเรียวเล็กกดเบอร์เดิมซ้ำอีกรอบ ทว่าคนปลายสายก็ยังคงไม่ยอมรับเช่นเดิม “จะมีโทรศัพท์ไว้ทำไมถ้าจะติดต่อยากขนาดนี้ เอ๊ะ หรือจะติดงานด่วน” เจ้าของหน้าอกคัพซีค่อนไปทางดีหน้างอบ่นกับตัวเอง “หึ๊ย! แต่คนรายงานมาว่าว่างนี่ คิดถึงจะแย่อยู่แล้วนะ!” เธอลงทุนจ้างคนในบริษัทของคนรักให้คอยสอดส่อง คนทางนั้นก็บอกว่าวันนี้เขาว่าง ตารางงานไม่มีและเขาก็หยุดงาน หยุดงานไปไหนก็ไม่ยอมบอก โทรไม่รับแบบนี้มันน่าเป็นห่วงมาก…. เรนนี่อยากเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้งให้รู้แล้วรู้รอด สุดท้ายก็ตบไฟเลี้ยวเข้าข้างทาง มองรอบ ๆ ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจเดินไปหยุดหน้าตึกแถวสองคูหาสามชั้น หน้าร้านมีขนมกำลังจัดวางโดยคุณป้าคนหนึ่ง “ป้าขา หนูขอยืมโทรศัพท์หน่อยได้ไหมคะ พอดีแบตหนูหมด” หญิงสาวในชุดเดรสสีดำยาวถึงเข่าแจกรอยยิ้มหวาน “อย่าคุยนานนะตังค์จะหมด” ป้าแกยื่นโทรศัพท์รุ่นกลางเก่ากลางใหม่ให้คนรุ่นลูก เรนนี่รับมาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ก่อนโทรสูดหายใจเข้าลึก ๆ แอบลังเลว่าควรทำแบบนี้ดีไหม อยากคืนโทรศัพท์แล้วเดินกลับขึ้นรถ ทว่ามือเจ้ากรรมดันไวกว่ากดโทรออก “ฮัลโหลครับ” เสียงเรียกจากปลายสายทำเอาคนสวยอ่อนแรง “…..” เรนนี่ยังคงเงียบเพราะอึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้น “ไม่พูดวางนะครับ” น้ำเสียงนั้นไม่แสดงความหงุดหงิดหรือไม่พอใจ เขาแค่วางสายเท่านั้น ตู๊ด… เรนนี่ยื่นโทรศัพท์คืนเจ้าของ กระบอกตาร้อนผ่าวขึ้นมากะทันหัน ความรู้สึกเจ็บกระแทกเข้ากลางอก ตระหนักได้ว่าตัวเองไม่ใช่คนที่เขาอยากคุยด้วย “โทรไม่ติดเหรอ โทรอีกทีสิ ป้าจัดร้านก่อน” ป้าแกบอกส่ง ๆ ก่อนจะหายเข้าไปในร้านและออกมาพร้อมขนม “ไม่เป็นไรค่ะ คนปลายสายน่าจะติดงาน ป้าทำขนมพวกนี้เองหมดเลยเหรอคะ” หญิงสาวกลั้นน้ำตาไว้พยายามหาเรื่องอื่นมากลบเกลื่อน บางทีคุณภามอาจจะว่างตอนสายนี้พอดี… “อยากชิมละสิ อะ ๆ ป้าให้ลองชิมไม่คิดตังค์ อร่อยค่อยซื้อ ป้าทำขนมขายมาตั้งแต่สาว ๆ อร่อยแน่นอน” ขนมตาลถูกยื่นให้หญิงสาว “อร่อยมากค่ะ ฮึก” เรนนี่รับมากินทีเดียวหมดทั้งอัน หวังให้ของกินช่วยฮีลใจ แต่มันกลับไม่เป็นไปตามนั้น สุดท้ายก็ร้องไห้ออกมาอย่างห้ามไม่ไหว “อ้าวเฮ้ย! อร่อยจนร้องไห้เชียวเหรอ” ร่างอวบเล็กน้อยหยุดการทำงานเพื่อทักอีกฝ่าย สายตาคนผ่านโลกมามากอ่อนลง “ฮึก ค่ะ อร่อยมาก หนูขอหลาย ๆ ถุงเลยค่ะ” มือน้อยเช็ดน้ำตาครั้งแล้วครั้งเล่า ฝืนยิ้มและสั่งขนมต่อ คนเดินผ่านไปมามองหญิงสาวบ้าง เดินเบียดบ้างเพราะทางหน้าร้านอยู่ในจุดทำเลทอง ป้าแกจึงดึงคนที่ร้องไห้จนไหล่สั่นมานั่งข้างร้าน “มานั่งตรงนี้ก่อน ๆ เป็นอะไรไหนเล่ามา คิดเสียว่าป้าเป็นหมูเป็นแมวก็ได้” “ฮือ ๆ ป้าหนูเหมือนจะถูกทิ้งอีกไม่นานนี้ ฮึก แต่หนูไม่อยากเสียเขาไปค่ะ ฮือ ๆ เขาหล่ออะ ฮือ เขาดีมากด้วย ฮึก ๆ” พอได้ร้องก็ร้องจนคนมองสงสาร “ดีแล้วทำไมมาอยู่สภาพนี้ เฮ้อ หนุ่มสาวสมัยนี้รักเลิกกันง่ายไม่รู้จะช่วยยังไง” แกไม่ได้พูดอะไรมาก เพียงแค่นั่งลูบหลังคนใกล้อกหักเท่านั้น ผ่านไปได้สักพักเรนนี่ถึงได้สติ เช็ดน้ำตาพร้อมกับแกะขนมตาลเข้าปาก ถึงจะเศร้าแต่ขนมเข้าปากไม่หยุด “ฮึก แค่ให้ขนมหนูกินฟรีก็ดีมากแล้วค่ะ แล้วป้ามีสามีไหมคะ” คนเศร้าชวนคุยไปเรื่อย “ป้านี่อยู่กับผัวมาสามสิบปีแล้ว อยู่กินกันตั้งแต่อายุยี่สิบ” ป้าแกเล่าด้วยรอยยิ้ม พลอยให้คนเศร้ายิ้มตาม “โห น่าอิจฉาจัง หนูอยากมีคนที่อยู่ด้วยไปจนแก่ ป้าทำยังไงถึงอยู่กันได้นานขนาดนี้คะ คงจะรักกันมากเลยใช่ไหม” ผิดกับเธอ คบกันมาสามปีก็เริ่มมีปัญหาแล้ว “ตอนแรกไม่ได้ตั้งใจเอามันเป็นผัว มันปีนผิดห้องเลยได้กัน พ่อแม่เจอก็ให้ผูกข้อมือจนอยู่กันมาถึงทุกวันนี้ ไม่รู้รักไหม แต่ยังอยากตื่นมาเจอหน้ากันทุกวัน อยากเจอไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์แค่ไหน อยากด่าตอนมันกวนตีน อยากบิดหูให้ขาดตอนมันแอบหลับจนลืมดูขนม ต่อให้บางวันไม่มีข้าวกินหรือตอนนี้ ป้าก็ยังรู้สึกดีที่มีมันอยู่ด้วย” เรนนี่นั่งฟังแล้วเหมือนได้ยินป้าแกบอกรักสามีซ้ำ ๆ คนรักกันเป็นแบบนี้เองสินะ เขาจะรู้สึกอยากเจอเธอในทุกวันไหมนะ… “โห คำบอกรักที่ไม่มีคำว่ารัก แล้วลุงแกอยู่ไหนคะตอนนี้ งื้อ อยากได้แบบนี้บ้าง” “นอนอยู่โน่นไง ป้าเลยไม่อยากให้มันขวางมือขวางตีน มันแก่แล้วเงอะงะ ป้ายังแข็งแรง” แกชี้ไปยังลุงคนหนึ่งที่นอนหลับตาในมือถือหนังสือพิมพ์ “ป้าห่วงลุงละสิ” คนฟังรับรู้ได้ผ่านน้ำเสียงและสายตา คนเรารักใครมันปิดไม่มิดหรอก เช่นเดียวกันกับคนไม่รักนั่นแหละ…. “ห่วงอะไรมัน ป้าไม่ห่วงคนปากมากอย่างมันหรอก” “เมียจ๋าอย่าเสียงดังสิจ๊ะ แม่ค้าคนสวยต้องยิ้มหวาน ๆ ถึงจะขายดี จริงไหมนังหนู” เสียงชายสูงวัยทักท้วง รีบเก็บหนังสือพิมพ์แล้วมาบีบไหล่ให้เมียรัก “ป้ากับลุงน่ารักมากเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ ไว้วันหลังหนูจะมาอุดหนุน หนูชื่อเรนนี่นะคะ” เห็นคนรักกันแล้วใจฟู อยากมีชีวิตแบบนี้บ้าง “ชื่อกะแหร่งมาก ป้าชอบ” ป้าอารมณ์ดีหัวเราะชอบใจ “ป้าชมใช่ไหมคะ” ฟังเพลงแปลก ๆ อย่างไรชอบกล แต่เรนนี่ไม่ถือสาอะไร รู้สึกขำเสียมากกว่า “ชมสิวะ ป้าชื่องามผัวป้าชื่อเข้ม ขอให้ทำใจได้ไว ๆ สวยขนาดนี้มาร้องไห้เพราะผู้ชายทำไม ถ้าป้าหน้าแบบนี้คงมีผัวเป็นพรวน” ป้าแกกดเครื่องคิดเลขไม่นานก็ยื่นให้ เป็นการบอกราคา เรนนี่รีบหยิบเงินจ่าย ส่วนลุงเข้มหน้าตึงเบา ๆ ก่อนจะหอมแก้มป้างาม “ใครจะยอมเมียจ๋า หน้าไหนก็ให้มีพี่คนเดียวจ๊ะ ถ้าไม่ชอบใครจะปีนหา” ไอ้เข้มไม่ยอมหรอก ถึงจะแก่แต่ยังมีแรงอยู่ “เหอะ พี่ปีนผิดก็พูดเถอะ ฉันจะคุยกับหนูเรนนี่ ไปนอนพักเลยไป” แกไล่ผัวปากมากด้วยหน้ายิ้มแย้ม “พูดจริงก็ไม่เชื่อ เมียลุงชอบน้อยใจ ตั้งแต่สาวจนแก่หาว่าลุงไม่รัก พี่รักงามคนเดียวแท้ ๆ” คนรักเมียหน้าตูมเดินหนีอย่างแง่งอนประหนึ่งวัยรุ่น “ป้าเขินด้วย ป้าก็รู้ใช่ไหมว่าลุงรักป้ามาก” “รู้สิ ถ้าไม่รู้จะกันมาป่านนี้เหรอ พูดให้มันง้อไปอย่างนั้นแหละ ป้าชอบ ใครใช้ให้มันเชื่อ ฮ่าฮ่า” คนหลงผัวตั้งแต่วัยรุ่นพูดไปหัวเราะไป “ตัวแม่ตัวมัมที่แท้ทรู ไอดอลหนูเลยค่ะ” เรนนี่ยกนิ้วให้ “เอานี่ไปด้วยป้าแถมให้ คราวหน้าแวะมาใหม่นะ ป้าชอบคุยกับคนหน้าตาระดับเดียวกัน” แม่ค้าใจดีหยิบขนมหลายอย่างใส่ถุงแถมให้อย่างถูกชะตา เรนนี่หัวเราะร่วนอีกครั้งหลังจากเพิ่งเสียน้ำตามาหมาด ๆ พอกลับเข้ามานั่งในรถ รอยยิ้มก็ค่อย ๆ เลือนหาย เธอมองแหวนคู่ที่นิ้วนางข้างขวาก่อนจะร้องไห้อีกรอบ ป่านนี้คนซื้อแหวนจะรู้ไหมว่าเธอกำลังร้องไห้เพราะเขา….

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more