ตอนที่ 8 เคยถูกทิ้งเหมือนกัน
1697 คำ
จากร้านอาหาร เรนนี่จำต้องย้ายมาเดินเล่นในสวนสาธารณะเพราะไม่อยากฝืนนั่งคุยกับนิสาต่อ ยิ่งได้ฟังความคิดยิ่งอยากถอยห่าง ตัวเองมาทีหลังแท้ ๆ กล้าพูดคำเหล่านั้นออกมาได้ยังไง บอกว่าเธอแค่อยู่ให้เป็นเหรอ ผู้หญิงคนนั้นนึกอย่างไรถึงพูดออกมา เรนนี่ไม่เข้าใจเลย
“หึย! เจอแต่คนอะไรไม่รู้ ต๊องหรือไงชวนอยู่แบบสามคน แค่คิดก็ปวดหัวรอแล้ว” เรนนี่อยากกรี๊ดใส่หน้านิสา ถ้าต้องอยู่แบบนั้นไม่มีผัวดีกว่า
หญิงสาวนั่งส่ายหน้าก่อนที่สายตาจะเห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังวิ่งหนีสุนัขตัวเล็ก
หงิง หงิง บ๊อก ๆ บ๊อก ๆ
หมาตัวเล็กใบหน้าย่นสีขาวกำลังวิ่งพร้อมกับเห่าตามหลังหญิงสาวรูปร่างเล็กคนหนึ่ง เจ้าสัตว์สี่ขาพยายามวิ่งล้มลุกหลายรอบจนเรนนี่ทนไม่ไหว เธอรีบเข้าไปอุ้มเจ้าตัวเล็ก
“น้องคะ! ลืมลูกหมาค่ะ” เรนนี่ตะโกนเสียงดังจนอีกฝ่ายหยุดวิ่ง แต่แทนที่จะรีบเดินกลับมารับ หญิงสาวคนนั้นกลับตะโกนกลับมาด้วยประโยคที่ทำให้เรนนี่โมโห
“ไม่ใช่ของหนูพี่ นี่มันหมาไอ้เหี้ยนั่นเอามาหลอกให้เลี้ยงเพราะอยากมีเวลาไปหากิ๊ก หนูไม่เลี้ยงมันแล้ว”
หญิงสาวพูดโดยไม่สนใจความรู้สึกของสัตว์เลี้ยงตัวน้อย เพราะมันคือหมาที่แฟนเก่าเพิ่งซื้อมาให้เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว
“เลิกกันแล้วทำแบบนี้ได้เหรอ หมามันไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลยนะ ถ้าไม่อยากเลี้ยงก็หาบ้านใหม่ให้สิ ไม่สงสารมันเลยเหรอ”
ลูกหมาตัวแค่นี้เอามาปล่อยทิ้งเลยเหรอ โคตรใจร้ายเลย
ลูกหมาน้อยมองไปทางเจ้าของตาละห้อย เรนนี่ทนไม่ไหวกระชับอ้อมแขนให้แน่น พร้อมทั้งลูบลำตัวเป็นการปลอบใจ
“พี่สงสารก็เลี้ยงมันเองดิ ก็หนูไม่อยากเห็นหน้ามันอะ เกลียดไอ้เหี้ยนั่น!” พูดจบก็สะบัดหน้าหนี วิ่งไปขึ้นรถแล้วขับออกไปอย่างไม่สนใจไยดี
“เฮ้ย! น้องอย่าเพิ่งไป” ทิ้งไว้แบบนี้เธอจะทำอย่างไร เธอไม่เคยเลี้ยงหมามาก่อน
บ๊อก! บ็อก!
เรนนี่กับลูกหมาตัวน้อยยืนงง ๆ มองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจ พยายามเรียกก็แล้วแต่รถคันนั้นไม่มีทีท่าจะเลี้ยวกลับมา
“ทำไมแกเหมือนเรนเมื่อก่อนเป๊ะเลย งื้อ ไม่ร้องน๊าคนเก่ง เรนจะเลี้ยงแกเอง” เจ้าของใบหน้าสวยลูบหัวอย่างสงสาร พลันคิดไปว่าเธอก็เคยมีสภาพแบบนี้ แต่โชคดีกว่าตรงที่ความรู้สึกรักมันดันหายไป
หงิงหงิง
ลูกหมาน้อยตาเศร้าชวนให้เรนนี่นึกสงสารจับใจ มนุษย์เราใจร้ายมาก พอไม่ถูกใจก็ทิ้งกันง่าย ๆ ไม่คิดถึงฝ่ายถูกทิ้งบ้างเลย
“ต่อไปแกชื่อพิกซี่ โอเคไหม พิกซี่น้อยของเรนนี่”
เห็นแล้วอดใจไม่ไหว ถือว่านี่คือเรื่องน่ายินดีที่สุดต้อนรับ เรนนี่คนใหม่
ตึ๊ง
‘เค้าจะเอามะม่วงไปฝาก มะรืนแวะมาที่บ้านด้วย’
ข้อความจากตี๋ ลูกชายลุงหนึ่งพี่ชายพ่อ ลูกพี่ลูกน้องที่สนิทกับเธอมากที่สุด
หญิงสาวไม่ได้ตอบกลับข้อความแต่เลือกจะโทรไปหาแทน ตี๋เป็นหลานชายคนเดียวของตระกูล แต่ชอบทำสวนเหมือนพ่อ ลุงหนึ่งมีสวนผลไม้ในจังหวัดจันทบุรีหลายร้อยไร่ บ่อยครั้งจะเอาผลไม้กับผักปลอดสารพิษมาฝากคนที่บ้าน
“ตี๋มากี่วัน รออยู่งานวันเกิดย่าเลยไหมอะ” เรนนี่รอไม่นานคนปลายสายก็รับ
“ไม่อยากอยู่เท่าไหร่ แต่คงต้องอยู่” ตี๋ทำเสียงเบื่อหน่าย เขาไม่ชอบงานเลี้ยงพวกนี้เท่าไหร่ ขี้เกียจนั่งฟังลูกหลานคนอื่นเถียงกันแย่งมรดกย่า
“เย้! งั้นอยู่หลาย ๆ วันเลย เค้ามีเรื่องอยากให้ช่วยหน่อย”
เรื่องดี ๆ อีกแล้ว เรนนี่ยิ้มอย่างมีความสุข
“มีเรื่องอะไรหรือเปล่า” ชายหนุ่มถามเสียงเป็นกังวล ปกติเรนนี่ไม่ใช่คนชอบขอความช่วยเหลือ
“เปล่า เค้าแค่อยากไปดูบ้านสักหลัง เค้าได้ลูกหมามาน่ารักมากเลยตี๋ เค้าอยากอยู่บ้านพิกซี่จะได้มีที่ไว้วิ่งเล่น”
ตอนแรกตั้งใจหาคอนโดใหม่ แต่มาเปลี่ยนใจตอนได้พิกซี่ การมีบ้านเดี่ยวก็ดีไปอีกแบบ เผื่อวันไหนแม่กับพ่ออยากมานอนด้วยก็จะได้สะดวก
ยอมรับตามตรงว่าไม่อยากอยู่คอนโดของภาม เธอนึกอายที่เคยพูดขู่ว่าจะฮุบเอาของเขาทั้งหมด แค่คิดก็อยากตีตัวเอง น่าอับอายกว่านั้นคือขู่ว่าจะทำร้ายตัวเอง แล้วยังโทรไปอาละวาดแม่ของภามอีก
พอไม่มีความรู้สึกรัก ความอายก็เข้ามาแทนที่ แม้แต่หน้ายังไม่กล้ามอง เพราะเธอก็ทำเรื่องเอาไว้เยอะพอสมควร งี่เง่ามากด้วย ไม่อยากเชื่อว่านั่นคือเธอจังจริง หลงผู้ชายเว่อร์
“โห อยากเป็นหมาเลยว่ะ วาสนามันดีเนอะ”
พอรู้เหตุผลก็ถึงกับขำ ทีแรกคิดว่ามีปัญหากับภามแต่ยั้งปากไว้เพราะกลัวโดนด่าว่าเสือก
ตี๋ไม่ได้เกลียดหรือแอนตี้อะไรภาม แค่ไม่ได้อยากคบค้าสมาคมด้วย เขาห่วงเรนนี่ไม่ต้องการให้น้องเจ็บ ถึงจะอายุเท่ากันแต่จิตใจเรนนี่ไม่ได้เข้มแข็งเหมือนเขา
“พ่อเลี้ยงตี๋อิจฉากระทั่งหมาเหรอ ฮ่าฮ่า”
“ก็มันน่าอิจฉาไหมล่ะ งานการไม่ทำมีบ้านใหม่ให้อยู่สบาย ๆ เฉย แล้วจะซื้อบ้านบอกลุงทายป้าทิพย์กับย่าหรือยัง”
คิดถึงเรื่องบ้านก็แอบเสียวสันหลังแทนเรนนี่ เมื่อก่อนตอนย้ายมาคอนโดได้เพราะย่าอนุญาต แต่รอบนี้ไม่รู้จะเป็นอย่างไร
ลุงเพทายนั้นไม่เท่าไหร่ แต่คุณหญิงนวลผู้เป็นย่ากับคุณนายทิพย์แม่ของเรนนี่ สองคนนี้หวงหญิงสาวกว่าใคร
“ยังเลย เรนตั้งใจจะเข้าไปบอกอยู่เหมือนกัน แต่ไม่น่ามีปัญหานะ”
“คุณหญิงย่าไม่กรีดร้องเหรอ หลานรักไม่ยอมย้ายไปอยู่ด้วย บ้านใหญ่ก็ของเรนนี่นะ” ตี๋เรียกชื่อย่าด้วยเสียงประชดประชัน
“บ้านอาสองได้แหกอกพอดี ตัวกลับมาช่วยย่าสิ ท่านต้องดีใจแน่” เรนนี่ส่ายหัวท้อใจล่วงหน้ากับครอบครัวน้องชายพ่อ ที่ตรงกันข้ามกับครอบครัวลุงหนึ่งลิบลับ
“ไม่เอาอะ เค้าชอบอยู่ที่นี่มากกว่า ถ้าเค้าไปใครปลูกจะผลไม้อร่อย ๆ ให้เรนนี่ ตัวสวยได้ขนาดนี้เพราะพืชผักผลไม้ของเค้าเลยนะ”
คนส่งเสบียงของตระกูลลำเลิก
“เรนสวยอยู่แล้วปะ กินอะไรก็สวย” คนสวยตอบอย่างมั่นใจเต็มร้อย
“กินอาหารดี ๆ ที่มีประโยชน์เยอะ ๆ สมองจะได้จำอะไรแม่น ๆ จะได้ไม่หลง ๆ ลืม ๆ” ประโยคหยอกล้อที่แสนคุ้นเคยส่งผลให้เรนนี่ยิ้ม ขณะเดียวกันก็ก้มลงจุ๊บหัวลูกหมา
“จ้าคุณติรานนท์ เรนต้องวางแล้วนะ พิกซี่เหมือนจะหิวแล้ว ไว้เรนส่งรูปพิกซี่ไปอวด” เรนนี่เรียกชื่อจริงลูกพี่ลูกน้อง
“ไว้เจอกัน ดูแลตัวเองดี ๆ นะเรนนี่” เรนนี่วางสายด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้า ความสบายใจเกิดขึ้นทุกครั้งเมื่อคุยกับตี๋ ญาติคนเดียวที่ไม่เคยพูดจาส่อเสียดเธอ
“พิกซี่เหนื่อยเหรอ ทำไมทำหน้าแบบนี้ล่ะ”
แรงหอบหายใจของเจ้าตัวเล็กดังกว่าปกติ
“ขอโทษครับ น้องน่าจะร้อนและเหนื่อยมาก อันนี้น้ำดื่มผมเอง แบ่งให้น้องก่อนก็ได้ครับ ผมยังไม่ทันได้เปิดดื่ม”
เขายืนอยู่ตั้งแต่เห็นเจ้าของเอาลูกหมามาโยนทิ้งข้างต้นไม้ ตั้งใจจะเข้าไปอุ้มแล้วแต่ผู้หญิงคนนี้ตะโกนก่อน
ผู้ชายผิวขาวจัดท่าทางสุภาพเดินเข้ามาทักพร้อมกับยื่นขวดน้ำให้ เธอมองเขาก่อนจะรับน้ำมาอย่างถือไว้ในมืออย่างคนตกอยู่ในภวังค์ เรนนี่ยอมรับเลยว่าผู้ชายคนนี้หล่อกินคนมาก
ผิวขาวจัดผมดำคิ้วดกหนา หน้าหุ่นเหมือนพระเอกหลุดมาจากซีรีส์จีน เขาสวมเพียงเสื้อยืดสีดำกับกางเกงวอร์มรองเท้าผ้าใบ ทว่าทำเรนนี่เคลิ้มไปชั่วขณะ
พระเจ้าองค์ไหนปั้นผู้ชายคนนี้มานะ!
“ออ ขอบคุณค่ะ แล้วจะใส่อะไรดีนะ” เธอบ่นพึมพำหลังจากได้น้ำสะอาด
ชายหนุ่มนิ่งไปครู่หนึ่ง ลอบมองสีหน้างวยงงก็พอเดาได้ว่าไม่เคยเลี้ยงมาก่อน
“งั้นรอสักครู่นะครับ” ร่างสูงวิ่งไปท้ายรถค้นหาของบางอย่างอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นวิ่งมาพร้อมกับถ้วยอาหารหมา
“ของคุณใหม่ ๆ เลยนี่คะ เรนนี่ขอซื้อต่อได้ไหมคะ”
เธอรู้สึกเกรงใจ
“ไม่เป็นไรครับ ผมซื้อใหม่ทีหลังได้ แต่ตอนนี้น้องเหนื่อยมาก หมาพันธุ์เฟรนช์บลูด็อกไม่ควรให้เขาออกกำลังกายหรืออยู่ในที่ร้อนมากเกินไปนะครับ”
“เรนไม่รู้เรื่องเลยค่ะ เรนเพิ่งเจอพิกซี่เมื่อกี้ เจ้าของเก่าเขาเอามาทิ้ง น้องน่าสงสารมาก” เธอรีบเทน้ำให้พิกซี่พร้อมกับเล่าถึงเหตุการณ์ก่อนหน้า
“น้องโชคดีมาก ผมชื่ออินนะครับ ทำโรงแรมน้องหมา ถ้าอยากปรึกษาวิธีเลี้ยงก็โทรมาได้ครับ ผมพอรู้วิธีเลี้ยงบ้าง”
อินเผลอยิ้มอย่างลืมตัว
หน้าที่เคยขาวเริ่มเห่อแดงจากอากาศร้อนหรือเพราะไม่ชินกับการคุยกับคนแปลกหน้าเรนนี่ก็สุดจะคาดเดา
หญิงสาวรับนามบัตรจากชายหนุ่มแปลกหน้ามาแบบงง ๆ ไม่ทันได้ถามชื่อเขาก็เดินจากไปแล้ว กลิ่นหอมบนตัวเขาเรนนี่ยังจำได้อยู่เลย เรนนี่มองเขาจนสุดสายตา พอก้มลงมามองพิกซี่ เจ้าตัวเล็กก็มีอาการไม่ต่างกัน
“ฮ่าฮ่า คนอะไรหล่อจนหมาเหม่อ” หญิงสาวหัวเราะท่าทางตลก ๆ นั้น หน้าย่น ๆ เวลาทำหน้าเหม่อตามผู้ชายขำมาก
เธอเพิ่งโสดอย่ารีบหาเรื่องปวดหัวใส่ตัวเองเลย มองเป็นอาหารตาก็พอ!
- ผู้เขียน
