จางหลง นั่งเฝ้าซินเฟยอยู่ที่แท่นนอนจนกระทั่งดึกดื่น
เสี่ยวซานเข้ามาข้างในปิดประตูอย่างเบามือ
“ฝ่าบาท ทรงถนอมพระวรกาย”โบกมือให้ เสี่ยวซานออกไปยกมือขึ้นกุมขมับ ในใจเขาตอนนี้ กลัวเหลือเกินกลัวว่าซินเฟยจะไม่ฟื้นขึ้นมาอีกครัั้ง ฟุบหลับไปข้างๆ ซินเฟย
ซินเฟยลืมตาตื่นในสมองมึนงงหันมองรอบกาย สะดุดตากับร่างใหญ่ที่ฟุบหลับอยู่ข้างๆ ไม่กล้าขยับตัวเพราะเกรงว่าอีกคนจะตื่น พิศมองใบหน้าหล่อเหลา ขนตางอนยาวดังหญิงงามเส้นผมดกดำนุ่มสลวย จางหลงลืมตาตื่น ผงกศีรษะขึ้น ซินเฟยไม่ทันได้หันหน้าหนี
“เจ้าฟื้นแล้ว”ประกายตาแสดงความดีใจจนเห็นได้ชัด ซินเฟยเบือนหน้าหนีบางอย่างมาจุกที่อก กลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลริน เขาทำไมต้องมาดีกับซินเฟยในเมื่อหลายเดือนที่ผ่านมา ไม่มีสิ่งใดบ่งชี้ว่าเขาไม่ลืมซินเฟย
“ข้าไปขอเจียดยาที่ย่าหนานมาให้เจ้า อ้อนวอนนางเสียนานหน่อยกว่านางจะยอมใจอ่อน”
“ย่าหนาน”ส่งสัยว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรแต่
