ผมไม่เคยกลัวพรินซ์ปีศาจนะครับ ไม่ว่าเขาจะดุด่าว่าผมขนาดไหน แต่ที่เห็นตอนนี้สิครับ ผมโคตรกลัวเลยเหมือนนายปีศาจโดนน้ำมนต์หลวงพ่อวัดขลัง ๆ ปราบเข้าให้ สีหน้าท่าทางของเขาถึงดู...เป็นผู้เป็นคนผิดปกติ!
"ถอดเสื้อของนายออกสิ" เขาพูดกับผมด้วยน้ำเสียงสุภาพมาก ทำให้ผมต้องรีบขยับตัวถอยห่างจากรัศมีของนายปีศาจออกมาเพื่อตั้งหลัก
"ฉันเพิ่งอาบน้ำ นายคงไม่ได้อยากจะเอาฉันไปผูกไว้กับฝักบัวอีกครั้งใช่ไหม คือแบบว่าถ้าฉันทำอะไรผิด นายทำโทษอย่างอื่นได้ไหม ให้ฉันไปยืนคนเดียวที่มุมห้องก็ได้นะ รับรองว่าฉันจะไม่ขยับตัวไปไหนเลย" ผมลุกขึ้นยืน แต่กลับถูกนายปีศาจผลักตัวล้มลงไปบนที่นอนอีกครั้ง
"อุ๊ย..." ผมเผลอร้องออกมาและเริ่มขยับตัวหนี เมื่อนายปรีญาศาสตร์ก้มตัวลง แล้วแกะกระดุมเสื้อผมออก
ผมทำอะไรผิดว่ะเนี่ย...ผมเริ่มลำดับเหตุการณ์ว่าตัวเองเผลอทำอะไรไม่ดีไปบ้าง
หลังจากกลับมาจากโรงเรียนนายปีศาจสั่งให้ผมซื้อคิทแคทม
