ผมไม่เคยต่อยตีน้องชาย มากสุดที่เคยทำคือตบกบาลเวลาที่มันกวนประสาทแล้วก็จิกผมมันเวลาที่ต้องหาทางลากตัวมันกลับบ้าน ตอนแรกที่ผมรู้ว่าพ่อมีลูกชายอีกคน ผมก็เกลียดมัน คิดในใจแล้วว่าถ้าได้เจอหน้าจะหาเรื่องต่อยมันให้หนัก ๆ ทุกวัน มันจะได้ทนอยู่ที่บ้านผมไม่ได้เพราะมันกับแม่กะหรี่ขี้ยาของมันเป็นต้นเหตุที่ทำให้พ่อกับแม่ผมทะเลาะกันและก็เลิกกันในที่สุด แต่พอเห็นหน้ามันครั้งแรกใจผมก็ร่วงลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม ผมทำมันไม่ลงจริง ๆ
"นี่คือปรัชญา น้องอายุน้อยกว่าพรินซ์แค่สามปี" พ่อแนะนำเด็กที่ยืนอยู่ตรงหน้าผม เด็กชายอายุเพียงแค่สิบขวบแต่ร่างกายซูบผอมไม่สมบูรณ์ บนแขนของเด็กปรัชมีรอยไหม้เต็มข้อมือและท่อนแขน ทั้งจากน้ำร้อนลวกและก็รอยบุหรี่ ความที่ปรัชญาไม่เคยได้ออกไปเล่นนอกบ้านเหมือนเด็กคนอื่น ๆ มันจึงไม่พูดไม่จากับใคร ทุกคนรวมทั้งผมยังคิดว่ามันเป็นใบ้จนกระทั่งวันหนึ่งมันเรียกผมว่า "พี่พรินซ์" เป็นครั้งแรก
พ่อต้อง
