“เธอหายไปไหนมา!”
เป็นธรรมดาไปแล้ว...สำหรับการที่มิรินทร์จะเป็นคนเปิดประเด็น
ฉันเงียบ...กำลังอึกอัก เสียงของหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงกลางระหว่างธีรไนย กับธีรนันท์ก็ดังขึ้น
“เถลไถล ไม่ยอมอยู่เฝ้าตาพลทั้งที่วันนี้แกป่วย เธอทำแบบนี้เป็นครั้งที่สองแล้วนะพริมา”
ธีรดาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบกริบ...แต่แววตาอำมหิต แต่เมื่อจ้องในแววตาของพี่ชายใหญ่ที่นั่งอยู่ข้างน้องสาว ฉันก็อุ่นใจขึ้น เพราะธีรไนยมักจะมองฉันด้วยแววตาสงสารเสมอ ไม่ว่าสถานการณ์จะเอื้อว่าฉันเป็นคนผิดมากเพียงไร
ถัดมาอีกหน่อยเมื่อมองหน้าของธีรนันทร์ ฉันก็รู้สึกได้ว่าเขากำลังเบื่อเรื่องราวกระจุกกระจุกหยุมหยิมภายในบ้านนี่เต็มทน สำหรับเขาสองคน...ไม่มีอะไรสลักสำคัญนอกจากเรื่องธุรกิจ และความอยู่รอด
“พริมา เธอรีบตอบมาสิว่าไปไหนมา” ธีรเมธเ
