ในเช้าวันรุ่งขึ้น...ธีรพลค่อยมีอาการสงบลง
ฉันรู้อยู่ก่อนแล้วอาการเขาคงจะดีขึ้น เพราะเมื่อคืน...เขาไม่ได้อาละวาดที่มีฉันนอนอยู่ในห้องด้วย ปล่อยให้ฉันนอนชิดมุมหนึ่งของผนังห้องจนถึงเช้า ไม่ได้ไล่ให้ไปนอนที่ระเบียง
และหลังจากตื่นนอนในตอนเช้า เขาได้ไม่โกรธเกรี้ยว ไล่ฉัน หรือพยายามจะวิ่งหนีไปไกลๆอีก เขาอาบน้ำ แต่งตัวเอง และเดินออกจากห้อง มานั่งวาดรูปเล่นบนลานหินหน้าประตูทางปีกซ้ายของคฤหาสน์
เป็นลานบ้าน...ที่อยู่ติดกับบริเวณโรงจอดรถ บริเวณนี้มีลมอ่อนพัดโชย อากาศเย็นสบายตลอดเวลา
แม้อาการดีขึ้นแล้ว แต่ธีรพลก็ไม่ยอมพูดอะไรกับฉัน เอาแต่นั่งขีดๆเขียนๆ วาดรูปร่างประหลาดที่คล้ายปีศาจ มีชอล์กสีอื่นๆมากมายก่ายกองรอบตัวเขา แต่ดูเหมือนเขาไม่สนใจอะไร ...นอกจากสีดำ
“คุณธีรพลคะ” ฉันพยายามจะขยับตัวไปใกล้เขา “ไม่ลองสีชมพู
