ภายในพระตำหนักไป๋เฟิ่ง
ร่างอรชรภายใต้ผ้าแพรผืนใหญ่หนานุ่มปิดทับเรือนร่างที่เต็มไปด้วยผ้าพันแผลมากมาย นิ้วเรียวยาวดั่งลำเทียนทั้งสิบนิ้วถูกพันด้วยผ้าเอาไว้เพื่อรักษาเล็บที่ถูกถอดออกทั้งสิบนิ้วสืบเนื่องมาจากการถูกทรมานในคุกหลวง ขนตางามงอนยาวเป็นแพยังไม่มีทีท่าว่าจะขยับหรือเคลื่อน ไหวไปมาอันเป็นสัญญาณบ่งชื้ว่าสติได้กลับคืนมาสู่ร่างงามนี้แล้ว
ฮ่องเต้เสวียนจงประทับนั่งอยู่บนแท่นพระบรรทมทรงเฝ้ามองลี่เซียน หญิงงามในหทัยของพระองค์นับตั้งแต่คราแรกที่ได้ทอดพระเนตรภาพวาดจากปลายพู่กัน จากหญิงงามที่เฝ้ามองผ่านภาพวาดสู่ตัวตนที่มีชีวิตอยู่จริงๆ ตรงหน้าพระพักตร์ในขณะนี้ พระหัตถ์หนาเฝ้าลูบไล้ดวงหน้างดงามยิ่งกว่าสตรีใดทั่วหล้าอย่างชื่นชม แต่ก็ต้องสงสารอย่างยิ่งยวดเมื่อทอดพระเนตรริมฝีปากที่เคยอวบอิ่มกลับแตกระแหงและซีดเซียว ทั่วกายเต็มไปด้วยผ้าพันแผลอยู่เต็มไปหมด
“เมื่อไรเจ้าจะลืมตาขึ้นมามองข้าเสียทีลี่เซี
