Chapter 5
เมียที่ไม่รัก (2)
"ทานเยอะๆ นะคะ เดี๋ยวไม่มีแรงทำ..."
น้ำส้มคั้นสดๆ ถูกรินเติมใส่แก้ว ตรัยคุณเหลือบตามองพร้อมทำหน้าขึงขังให้คนที่นั่งอยู่เยื้องๆ กันเพื่อคอยเอาใจอยู่ไม่ห่าง สายตาของเขาทำให้เสียงหัวเราะใสๆ ดังเล็ดลอดผ่านเรียวปากสีชมพูอ่อน แววตาซุกซนทอประกายพราวระยับเมื่อรู้ว่าเขากำลังจะเอ่ยปากดุกันแต่เช้าอีกครั้ง
"ทำงานน่ะค่ะ อาตุลย์คิดอะไร"
หล่อนเผยยิ้มล้อเลียน หากแต่อีกฝ่ายไม่ขำด้วย
"ถ้ามัวเล่นแล้วกินไม่ทัน อาก็จะไม่รอจริงๆ นะเค้ก"
"เค้กอิ่มแล้วค่ะ รออาตุลย์คนเดียวเลยนะคะ"
"กินแค่ขนมปังแผ่นเดียวน่ะเหรอ เดี๋ยวก็ปวดท้องหรอก"
นั่นคือความห่วงใยที่เขาลืมตัวแสดงออกมา แม้จะมีท่าทีปั้นปึงใส่กันตั้งแต่เกิดเรื่อง แต่สิ่งหนึ่งที่ฝังรากลึกอยู่ในใจไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ คือความใส่ใจและห่วงใยที่เขามีให้เสมอมา
เบคอนและแฮมถูกคีบใส่จานใบเล็กแล้วเลื่อนไปตรงหน้าคนที่เอาแต่นั่งอมยิ้ม แววตาข
