แม้จะถูกเขาข่มเหงมาเมื่อคืน แต่นิภาก็พยายามทำทุกอย่างให้เป็นปกติ เพื่อไม่ให้ใครนึกสงสัย ยังคงมาช่วยยายหนึ่งเตรียมอาหารเช้า และยกมาเสิร์ฟให้ทุกคนตามปกติ จะไม่ปกติก็ตรงที่เธอ แทบไม่อยากมองหน้าใครในตอนนี้เลย
“เมื่อคืนภูมิกลับมาตอนไหนลูก ทำไมแม่ไม่ได้ยินเสียงรถของลูกเลย” นางเมธาวีถามลูกชายในโต๊ะอาหารเช้านี้
“ก็สี่ทุ่มห้าทุ่มนี่แหละครับ ผมเห็นไฟในบ้านปิดหมด ก็คิดว่าคุณพ่อกับคุณแม่คงหลับไปแล้ว เลยเปิดปิดประตูเบา ๆ น่ะครับ” ธาวิศบอกพร้อมกับเหลือบตามองนิภาไปด้วย
“ไปหาเพื่อนกลับมาแล้วดูอารมณ์ดีขึ้นนะตาภูมิ สงสัยเพื่อนคนนี้จะมีของดี” คนเป็นพ่อสังเกตเห็น สิ่งที่เปลี่ยนไปบนหน้าของลูกชาย
“ไม่มีอะไรหรอกครับคุณพ่อ ได้ระบายออกแล้วมันก็สบายใจน่ะครับ” ตอนธาวิศพูดคำว่าระบายนั้น คนตักข้าวใส่จานให้เขาอย่างนิภาก็สะดุ้งอยู่ในอก ก่อนจะสะดุ้งหนักกว่าเดิม เมื่อธาวิศฉวยโอกาส ลูบสะโพกของเธอแบบไม่ให้ใครเห็น นิภาถึ
